Murder by Numbers

Wat als je Phoenix Wright-achtige detective-gameplay mixt met een uitgebreide 2D picross-game? Murder by Numbers is niet alleen het antwoord op die vraag, het voegt ook nog een flinke dosis charme aan het geheel.

Murder by Numbers is het verhaal van Honor Mizhari, een van de hoofdrolspeelsters in een populaire detective tv-show. Aan het begin van de game wordt Honor plotseling en zonder uitleg ontslagen. Nog geen kwartiertje wordt het lijk van haar voormalige baas gevonden. De beste man is op mysterieuze wijze vermoord en Honor is een van de hoofdverdachten. Om haar eigen naar te zuiveren besluit ze om zelf onderzoek te doen en naar aanwijzingen te zoeken. Daarbij krijgt ze hulp van SCOUT, een pratende en intelligente robot die last heeft van geheugenverlies (zijn geheugenbestand is gewist).

Honor en SCOUT raken later op de een of andere manier betrokken bij andere moorden en telkens besluiten ze om te helpen, al is dat vaak tegen het zere been van de echte politiedetective. Ondertussen is Honor’s ex-man, een vervelende kwal die haar nog steeds probeert te manipuleren, constant aanwezig en probeer je ook langzaam het verleden van SCOUT te achterhalen.

Murder by Numbers is in essentie een graphic novel, dat betekent dat je vooral met mensen zit te praten en dat de game relatief veel leeswerk is. De verhalen van de hoofdpersonages en hoe ze met hun eigen verleden dealen is zeker interessant. De moordzaken zijn over het algemeen minder spannend. Je hoeft niet net zoals in Phoenix Wright mensen echt te verhoren. Het blijft bij vragen stellen en soms presenteer je bewijs om meer informatie te achterhalen. Je gaat dus niet de rechtzaal in zoals bij Phoenix Wright, het blijft bij spooronderzoek.

De moorden an sich zijn over het algemeen niet heel creatief uitgevoerd en je hoeft uiteindelijk niet heel diep te graven om de moordenaar te vinden. De game lijkt haast vanzelf vooruit te gaan en je hoeft weinig na de denken over wie nou echt de dader is. Dat klinkt ietwat negatief, maar Murder by Numbers is dankzij de charismatische personages altijd meer dan onderhoudend. Het grootste pluspunt van deze game is dat het echt uitstekende humor heeft. Ik heb maar zelden om een game hoeven lachen, maar Murder by Numbers flikt het.

Over de plot hoef je dus niet te peinzen, maar dit spel gaat je toch hoofdbrekens zorgen. Het is namelijk tussendoor ook een 2D picross-game. Elke keer als je een aanwijzing vindt moet je eerst een picross-puzzel oplossen om het te mogen zien. Dat lijkt misschien willekeurig, maar op de een of andere manier werkt de afwisseling tussen lezen en puzzels oplossen goed. Het spel verantwoordt natuurlijk niet waarom je puzzels moet doen, het moet gewoon gezien worden als een onderdeel van de gameplay.

In het begin is het nog makkelijk natuurlijk, maar al snel worden de puzzels echt pittig. Het zijn er ook vrij veel, dus als je weinig met picross hebt kan ik dit spel niet aanraden. Het enige minpunt aan het puzzel-gedeelte is de muziek. Begrijp me niet verkeerd, de nummers die je hoort tijdens het puzzelen zijn top, maar het zijn er slechts een handjevol. De muziek werd tegen einde helaas repetitief.

Conclusie:
Murder by Numbers doet iets dat elke echt goede graphic novel moet doen: sterke personages neerzetten waar je om geeft. De mix tussen detective- en puzzel-gameplay werkt alleen door het charisma en de humor van de personages. Iets mindere aspecten zoals weinig creatieve moordzakken en repetitieve muziek doen weinig af van deze memorabele game.

Gespeeld of Switch, ook beschikbaar voor pc.