World's End Club

Pheno

Na de aankondigingstrailer had ik geen idee wat World’s End Club moest voorstellen. Is het Danganronpa met een zwevende clown als boosaardige gamemaster, is het een platformer, of is het een bullet-hell waar je zoveel lasers en dergelijke moet dodgen? Na het spelen van de game: het is het allemaal, maar allemaal net niet.

World's End Club begint wanneer een groep vrienden, bekend als de Go-Getters Club, op excursie gaat. Dat schoolreisje wordt verstoord door een meteorietinslag waardoor de bus een afgrond in gaat. Wanneer de groep wakker wordt, bevinden ze zich in een onderwaterpretpark waar ze een 'Game of Fate' moeten spelen. Een raar zwevende clown geeft iedereen een geheime opdracht en wie het eerst de opdracht voltooit krijgt de sleutel naar de uitgang. De rest? Tja …

World's End Club - Scene (Foto: NISA)

Dat gedeelte laat je meteen aan Danganronpa denken. Niet raar, een van de schrijvers heeft ook aan die game gewerkt. De club wordt in dit stuk ook voorgesteld. Het zijn aardig wat personages en iedereen is weer anders. Natuurlijk zitten er bij zo’n grote cast ook zeker mensen bij die je meteen slachtoffer van de clown zou willen maken, maar ze spelen allemaal hun rol en later leer je ook waarom sommigen zijn zoals ze zijn.

Qua gameplay is het alleen niet zo spannend. Je krijgt een tijdslimiet, maar die haal je met gemak. Je kunt het eigenlijk ook niet verkeerd doen, of beter gezegd, je wordt niet gestraft als je het verkeerd doet. Het is wel game over, maar je wordt vlak voor het moment gezet, zodat je je fout snel kunt corrigeren. Bij zo’n death-game verwacht ik wat meer straf als ik een fout bega.

Nadat de club uit het onderwaterpretpark is ontsnapt verandert de World’s End Club compleet. Het wordt een platformer waarin elk clublid naarmate het verhaal verder gaat een speciale kracht ontdekt. Zo verandert er iemand in een ijzeren steen om bescherming te bieden, een ander kan elektriciteit schieten, en ga zo maar door. Het verhaal speelt zich vooral af in scenes die tussen de levels zitten. Soms zet je een kamp op en kun je met de leden praten om te horen wat hen bezighoudt, soms komt er een cutscene om het verhaal verder te laten gaan.

World's End Club - Level (Foto: NISA)

Het verhaal is erg leuk, het heeft ervoor gezorgd dat ik door ben blijven spelen. Er zijn plottwists, je snapt langzamerhand wat er aan de hand is, je leert de personages veel beter kennen: helemaal top. Maar het vervelende is dat de gameplay zo matig is. Alleen al het bewegen gaat stroef. Je moet bijvoorbeeld tijdens een bossfight een sloopkogel ontwijken. Maar je springt en beweegt zo traag dat dat al een uitdaging kan zijn. Opeens ben je blij dat het spel niet zo erg straft en dat je meteen weer aan de bossfight kan beginnen. Maar het gaat ook mis bij het platformen: het bestuurt allemaal niet echt lekker, dus dan spring je weer mis, zodat je een reling niet vastpakt, etc etc. En soms vraag je je gewoon af waarom er een nieuwe skill van een clublid wordt geïntroduceerd om daarna vier acties bij een bossfight te doen en dat was het. Ik had veel meer platformerpuzzels willen zien waar je de verschillende teamleden moet combineren. Ze zijn er wel, maar sporadisch.

World’s End Club heeft een prima verhaal, leuke personages maar qua gameplay is het niet meer dan middelmatig. De besturing is stroef en er had gewoon veel meer ingezeten om het interessanter of moeilijker te maken. Houd je van storytelling dan kan ik het nog voorzichtig aanraden, maar weet dat je je gaat ergeren aan de besturing en dat het nooit echt moelijk gaat worden. World's End Club is uit op Nintendo Switch en iOS.