God Eater 3

De God Eater-serie speelt zich af in een post-apocalyptische toekomst, waarin grote wezens genaamd Aragami de wereld bedreigen. De aarde is ondergedompeld in Ash, en alleen jij en je team mede-God Eaters kunnen zich buiten begeven. Vanuit je basis, ditmaal het rijdende fort genaamd Chrysanthemum, ga je in God Eater 3 met speciale levende wapens genaamd God Arcs de Aragami te lijf.

God Eater 3 is de eerste game uit de serie die direct voor PlayStation 4 en pc gemaakt is, niet voor handheld. En dat zie je. Personages zien er goed uit en omgevingen zijn gedetailleerd. Je waant je echt in een (digitale) anime. De verschillende arena’s waar je de daadwerkelijke missies doorloopt zijn afwisselend, al heb je ze na een tijdje wel gezien. Niet dat je in God Eater 3 veel tijd krijgt voor sightseeing, want hectische actie is waar het om draait.

Het vechtsysteem is enorm diepgaand. Je hebt de keuze uit acht verschillende wapens, van gigantische zwaarden en knuppels, tot een soort halve-maan-zwaard en mijn persoonlijke favoriet, de zeis. Daarnaast heb je ook nog een gigantisch vuurwapen in de vorm van een karabijn, sniper, shotgun of laser, en drie verschillende soorten schilden. Aan je wapen kun je skills toevoegen, die bijvoorbeeld zorgen voor extra damage, of dat vijanden meer loot droppen.

Daar blijft het niet bij, want je hebt de mogelijkheid om je eigen vechtstijl nog verder uit te breiden met Burst Arts. Deze werken alleen in Burst Mode, die geactiveerd wordt zodra je God Arc een flinke hap heeft genomen uit de vijand. Burst Arts geven je nieuwe aanvallen, afhankelijk van of je je op de grond of in de lucht bevindt. Zit je in Burst Mode, dan treedt ook de Burst Control Unit in werking. Dan heb je nog zogeheten Acceleration Triggers die geactiveerd worden als je een specifieke taak heb verricht, zoals het succesvol blokken van drie aanvallen of vijf keer een hap nemen uit een Aragami. Deze Triggers geven je een tijdelijk voordeel. Ten slotte heb je nog Engage Effects. Tijdens het vechten loopt er een metertje vol tussen jouw personage en je teamgenoten. Is die vol, dan kun je je als het ware koppelen aan je teamgenoot, wat ook weer voordelen met zich meebrengt.

Bovenstaande klinkt allemaal wat overweldigend, maar God Eater 3 laat je langzaam kennismaken met de materie. Alle gameplay-elementen speel je vanzelf vrij in pakweg de eerste tien uur van de game. Ze worden op zich rustig en uitvoerig geïntroduceerd. Tegen die tijd was ik echter al vastgeroest in mijn favoriete gameplay en gewoontes. Hoewel je er heel diep in kunt duiken, ben ik vooral verder gaan spelen zoals ik al deed. En dat ging prima. Met simpelweg wat button smashen of het herhalen van je favoriete combo’s kom je een heel eind. Dit bedoel ik overigens geenszins negatief, want de gameplay blijft enorm leuk. Missies komen in hapklare brokken en de meeste Aragami heb je in een minuut of tien wel neer. Zo behoudt de game zijn snelheid.

Omdat ik mijn verzamelwoede onder controle heb gehouden, heb ik ook het grinden tot een minimum beperkt. Telkens als ik een nieuw en beter wapen kon maken, dan deed ik dat, maar ik ben niet bewust op zoek gegaan naar de beste onderdelen. Wil je dat wel, dan heb je daar alle mogelijkheid toe. Bij elke missie staat in percentages aangegeven wat de drop rate is van de materialen die je kunt verdienen.

Aragami komen in alle soorten en maten. Van geïnspireerd door het dierenrijk zoals de schorpioenachtige Borg Camlann of de katachtige Vajra, tot de haast menselijke vlinder Sariel of samurai Havakiri. Daarnaast spelen de zogeheten Ash Aragami een grote rol in deze game. Dit zijn krachtigere Aragami die zelf ook een soort Burst Mode kennen, waarmee ze nog sterker en gevaarlijker worden. De vijanden zijn erg gevarieerd en het designteam heeft duidelijk zijn creativiteit de vrije loop gelaten. Hoewel elke Aragami zijn eigen zwakheden en vechtstijl heeft, gebruikte ik vaak dezelfde tactiek om ze neer te krijgen. Iets meer uitdaging hierin had leuk geweest.

