Deadly Premonition 2

Dat Deadly Premonition 2's überhaupt bestaat mag een klein wonder heten. De originele game, geregisseerd door Hidetaka Suehiro (of ‘Swery’), vergaarde tien jaar geleden faam door de bizarre presentatie en absurde cutscenes. Deze bekendheid leek niet genoeg om een sequel op te leveren, maar dankzij de groeiende cultstatus van de game krijgt de serie toch nog uit het niets een tweede kans. Persoonlijk, als een van de sekteleden, ben ik daar heel blij mee.

De kern van Deadly Premonition 2 ligt in het beleven en verkennen van Le Carré, een dorp diep in het zuiden van de Verenigde Staten, als FBI-agent Fancis York Morgan. Morgan is eigenlijk een moord aan het onderzoeken, maar toch is er genoeg tijd om met de bevolking te kletsen, lekker te bowlen, skateboardtrucs te leren en tegen een leger eekhoorns te vechten. De game draait op een realistisch kalender-systeem en je spendeert je speeltijd en dus dagen met dit soort activiteiten in het dorp.

Vergeleken met de eerste game voelt dit nieuwe dorp in eerste instantie leger dan het zou moeten zijn. Het origineel introduceerde de dorpsbewoners al vroeg in het spel en als gevolg daarvan waren er genoeg dingen te doen en plaatsen om meteen naartoe te gaan. De sequel pakt de introducties geleidelijker aan. Je bent in de sequel ook meteen vrij om overal naartoe te gaan, maar je kunt pas echt bepaalde activiteiten doen als je wat verder in het verhaal bent gekomen. Het is een vreemde verandering, maar uiteindelijk was ik tevreden met de omvang en inhoud van wat Le Carré te bieden heeft.

Het verkennen van het dorp maakt al snel een andere kanttekening duidelijk: de framerate knalt vaak naar beneden, vaker zelfs dan Morgan eekhoorns neerknalt. Bovendien kunnen de laadtijden soms zo lang zijn dat je je afvraagt of de game is vastgelopen. Aan de ene kant zijn de technische problemen teleurstellend, maar aan de andere kant heeft het niet daadwerkelijk veel impact gehad op mijn ervaring met de game. Bij de meeste andere games zouden dit soort issues een dealbreaker zijn, maar hier zijn ze weinig relevant. Sterker nog, het contrast tussen de technische issues en wat de game wél goed doet is inmiddels onderdeel van de identiteit van Deadly Premonition.

Ik kan het niet mooier maken dan het is: je hebt, net als in het echte leven, een open mentaliteit en een beetje geduld nodig om het meeste uit deze ervaring te halen. Als je het soort persoon bent dat niet tegen ongemakken kan zoals een paar minuten wachten, weinig directie in wat je moet doen of soms niet beloond worden voor verkennen, dan gaat Deadly Premonition 2 waarschijnlijk je grensen testen. Echter, door te genieten van het dagelijkse leven en door zijmissies te doen, krijg je een uniek gevoel dat maar weinig games buiten Yu Suzuki's Shenmue-serie aanspreken: een gevoel van realisme.

Dat wil niet zeggen dat het spel in technologisch opzicht realistisch is, maar dat het de essentie van realisme vastlegt door slim gebruik van details. De open wereld en het kalendersysteem geven je de vrijheid om je dag in te plannen, of het nu gaat om het oplossen van een moordzaak of gewoon skateboarden in het dorp. Praten met personages op verschillende momenten van de dag of als je bepaalde punten in het verhaal hebt bereikt resulteert bijna altijd in nieuwe dialogen en informatie die het dorp en haar bewoners meer diepgang verlenen. Simpelweg iemand volgen en notities maken van hun schema ronduit een week kan schokkende geheimen onthullen. Morgan zelf is onderhevig aan een aantal subsystemen. Hij kan hongerig worden, gaan stinken, ziek worden en zelfs bruin worden van de zon. Deze aspecten zijn individueel niet eens zo diepgaand, maar het zijn details die samen komen en het spel echt tot leven brengen en het maakt het geheel heel memorabel.

