De Nijmeegse Vierdaagse
Dag 3 was de zwaarste dag van de Vierdaagse, dat werd mij ook vandaag weer verteld. De zeven heuvelen zijn berucht. De enkel van mijn zus was door het intapen alweer redelijk hersteld en zij besloot om toch gewoon te starten, dus ik moest ook weer aan de bak. Het eerste deel van de route kwam overeen met de route van de vorige dag, maar na Nijmegen ging de route door naar Malden, langs Molenhoek door Mook, Middelaar, Plasmolen en Milsbeek. Hier maakte de 50km een extra lus door Ottersum om vervolgens samen met de 40 km nog langs Breedeweg en Groesbeek aan de zevenheuvelenweg te beginnen, met als laatste tussendorp Berg en Dal.
Aangezien het eerste deel van de route hetzelfde was als de vorige dag was hier niet zo erg veel te beleven wat betreft omgeving en wat betreft publiek. In Malden stond er echter wel weer publiek langs de weg en ook in Mook stond de burgemeester op een podium. Het meeste publiek stond echter in Groesbeek. Ondanks dat het al een tijd lang miezerde, en zelfs even echt regende bleef er publiek staan. Oké, de mensen waren wel iets minder enthousiast en keken alsof ze het niet echt naar hun zin hadden, maar ze waren er wel en sommigen ook net zo enthousiast. Na Groesbeek begon de zevenheuvelenweg. Tijdens de lunch had ik op aanraden van anderen een paracetamol geslikt en die had duidelijk effect. Ik kon flink doorlopen en uiteindelijk was ik zelfs als eerste over de finish. Het duurde echter nog een kwartier voordat mijn moeder en zus er ook waren, en toen zij er eenmaal waren en ik weer op moest staan was het weer drie keer niks. Over de 100 meter naar de fiets heb ik zeker vijf minuten gedaan. Maar ook deze dag bood een massage weer uitkomst. Vreemd genoeg voel je de blaren na een aantal kilometer niet meer, maar de spieren blijven pijnlijk, vooral de kuiten en schenen. Ook mijn zus was weer goed gefinisht, dus dat werd vrijdag ook weer starten, en dan maar gelijk de Vierdaagse uitlopen zodat ik het nooit meer hoefde te doen.
Dag 4, de dag van Cuijk
Nee, dag vier was eens niet de zwaarste dag. Dag vier was de leukste dag! En vanaf de Via Gladiola werd je door het publiek gedragen, ook al was die ‘straat’ zo’n zes kilometer lang. Voordat we echter daar aan zouden komen moesten we eerst nog langs wat andere dorpjes. Na hetzelfde begin als dinsdag en woensdag kwamen we langs Overasselt. Hierna maakte de 50 km een omweg richting Nederasselt, Grave, Gassel, Beers en Vianen naar Cuijk, terwijl de 40km via Linden naar Cuijk ging. Bij Cuijk ging de route via een speciaal aangelegde pontonbrug naar Mook, Molenhoek en Malden om uit te komen op de Via Gladiola.
Na drie dagen lopen en voeten die onder de blaren zitten ben je niet blij mee als je je wandelschoenen weer aan moet trekken. Als je dan ook nog weer een bekend stuk route moet lopen dan is het begin zwaar, ook al is het einde in zicht. Na Overasselt liep de route over een lange dijk richting Heumen. Een stuk waarbij de weg erg smal was, en je mensen met een lager tempo niet echt makkelijk in kom halen. Erg vervelend dus. Gelukkig kwam een stuk later Cuijk. Ook dit is geen dorpje waar je snel doorheen kunt lopen, maar sfeervol is het wel. Het dorp had als thema muziek en was in die sfeer aangekleed met bijvoorbeeld een Elvis en erg veel publiek. Na Cuijk was het tijd voor de weg terug en begon de echte drukte langs te weg. Op verschillende plaatsten werden gladiolen uitgedeeld, de bekende bloemen die wandelaars van de vierdaagse vaak krijgen. Hoewel het weer erg regenachtig was geworden was dat aan de sfeer absoluut niet te merken. Iedereen was vrolijk en enthousiast. Zelfs ik was na twee paracetamol mijn pijn bijna vergeten en kon eindelijk eens de lol inzien van de Vierdaagse. Het laatste deel, de Via Gladiola, werd ik zeker niet op handen gedragen, maar het was wel het makkelijkst te lopen deel van de hele Vierdaagse. Enthousiast publiek doet erg veel, net als veel muziek, fanfare’s en mensen in rare kostuums. De sfeer op de Via Gladiola was compleet anders dan die op de lange dijk van die ochtend, waarop amper vrolijke gezichten te bekennen waren. Na nog een flinke plensbui aan het eind van de Via Gladiola konden we eindelijk ons kruisje ophalen.
Eens maar nooit meer heb ik de hele weg gedacht. Als ik hem nu uitloop hoef ik dit nooit meer te doorstaan. Maar alle andere mensen die ik sprak lachten daarom. Als ik nu echter al terug denk aan hoe het was, denk ik toch vooral aan de leuke dingen. Dat heel mijn voeten onder de blaren zitten en ik nu geen schoenen heb die ik pijnloos kan dragen vergeet ik allemaal, maar dingen zoals de mensen langs de weg en de sfeer die er hangt zal ik blijven onthouden. De slechte dingen vergeet je snel, terwijl je het leuke onthoudt. Maar ik ga er in ieder geval nooit meer onvoorbereid aan beginnen, mocht ik de slechte dingen vergeten zijn. Ik ga een volgende keer wel voor de Vierdaagsefeesten en mensen ’s ochtends vroeg uitzwaaien, dat lijkt mij een beter plan!