Buiten missies om – en tijdens missies middels het radiokanaal – wordt het verhaal verteld. Dit gebeurt veelal aan de hand van soms wat langdradige cutscenes die voor het grootste gedeelte in de in game engine zijn gemaakt. Af en toe zijn er ook cutscenes die volledig getekend zijn, wat een erg geslaagde toevoeging is. Al met al is het verhaal onderhoudend genoeg om alleen daarvoor al de game te blijven spelen, al moet je je af en toe wel door tenenkrommende dialogen en flauwe grappen heen worstelen. Personages hebben soms ook de vervelende gewoonte om net even te lang stil te zijn voordat ze beginnen te praten. Wat ook een kleine irritatie is, is dat je vaak bepaalde personen gesproken moet hebben voordat je een nieuwe missie kunt kiezen. Met een basis bestaande uit drie verdiepingen en meerdere kamers, was het soms nogal een zoektocht naar degene die ik moest hebben.

Persoonlijk ben ik heel blij met de optie om voor Japanse stemmen (met Engelse ondertiteling) te kiezen. Daardoor lijkt het nog meer alsof je in een anime zit. Bovendien komen de uitspraken dan altijd wat beter tot hun recht, het past in het plaatje. In het Engels klinkt alles veel sneller cheesy en tenenkrommend, zeker als de stemactrices ook nog expres van die kawaii-piepstemmetjes opzetten.

Om het verhaal door te spelen heb ik niet hoeven grinden. Niet dat de game zo eenvoudig is – de latere missies of specifieke Aragami kunnen behoorlijk pittig zijn – ik had gewoon een goed team samengesteld. Want hoewel je veel missies in je eentje kunt spelen, is het veel leuker en effectiever om een team bij je te hebben. Dit kan bestaan uit echte medespelers, maar speel je liever alleen dan heb je de keuze uit uiteenlopende AI-teamgenoten. Deze teamgenoten verdienen punten naarmate je ze vaker meeneemt op missies. Met deze punten kun je ze Personal Abilities aanleren, waardoor ze bijvoorbeeld meer genezen, altijd vol in de aanval gaan, of direct in Burst Mode schieten zodra er een teamgenoot neergaat. Wat me wel een paar keer is overkomen, is dat ik vanwege het verhaal een of meerdere van mijn vaste en flink gebuffte teamgenoten moest missen. Tegenover een sterke Aragami staan met teamgenoten die ik amper had getraind, was behoorlijk afzien.

Wel puur multiplayer zijn de Assault Missions. Hierin word je met zeven medespelers tegenover een sterke Ash Aragami gezet. Je hebt vijf minuten om deze sterke vijand te verslaan. En dat is erg kort, zeker als iedereen maar wat in het wilde weg aanvalt. Gelukkig verdien je ook loot als het niet lukt. De Assault missies heb ik uiteindelijk voornamelijk links laten liggen.

Het gevaar bij dit soort games is dat eentonigheid op de loer ligt, en ook God Eater 3 kan hier uiteindelijk niet aan ontsnappen. Toch houdt de snelle actie, de fijne gameplay en de afwisselende Aragami de game goed op de been.

God Eater wordt vaak vergeleken met Monster Hunter. Deels terecht, want de opzet en gameplay is in grote lijnen hetzelfde. Je doorloopt missies waarin je vreemde, gigantische wezens afslacht. God Eater onderscheidt zich echter door een verhaal dat er duidelijk doorheen loopt. Waar bij Monster Hunter de focus op een gegeven moment voornamelijk ligt op het verkrijgen van de beste gear, staat dit bij God Eater meer op de achtergrond. Als je wilt kun je zeker gaan grinden om het jezelf met name bij de latere missies makkelijker te maken, maar het hoeft niet. God Eater 3 is een soort "Monster Hunter Light met ADHD en een flinke anime-saus eroverheen gegoten". En dat smaakt prima.

Gespeeld op PlayStation 4. Ook verkrijgbaar voor pc.