Bravely Default II

Bravely Default II is de nieuwste ‘retro’ JRPG van Square Enix. Het volgt Bravely Default (2012) en Octopath Traveler (2018) op. Het zijn allemaal games die dienen als spirituele voortzetting van klassiekers zoals Final Fantasy V. Bravely Default II is vooral een goede sequel, maar het stelt ook hier en daar een beetje teleur.

Tien jaar geleden waren traditionele JRPG’s zo goed als uitgestorven. Bravely Default was een antwoord daarop. Het was een game die nostalgisch aanvoelde, maar tegelijk innoveerde met nieuwe elementen. Die game kreeg een direct vervolg genaamd Bravely Second. Second speelde zich af in dezelfde wereld en recyclede het grootste gedeelte van de content. Nu is er dan Bravely Default II, een game die zich afspeelt in een volledig nieuwe wereld met verse personages.

Het verhaal begint als Seth, een matroos die net in een schipbreuk heeft overleeft, aanspoelt in de stranden van een vreemd continent genaamd Excillant. Daar ontmoet hij al snel Gloria, een prinses van een vernietigd koninkrijk. Gloria probeert de vier elementkristallen die uit haar koninkrijk zijn gestolen terug te vinden, het lot van de wereld staat namelijk op het spel.

Seth besluit uiteraard om haar te helpen. Ze krijgen ook hulp van Elvis, een vrolijke en zorgeloze wetenschapper en Adelle, een strenge huursoldaat. Samen trekken ze de hele wereld over op zoek naar de kristallen. Het is zoals je zou verwachten een klassieke opzet, maar dat betekent niet dat het gelijk allemaal voorspelbaar is. De game is opgedeeld in hoofdstukken en elk hoofdstuk focust zich op een nieuw koninkrijk.

In het eerste hoofdstuk kom je bijvoorbeeld terecht in Savalon, een stad midden in het woestijn. Sinds recent staat de helft van de stad volledig onder water, een vreemd fenomeen dat zich niet eerder heeft voorgedaan. Het vermoeden is dan natuurlijk dat het water kristal hiervoor verantwoordelijk is en dat iemand in de stad het ergens stiekem schuilhoudt. Wat volgt is een politieke plot vol met twists en verraad.

Er is een degelijke overkoepeld plot, maar elk koninkrijk heeft zo zijn eigen opzichzelfstaand verhaal. Het tweede koninkrijk is volledig overgroeid door bomen en heeft interessante horror-elementen. In het koninkrijk daarna krijg je weer te maken met een religieuze cult. Het feit dat het verhaal opgedeeld is in dit soort vignetten maakt het meer interessant en het is ook leuk om te zien wat de kristallen teweeg hebben gebracht in elke stad.

Daar waar de plot op meerdere manieren goed is uitgevoerd zijn de vier hoofdpersonages dit keer best wel saai. Met de name de prinses, Gloria, is een spelbreker met haar rigide en humorloze persoonlijkheid. Ze zijn allemaal vrij eendimensionaal en worden niet genoeg uitgediept. Hun designs binnen de game helpen ook niet mee, want ze hebben weinig expressieve gezichten en ietwat dode glazen ogen.

Ik speel zelf games zoals Bravely Default vooral voor de gameplaysystemen en die zijn ook dit keer de ster van de show. Het Default-systeem is wat dat betreft nog steeds grandioos. Je kunt beurten opsparen (Default) en later die opgespaarde beurten tegelijk gebruiken (Brave). Daarbij kun je ook in de geleende beurten in de min gaan, waardoor dat personage even niet in actie komt. Dit alles dient om uitvoerige combo’s op te zetten. Je kunt bijvoorbeeld je Pictomancer twee van haar beurten laten gebruiken om je vijanden te verzwakken om vervolgens met je Berserker en Vanguard toe te slaan. Dat is nog maar een simpel voorbeeld, want je kunt hele complexe acties opzetten met dit systeem.

Je tegenstanders maken evengoed gebruik van dezelfde functies. Het komt vaak voor dat bazen meerdere beurten opsparen om vervolgens meerdere acties tegelijk te doen die je volledig kunnen slopen. Het vechtsysteem heeft daarmee een eb en vloed-ritme waarin timing ontzettend belangrijk is. De game zit echt boordevol strategie en Bravely Default hoort daarom wat dit betreft bij de toppers van het genre.

Het job-systeem is minstens net zo goed. Liefhebbers van ‘theorycrafting’ kunnen hier hun hart ophalen. De game bevat meer dan twintig jobs (klassen). Elk personage kan een primary en secondary job hebben, al wissel je allebei constant met nieuwe jobs die tijdens het spel vrijspeelt. Je levelt jobs afzonderlijk en leert daarmee nieuwe skills. The Black Mage bijvoorbeeld leert 'Fire' op level 1 en 'Thundaga' op level 12 (het laatste level).

Het wordt allemaal een stuk complexer dankzij de ‘passive skills’ die alle jobs hebben. MP Saver van de Beastmaster bijvoorbeeld zorgt ervoor dat je 20% minder MP verbruikt met magie. Dat is een skill die je Black Mage zou waarderen. Elk personage kan vijf van die passive skills tegelijk hebben en die kun je uit elke job die dat personage heeft gehad meenemen. Hiermee ontstaat al snel een mengelmoes van vaardigheden en het is erg leuk om ook hier combo’s te maken die voor hele sterke, misschien wel game breaking, personages kunnen zorgen. Ik heb in ieder geval urenlang naar jobs en skills gekeken om ultieme combinaties te maken. Het is en blijft uiterst verslavend

Het job systeem is fantastisch, maar toch moet ik met een kanttekening komen: het doet een klein stapje terug vergeleken met Bravely Second. Ik zou een heel apart artikel kunnen schrijven over de verschillen, maar het komt erop neer dat Bravely Default II de boel net iets teveel heeft versimpeld. Bravely Second heeft niet alleen meer jobs, maar ook meer skills binnen die jobs en ook meer wapentypes. Bravely Default II is nog steeds heel diep, maar een sequel zou mijn inziens nooit ‘minder’ moeten zijn.

Een ander minpunt is dat Bravely Default II een beperkt budget lijkt te hebben. Het is een game die meer als een remaster van een 3DS-spel oogt dan als een echte Switch-game. De wereld lijkt gemaakt van plastic en klei, een stijl die mooier zou zijn als het spel scherper was en meer anti-aliasing had. Door de lage resolutie en grove randjes komt het gewoon niet goed uit de verf. Andere aspecten ogen ook een beetje goedkoop. Het zijn dingen zoals menu’s die wat netter hadden gekund of het feit dat er maar een handjevol vijanden zijn die telkens in een ander kleurtje worden hergebruikt. Octopath Traveler en Triangle Strategy van dezelfde makers vind ik in ieder geval een stuk mooier.

Conclusie:
Bravely Default II is wederom een game met fantastische gameplaysystemen. Het nog altijd innovatieve Default-systeem is strategisch top en het job-systeem blijft superverslavend. Het is alleen jammer dat het niet net zo complex is als Bravely Second en dat de game vaak een beetje ‘budget’ oogt. Desondanks is dit onder de streep een mooie sequel die op het lijstje van elke JRPG-fan moet staan.

Exclusief voor Nintendo Switch.