De mechanieken die een indruk van realisme geven creëren samen met Swery’s houding ten opzichte van wat realistisch is de kern van Deadly Premonition. Tijdens het spel maakt Morgan regelmatig opmerkingen over hoe hij van 'realistische' dingen houdt, vaak in combinatie met absurde filmplots of situaties die hij bijzonder 'realistisch' vindt. De grens tussen grap en Swery's eigenlijke opvattingen kan wazig zijn, maar dit specifieke punt komt oprecht over en het is ook in zekere zin wat het spel speciaal maakt. We zien excentrieke mensen of situaties vaak als abnormaal, maar in werkelijkheid heeft iedereen een uniek aspect in hun leven of persoonlijkheid waardoor ze zich van anderen onderscheiden. Het vastleggen van dat aspect van de mensheid is waar het bij Deadly Premonition om draait.

Het leven in het dorp en alles wat daar bij hoort neemt de meeste tijd in beslag, maar soms bevindt Morgan zich in een vreemde dimensies waar je aan de slag moet met actiegerichte schietgameplay. Dit is voor fans van het eerste deel bekende koek, maar deze secties worden dit keer anders gebruikt. Ze verschijnen veel minder vaak dan voorheen en ze zijn ook korter en meer eenvoudig om af te maken. Dit kan een gevolg zijn van het feit dat het verhaal van de sequel andere intenties heeft, waardoor ik me afvroeg of deze secties nog echt nodig waren. Ze dienen in ieder geval nog steeds een doel bij het opbouwen van dramatische ontmoetingen, bovendien zijn ze redelijk pijnloos om te voltooien. Ik moet ook toegeven dat ik van de designs van de monsters hou.

Zowel de dorp- en actiesegmenten verweven een verhaal dat in het begin veel lijkt op die van het origineel, maar uiteindelijk wordt het geheel veel meer in een hele persoonlijke richting geduwd. De sequel gaat in op thema’s zoals het overkomen van demonen uit het verleden en de betekenis van een nieuwe start creëren. Swery’s genuanceerde en vermakelijke schrijfstijl leidt uiteindelijk ook tot een bevredigende conclusie. Dit is met gemak een van de meest grappige en geestige games die er zijn. De onderliggende oprechtheid van alles zorgt ervoor dat je geïnvesteerd raakt, ongeacht hoe gek ook bepaalde situaties worden.

Conclusie:
Als je een fan bent van Swery is dit spel natuurlijk niets minder dan essentieel. Ik heb van deze ervaring genoten, maar niet op dezelfde manier als in de eerste game. Het is meer een andere invulling van hetzelfde geweldige concept. Het vertelt een ander soort verhaal en er zijn een paar belangrijke wijzigingen die ervoor zorgen dat de focus op andere dingen wordt gelegd. Dat kan misschien teleurstellend zijn, afhankelijk wat je de laatste keer leuk vond. De kernelementen die het origineel zo bijzonder maakten zijn echter nu ook aanwezig en Le Carré heeft zijn eigen unieke charme.

Voor nieuwkomers of mensen die nieuwsgierig zijn naar dit spel: als de hierboven beschreven aspecten van de game jou aanspreken kan ik alleen maar aanraden om beide Deadly Premonition-games te spelen (en ook de rest van Swery’s ouvre als we toch bezig zijn). Het verhaal van de sequel leunt sterk op kennis van de eerste game, dus die kun je niet zomaar overslaan. Als je de eerste game niet leuk vond doet de sequel te weinig anders om het een tweede kans te geven. Deze games vereisen een bepaalde mentaliteit om er echt van te genieten, maar als je bereid bent de sprong te wagen, wachten er een aantal vreemde en wonderlijke werelden op je.

Deadly Premonition 2 is voorlopig exclusief voor Nintendo Switch.

Geschreven door: Jack Zustiak.