Klonoa Phantasy Reverie Series

Bijna iedereen die in de jaren 90 met games is opgegroeid heeft wel een zwak voor platformers. Iedereen kent wel de klassiekers zoals Super Mario 64 en de originele Crash Bandicoot, maar er kwamen ook een hoop minder bekende juweeltjes uit. Een daarvan was Klonoa, dat nu een welverdiende remaster krijgt.

Klonoa Phantasy Reverie Series is een collectie die wordt gemaakt ter ere van het 25-jarig jubileum van de serie. Deze collectie bevat twee games. Klonoa: Door to Phantomile dat in 1997 uitkwam voor de PS1 en Klonoa 2: Lunatea’s Veil, een PS2-game uit 2001. Beide platformers zijn voor deze collectie grondig opgepoetst en voorzien van een 4K resolutie en 60fps. Andere elementen zoals het menu, de HP-meter de collectibles zijn ook gemoderniseerd en zien er een stuk beter uit. Het feit dat beide games sowieso kleurrijk zijn en altijd al goede designs hebben gehad helpt natuurlijk mee.

Dit is trouwens niet de eerste keer dat Klonoa een comeback maakt. Door to Phantomile kreeg in 2008 al een Wii-remake. Toen werd het uiterlijk van de personages aangepast en het spel kreeg zelfs (vreselijke) voice acting. De 2022-versie maakt gebruik van de Wii-remake als basis, maar ontdoet zich gelukkig van die andere veranderingen.

De eerste Klonoa-game kwam dus uit tijdens een periode waarin er eindeloze ‘mascotte’-platformers (Crash, Spyro, Gex, Croc) op de markt verschenen en het genre tegelijk ook aan het experimenteren was met 3D-werelden. Klonoa wist zich alsnog te onderscheiden door een 2D-platformer te zijn die toch nog met dimensies speelt. Het pluizige hoofdpersonage kan namelijk vijanden ook naar de voorgrond of naar de achtergrond gooien om bijvoorbeeld schakelaars te activeren of een verstopt muntje.

Dat gooien is overigens naast springen en kort in de lucht zweven zo’n beetje het enige wat Klonoa kan doen. Hij heeft geen klassiek wapen zoals een zwaard of pistool en hij kan ook niet op de hoofden van vijanden springen. In plaats daarvan gebruikt hij een grote ring die een klein blauw kogeltje afvuurt met kort bereik. Als je een vijand hiermee raakt pakt Klonoa hem op en zet hem gelijk boven zijn hoofd. Je kunt vervolgens die vijand gooien om bijvoorbeeld een andere tegenstander uit te schakelen.

Interessanter is het feit dat je een opgepakte vijand ook onder jezelf kunt gooien om Klonoa naar boven te stuwen. Hiermee krijgen vijanden dus een dubbele functie: klassieke obstakels, maar ook toekomstige platforming hulpmiddelen. Het spel breidt dit concept ook langzaam verder uit en tegen het einde ben je constant vijanden aan het gebruiken om op hogere plekken te komen.

Ik heb als jonge tiener Klonoa op de PS1 gespeeld en destijds maakten de droomwereld, de creatieve levels en het verhaal dat een duister randje heeft een grote indruk op mij. Door to Phanomille heeft mij nu als dertiger wederom positief verrast. Wellicht ben ik ook niet immuun voor de beruchte roze bril, maar wat mij betreft is dit spel nog altijd ijzersterk.

Deze collectie was naast het bovengenoemd nostalgietripje ook een een mooie kans om eindelijk Klonoa 2 te spelen. De PS2-sequel kwam om een of andere reden nooit in mijn collectie. Lunatea’s Veil brengt Klonoa naar een andere wereld waarin hij nieuwe personages moet helpen om die wereld te redden. Het spel maakt gebruik van dezelfde gooi-mechanieken als in het origineel, maar voegt natuurlijk ook een paar nieuwe elementen toe.

Ik heb al met al wel van deze sequel genoten, maar vond het wel overduidelijk een stuk minder dan het eerste spel. Het probleem van Lunatea’s Veil zit hoofdzakelijk in het level design. De levels in dit spel zijn langer en komen door de vele schermtransities chaotisch over. Verder zijn de achtergronden vrij rommelig en er zijn een aantal mid-level dialogen die plotseling de actie onderbreken. De levels in Door to Phantomile zijn bovenal een stuk eleganter. Ze hebben duidelijke thema's en voelen een stuk beter strakker en beter doordacht aan.

Ik was ook niet gecharmeerd van de nieuwe snowboard-levels. De controls in deze levels zijn een beetje stroef, maar het voelt vooral als iets dat is toegevoegd omdat veel andere games in die tijd vergelijkbare dingen deden (Sonic Adventure!). Een ander probleem is dat de voorgenoemde nieuwe elementen, zoals een puzzel-mechaniek waarin je een vijand moet opladen door het andere vijanden te laten opeten, veel te vaak worden hergebruikt.

Dat alles betekent niet dat Klonoa 2 een slechte game is. Ik vind het nog steeds een aardige platformer en het was zeker de moeite waard om te spelen, maar het is een beetje teleurstellend als je het vergelijkt met de originele game die met recht een klassieker wordt genoemd. Klonoa 2 is trouwens een stukje langer. De eerste game heb je in zo’n vier uurtjes volledig uitgespeeld en met het tweede deel ben je zo’n zes uurtjes zoet.

Conclusie:
Ik ben blij dat klassieke platforming series de laatste jaren weer in het zonnetje worden gezet met uitgebreide remasters en soms ook nieuwe games. Het is met Klonoa ook bijna poëtisch dat het nu weer terugkomt. Het eerste spel eindigt namelijk met een twist vol dramatiek waarin de personages elkaar beloven om elkaar niet te vergeten. Het is een einde dat bij veel fans op het netvlies is gebrand. Het lijkt erop dat Bandai Namco ook niet wil dat mensen deze serie vergeten. Missie volbracht!

Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor alle andere consoles en pc.