Valkyria Chronicles 4

Valkyria Chronicles 4 wordt gepromoot als het vierde deel in de serie, maar eigenlijk is het een directe sequel op de allereerste game uit 2008. De strategische serie keert eindelijk terug naar consoles en negeert zo’n beetje alles wat de andere slecht ontvangen sequels en spinoffs hebben geïntroduceerd. Is dit de game waar fans zoals ik tien jaar lang op hebben gewacht?

De originele Valkyria Chronicles was een bijzondere game. Het transformeerde de klassieke Japanse strategie RPG in een game waarin de speler veel meer directe controle kreeg. Je koos geen vakje uit een grid, maar liep zelf met je units naar een plaats en mocht ook zelf je geweer richten. De game ziet er verder door de cell-shaded graphics zachtaardig uit, maar baarde juist opzien door lastige thema’s zoals racisme goed te behandelen

Helaas was de game in eerste instantie helemaal geen succes. Het duurde lange tijd voordat het een cult-hit werd en een latere succesvolle pc-versie uitkwam. In de tussentijd ging de serie door met sequels op de PSP, maar de schaal en toon van die games was anders en vooral Westerse fans haakten af.

Valkyria Chronicles 4 keert eindelijk terug naar de basis en schrapt bijna alle onnodige baggage die de serie de afgelopen jaren heeft verzameld. Je speelt als Squad E, een compagnie van het leger van de ‘federatie’. De federatie bestaat uit een aantal geallieerde landen die het samen opnemen tegen het kwaadaardige imperium in het oosten. De parallellen met de Tweede Wereldoorlog zijn duidelijk, waarbij het imperium in het oosten heel erg lijkt op Rusland.

Het conflict staat in het teken van Operation Northern Cross, een lange mars naar de hoofdstad van het imperium. Dat loopt in het begin vrij aardig, maar als de winter aanbreekt veranderd alles. Zonder iets te spoilen kun je van deze game genoeg twists verwachten die het conflict interessant houden. Nieuwkomers kunnen overigens zo goed als negeren dat dit deeltje vier is. Het verhaal maakt alleen een paar referenties naar VC1, maar staat eigenlijk gewoon op zichzelf.

De oorlog is natuurlijk belangrijk, maar eigenlijk zijn het de personages van Squad E die echt centraal staan in deze game. Met name de leider Claude, de opvliegerige Raz, de stoïcijnse Kai en de briljante Riley komen veel aan bod Ze hebben allemaal hun eigen achtergrond verhaal en hun relaties met elkaar ontwikkelen zich gedurende het spel.

Niet alleen die hoofdpersonages worden uitgediept, van andere leden van Squad E kun je een speciaal hoofdstuk vrijspelen en een klein verhaaltje van ze zien (en een missie spelen). Mede hierdoor is VC4, nog veel meer dan het eerste deel, een halve visual novel. Je krijgt te maken met erg veel lange cutscenes die vooral dialogen tussen personages zijn. Je moet er dus wel een beetje van houden, maar over het algemeen zijn die dialogen leuk en ik vind persoonlijk zo’n oorlogsverhaal veel interessanter als ik ook een beetje om de personages geef.

Dat de personages veel ruimte krijgen is dus mooi, maar soms gaat het ook helemaal mis. Dit is voornamelijk als anime clichés voorbijkomen. Claude ziet bijvoorbeeld in een scene per ongeluk het ondergoed van Riley en krijgt vervolgens een klap. Dit is gewoon een hele slechte grap omdat anime het al duizenden keren heeft gedaan. De game heeft nog een paar van die momenten, iets wat erg jammer is. Gelukkig zijn dat vooral incidenten.

De game lijkt qua gameplay op het eerste oog extreem veel op het eerste deel. Als je het oppervlakkig bekijkt is de grootste vernieuwing dat er een nieuwe klasse, de grenadier, is toegevoegd. Echter, als je ze goed naast elkaar legt blijken de verschillen erg groot. Een feit waar soms te weinig over wordt geschreven is dat het eerste deel compleet gebroken is qua balans in de verschillende klassen. De ‘scouts’ waren veel te sterk en je had geen enkele reden om in elk scenario meer dan 3 of 4 units (in plaats van de mogelijke 8/10) op te stellen.

Wat dat betreft is VC4 een gigantische patch op het eerste deel. Alle klassen zijn opnieuw gebalanceerd. Dat betekent niet dat de beruchte ‘scout rush’ tactiek uit het eerste deel nu niet nog steeds in sommige missies werkt. Het verschil is vooral dat alle klassen goed zijn en dat andere tactieken waarbij je verschillende combinaties gebruikt vaak beter werken.

Daarnaast zijn er nu meer mogelijkheden om de trage units, die in VC1 dikwijls achtergelaten werden, vooruit te helpen om zo je hele team gedurende de hele missie relevant en beschikbaar te houden. Het design van de missies is verder net zo creatief als het eerste deel. Bijna elke missie introduceert wel een nieuwe gimmick waar je rekening mee moet houden. De game blijft hierdoor, ondanks het feit dat hij erg lang is, vers. Het enige smetje wat betreft gameplay is dat baasgevechten niet altijd even goed uit de verf komen. Bazen kunnen veel kogels eten en zijn dus erg taai. De gevechten blijven op zich wel spannend, maar soms ook een klein beetje irritant.

Conclusie:
Valkyria Chronicles 4 is een fantastische strategische RPG. Sterker nog, ik zou hem samen met Into the Breach als beste game van het genre bekronen. Ja, de game vervalt heel af en toe in slechte anime clichés, maar maakt dat goed met een genuanceerd verhaal en uitgediepte personages. De uitmuntende en gebalanceerde gameplay fixt alle problemen van het innovatieve eerste deel en verveelt eigenlijk geen moment. Eindelijk heeft dat charmante eerste deel een meer dan waardig vervolg gekregen.