Castlevania retrospective deel 1

Waarschuwing: Deze special is werkelijk DOORSPEKT MET SPOILERS.

Er lopen maar weinig gamers over onze lieftallige planeet die niet weten wat Castlevania is. De sfeervolle serie is ook onvermijdelijk, want door de jaren heen is de ene na de andere game in de Castlevania-serie op de markt gekomen op zowat alle mogelijke systemen. De productiewaarde van de games is altijd van de hoogste kwaliteit, maar het moet gezegd worden dat er een paar zwarte schapen in de Castlevania-familie te vinden zijn. Zelfs de meest trouwe fan moet toegeven dat de uitstapjes in 3D niet altijd even geweldig geslaagd zijn. Dit werd al snel vergeten door het onbetwistbare hoogtepunt van de serie in de vorm van Castlevania: Symphony of the Night (SotN). Met SotN als mal komen er tot de dag van vandaag geregeld steengoede games uit op de Nintendo DS. De fans waren tevreden (zolang ze niet in de buurt kwamen van Castlevania Judgement), maar toen kwam Konami met een wel heel speciale aankondiging. In samenwerking met Hideo Kojima gaan ze zich opnieuw wagen aan een stap in en 3D wereld met Castlevania: Lords of Shadow. Dit was voor mij de insteek om een tochtje te maken in de geschiedenis van Castlevania en wel in twee delen. Deze week gaan we vooral in op de begin jaren, waarna we in het tweede deel langzaam naar Lords of Shadow werken. We beginnen bij het begin wat voor Castlevania 1987 inhoudt en dan wel op de koning der consoles de Nintendo Entertainment System (NES).

Castlevania
Je moet goed begrijpen in wat voor tijd Castlevania op markt kwam. Het waren de begindagen van Nintendo en hun 8-bit NES. Het avontuur van Simon Belmont werd omringd door grootheden die het tot de dag van vandaag hebben overleefd. Je moet denken aan Final Fantasy, Mega Man, Super Mario Brothers, Metroid en zelfs The Legend of Zelda. Het feit dat Castlevania zijn hoofd boven water hield tussen deze klassiekers, maakte Castlevania, terecht, ook een klassieker. Als speler was je Simon Belmont, de laatste telg in een grote lijn van helden die het iedere honderd jaar tegen Dracula moet opnemen. Voor Simon en zijn uiterst betrouwbare zweep  (Vampire Killer genaamd) deze taak ook maar denkt te kunnen vervullen moest hij zich eerst een weg banen door een gigantisch kasteel gevuld met zowat ieder monster dat je kan bedenken. Hij bevocht het kleine grut als zombies, geesten, vleermuizen en een skeletje hier en daar. Frankenstein, Medusa en vooral de Dood zelf vormden een iets grotere uitdaging. Uiteindelijk wist Simon Belmont Dracula een kopje kleiner te maken, maar Dracula is als een kakkerlak en zou snel weer terug komen.

 
De gameplay was simpel. Je kon springen, je zweep gebruiken of speciale wapens werpen. Kaarsen gaven je goodies als hartjes (die je gebruikte voor je secundaire wapens) en een hele bereide kip vulde je levensmeters weer aan. Het spel was bevredigend door zijn uitdagende gameplay en de onmiskenbare grimmige sfeer. Veel onderdelen uit dit eerste spel blijven van toepassing op de huidige generatie Castlevania-games, wat bewijs is voor de kwalitiet van dit spel uit 1987. Een vervolg kon niet uitblijven.

Castlevania II: Simon’s Quest
De NES stond op de kaart en het geld stroomde met bakken binnen. Nintendo en de andere NES-ontwerpers hadden betere zaken gedaan dan ze ooit hadden kunnen dromen en hun grootste wens was dan ook om dit zolang mogelijk voort te zetten. Maar hoe? Wat voor klant was de gamer? Niemand die het wist. Om één of andere reden had Nintendo het idee dat de gamer geen genoegen zou nemen met meer van hetzelfde zoals Capcom deed met de MegaMan-serie. Het ironische is natuurlijk dat MegaMan 2 zwaar superieur is gebleken aan zijn voorganger terwijl de keuze van Nintendo leidde tot The Adventure of Link en Super Mario Brothers 2. Deze vormden alle op hun eigen manier een vreemde eenden in de bijt. Konami volgde Nintendo’s idee en zo is Castlevania II: Simon’s Quest ook wat apart te noemen.

Simon komt erachter dat hij niet lang meer te leven heeft door een vloek die Dracula op hem heeft weten te leggen net voor zijn dood in het eerste spel. Een vreemde vrouw vertelt hem dat de vloek alleen maar verwijderd kan worden door de delen van Dracula’s lichaam te verzamelen en hem weer tot leven te wekken. De vijf delen zijn natuurlijk verspreid over de hele wereld en ze zijn ook nog eens zwaar bewaakt. Gelukkig heeft Simon wel voor hetere vuren gestaan.



In plaats van levels te doorlopen had je een grote open wereld met stadjes en dungeons. Verder was de game doorspekt met RPG-elementen. Je ontwikkelde je tot een hoger level door het verzamelen van ervaringspunten, stadjes zaten vol mensen die je van twijfelachtige informatie voorzagen en de nodige winkels om jezelf te bevoorraden. Je betaalde met harten die dit keer door vijanden in plaats van kaarsen gedropt werden. Ook zat er een dag- en nachtcyclus verwerkt in de game. De nacht was uiterst gevaarlijk omdat vijanden veel sterker waren (maar ze lieten wel meer harten achter) en de stadjes bevolkt werden door zombies. Ondanks de vele veranderingen bleef de besturing en je wapens min of meer intact. Je primaire wapen was natuurlijk je betrouwbare zweep die je dit keer tegen betaling kon upgraden. Verder konden de sub-wapens wederom verzameld en tegen in levering van harten gebruikt worden, maar dit keer kon je er meer tegelijk in je bezit hebben en raakte ze je ook niet kwijt.

 Castlevania II: Simon’s Quest wordt gezien als een succesvol deel uit de serie, maar de lokalisatie naar Europa zorgde voor een aantal problemen. De vertaling van Japans naar Engels was niet al te best, wat betekende dat veel cruciale hints niet te begrijpen waren of compleet afwezig. De meest bekende is het neerknielen met een bepaald item bij een doodlopend stuk, wachtend tot een tornado je meeneemt. Dit alles zonder enige hint of wat dan ook. Gelukkig was er Nintendo Power om die generatie gamers te helpen en de game werd dan ook een succes en een tweede vervolg was alweer onderweg. De Castlevania die alom gewaarde de zoon van Dracula introduceerde: Alucard.