Cult: Wild Palms
In 2007 waren we allemaal in het bezit van een holografische projector, doken we massaal de wereld van virtual reality in, en voerden twee groeperingen in Amerika een bittere strijd om de macht, zo zou 2007 eruit hebben gezien als we in 1993 naar de miniserie Wild Palms van Oliver Stone hadden gekeken.
Wild Palms werd niet het succes dat de makers hadden gehoopt dat het zou worden. Dat de makers van Wild Palms geïnspireerd waren door het succesvolle, en de tegelijkertijd tragische flop, Twin Peaks, is onmiskenbaar. De makers hebben hun best gedaan om Twin Peaks na te bootsen op een aantal niveaus. De sfeer, bizarre elementen en de verschillende lagen in het verhaal, ze doen allemaal denken aan Twin Peaks, maar met een aantal duidelijk verschillen.
Harry Wyckoff (James Belushi) is een toegewijde vader en man, hij is advocaat en leeft een bijzonder prettig leventje in de buitenwijken van Los Angeles met zijn vrouw Grace (Dana Delany) en zijn twee kinderen, Coty (een piepjonge Ben Savage) en de laatbloeier Deirdre (Monica Mikala). Harry's leven lijkt perfect, maar 's nachts ligt hij echter wakker van vreemde dromen over een neushoorn en wordt hij geplaagd door visioenen van palmbomen.
Als Paige Katz (Kim Cattrall), een oude vlam van Harry, zonder waarschuwing opduikt en hem om een gunst vraagt, is dat het begin van een wereld vol elende voor Harry. Hij verliest zijn baan en komt te werken voor Senator Kreutzer (Robert Loggia) die een televisie station bezit en aan het hoofd staat van een sekte genaamd Syntiothics. Kreutzer is van plan om virtual reality en hologrammen te gebruiken om een unieke ervaring voor de kijker te creëren.
Al snel blijkt dat er meer aan de gang is, en Harry ontdekt dat hij middenin een complot zit waar twee groepen strijden om de macht over de politiek en het volk. De Fathers en de Friends. Al snel blijkt dat Harry een pion voor deze beide groepen is, en dat hij en zijn hele gezin tot over hun oren in deze strijd betrokken zijn.
Wild Palms is alles behalve een simpele serie. Het verhaal begint nog redelijk lineair, maar al snel blijkt dat er zo verschrikkelijk veel meer aan de gang is dat je met alle gemak van de wereld de draad kwijt bent nog tegen het einde van de eerste aflevering. Harry is de onbevangen hoofdpersoon, hij is de persoon waar het publiek zich mee moet identificeren. Het is een vrij simpele techniek: je zet een personage neer die de ene na de andere ontdekking doet. Elke vraag die de hoofdpersoon stelt, wordt door het publiek gesteld, en ieder antwoord dat gevonden word is een antwoord voor de kijker. Deze techniek maakt het makkelijker om een relatief complexe situatie behapbaar te maken voor het publiek, maar het helpt ook om het publiek in een bepaalde situatie te laten groeien.
Het probleem met Wild Palms is dat de serie te complex is voor dit model. Er komt veel op de kijker af, en door het subversieve karakter van het verhaal is het soms moeilijk om de zaken op een rijtje te houden. Dat James Belushi destijds zelf aangaf dat hij geen touw aan het geheel kon knopen is een teken aan de wand dat we hier niet te maken hebben met een standaard serie die de veilige route neemt. Je moet een goed stel hersens in je kop hebben zitten om Wild Palms te kunnen doorgronden na een eerste zit, dit is absoluut geen licht vermaak.
Toch is de serie de moeite van het kijken waard. Sciencefiction is altijd een gevaarlijk genre geweest, vooral als het verhaal zich in een niet al te verre toekomst afspeelt. Stanley Kubrick stuurde ons naar de rand van het zonnestelsel in 2001, en als we Back to the Future moeten geloven dan hebben we over vier jaar vliegende auto's en skateboards. Als je de oppervlakkige zaken wegdenkt, zoals het feit dat we nog steeds geen holografische projecties hebben en we niet allemaal gruwelijk stijlvol gekleed gaan, dan blijven er een aantal opmerkelijke elementen over. Wild Palms brengt ons bijvoorbeeld Synthiotics, een sekte die meer dan een beetje lijkt op een bepaalde andere sekte die vandaag de dag met regelmaat in het nieuws komt. Of wat te denken van het gebruik van de media en de inmenging van de politiek om zo het politieke klimaat van de stemmer te beïnvloeden.
De productiewaarde ligt hoog, het camera werk is strak en doet denken aan de technieken die je in een film zou zien, de visuele elementen zijn kloppend, de wereld van Wild Palms is herkenbaar evenals de mode die de personages uitdragen. Dat zorgt voor een mooi rond geheel met een duidelijk karakter.
De serie is gelikt, scherp en werkt op meerdere niveaus. Mocht je de eerste keer niet alles gezien hebben, dan kun je de tweede keer nog net zo goed van de serie genieten als de eerste keer. Er zit meer dan genoeg in om je ook een tweede keer te kunnen boeien met nieuwe elementen, of je aan het speculeren brengen over de ware aard van bepaalde facties en figuren.
Zoals gezegd werd Wild Palms niet het succes dat men destijds gehoopt had. Het ingewikkelde verhaal zorgde dat de kijkers afhaakten na de eerste aflevering. Niet geheel onverwacht en onterecht, de serie gebruikt haar laatste aflevering om de losse eindjes aan elkaar te knopen en de zaken te verklaren. Tegenwoordig zou dat geen probleem zijn, Lost bewees dat je een serie met meer vragen dan antwoorden makkelijk kunt slijten aan een modern publiek, maar in 1993 hadden we met een heel ander klimaat te maken. Televisie destijds moest vooral toegankelijk zijn, en sciencefiction was pas echt sciencefiction als er strakke pakken in voor kwamen en mensen met inlegkruisjes op hun hoofd geplakt voor buitenaardse wezens door moesten gaan.
De serie mag dan heel erg haar best doen om Twin Peaks na te bootsen qua sfeer en qua visie, maar wat Wild Palms vergeten is om over te nemen is het lichtere element dat Twin Peaks juist zo memorabel maakte. Wild Palms is van begin tot eind bloedserieus, dat zorgt ervoor dat je niet heel erg vaak terug komt op personages die bij je blijven omdat ze iets aparts hebben. De wereld en de figuren van Wild Palms zijn wat dat betreft een stuk afstandelijker, al moet ik Robert Loggia het nageven, de man weet met zijn overdreven acteer stijl een figuur neer te zetten die weinig dubieus is en iedere scene waar hij in verschijnt domineert.
Veel van de namen die aan dit project gekoppeld waren, zijn voornamelijk bekend van hun werk in de filmindustrie, Oliver Stone is niet de minste die zijn naam aan de serie heeft gekoppeld... en zichzelf een klein schouderklopje geeft door een leuke referentie naar zijn film JFK in de serie weet te verwerken.
David Wagner baseerde de serie op zijn gelijknamige underground strip die in 1990 verscheen in Details Magazine.
Houd je van subversieve films met een dubbele bodem, en werkt je grijze massa op volle toeren, dan is Wild Palms een goed uitstapje.
