Mafia: Definitive Edition

Nu het allemaal wat economischer wat minder gaat in de wereld, steekt de maffia overal de kop weer op. Zo ook in gameland, waar de culthit van developer Illusion Software's: Mafia: The City of Lost Heaven een gehele poetsbeurt krijgt van studio Hangar 13. Maar worden de developers van Hangar 13 in de familie opgenomen of slapen zij vanavond bij de vissen….

Laten we meteen beginnen dat dit eindelijk een bonafide remaster is. De vorige HD-versie was niet minder dan de textures oppoetsen en het weer in de schappen leggen als een echte bootleg. Nee, Mafia: Definitive Edition is in zijn geheel opnieuw ontworpen, er zijn aanpassingen gemaakt aan de gameplay en het geluid is aangepakt. Maar de problemen waar ik in 2002 tegen tegenaan liep en met deze remaster nog steeds, zorgt ervoor dat ik nog steeds niet laaiend ben over Mafia.

Mafia begint met Detective Norman. Deze loopt na een belletje van de hoofdrolspeler Tommy Angelo een café binnen waar zij hebben afgesproken. Tommy gaat zingen over de familie, in ruil voor bescherming van zijn vrouw en kinderen. Uiteraard vraagt Norman zich af waarom Tommy dit wil doen en zo begint het verhaal van misschien wel het meest iconische Mafia verhaal dat je kunt spelen op de huidige generatie consoles.

Er waren twee problemen met de originele Mafia die niet aangepakt zijn. Een daarvan is het rondlopen met Tommy. Het voelde in 2002 al alsof ik een tank door de straten van New York probeerde te loodsen, en het voelt in deze remaster niet anders. En wanneer je lekker rondloopt om praatjes te houden met andere personages of op zoek bent naar een collectible, dan is het prima. Maar als er weer een missie is waarbij je moet rennen, dan merk je pas hoe Tommy motoriek gestoord is.

Dat geldt overigens niet alleen voor rondlopen, maar ook voor het rondrijden in auto’s. Uiteraard, auto’s waren toen niet de geavanceerde bolides die je bij Top Gear ziet, maar het haalde voor mij wel alle lol uit de game. Tijdens een handjevol missies moet je rondracen en dan merk je dat de onderstuur van de auto’s echt verschrikkelijk is. Hangar 13 mag dan wel alle auto’s voorzien van een RPM meter en een prachtig schademodel, als het qua gameplay niet leuk is, dan verdwijnt de game snel weer terug de kast in.

Hanger 13 heeft vooral zijn tijd in New York gestoken en dat is te zien. New York als decor van de game ziet er echt prachtig uit. De gehele stad ademt het jaren ’30 sfeertje uit en wat Hangar 13 echt goed gedaan heeft, is New York groot maken. En dan heb ik het niet over de grootte van de map, maar de hoogte in de lucht. Als je ooit in New York hebt gelopen, dan voel je machtig klein als je tussen de wolkenkrabbers loopt. Of dat je van een slechte buurt zoals de Lower East Side naar het betere Midtown East gaat en je de hele buurt ziet opleven. En dat gevoel, dat kreeg ik continu terug en dat heeft tot nu toe geen enkele andere game teweeg gebracht.

Het het gevoel is zo dubbel. Als je naar de cutscenes kijkt, dan word je in het verhaal gezogen alsof je op 42 Street loopt, maar zodra je dan een geweer in handen krijgt en dan te maken krijgt met de AI van de vijanden, dan ben ik het hele plaatje alweer vergeten. Ik heb vijanden gezien die door muren willen rennen, de verkeerde kant op schieten en gewoon wachten om neergeschoten te worden. En dan de verplichten stealth missies die amper werken, dat is zo 2002…

Wat een erg welkome optie is, is dat je in het begin van de game kunt kiezen tussen verschillende moeilijkheidsgraden. Dat klinkt triviaal, maar de politie van New York leeft de verkeersregels goed na. En niets is zo vervelend als in een videogame je aan de verkeersregels moeten houden. Niet door rood rijden, niet te hard rijden, niet op de verkeerde baan rijden. Dat kun je nu bijna allemaal uitzetten en daardoor speelt Mafia een stuk lekkerder. En anders zet je nog steeds de limiter aan, dan kun je gassen wat je wilt, maar blijf je mooi 20 MPH rijden.

Hangar 13 heeft er alles aan gedaan om van Mafia: The City of Lost Heaven een prachtige remaster te maken. Dat is ook gelukt. Maar de core, hoe de game speelt en voelt, is wezenlijk blijven steken in 2002. En dat kun je niet oppoetsen door er meer polygonen tegenaan te gooien. Het origineel uit 2002 bereikte zijn cultstatus vanwege het autorijden, en deze cultstatus maakt de remake dan ook waar.