Passenger brengt uiteindelijk alles in AFAS Live

Nederland houdt van Passenger en vice versa. Die liefde bleek niet minder te zijn geworden tijdens een uitverkocht concert in AFAS Live waar de vonken er weer van af schoten. Mike Rosenberg weet, ditmaal zonder band, het publiek mee te nemen op reis langs zijn inmiddels rijke oeuvre. En het publiek stapt op haar beurt maar als te graag achterop bij Passenger. Dat het concert in de Ziggo Dome daarbij nog vers in het geheugen zit, blijkt uit de vele terugblikken die er vanavond voorbij komen in de verhalen van Mike en wat er geschreeuwd wordt door het publiek.

Voor de mensen die vanavond zijn afgereisd naar AFAS Live met het idee flink wat nummers van het nieuwe album Runaway te luisteren komen voor een deel bedrogen uit. De meeste materie in het concert wordt toch nog geput uit het album waarmee Nederland opeens het favoriete land werd om te spelen voor Passenger, namelijk All The Little Lights. Er wordt echter afgetrapt met een nog veel ouder nummer, het waarschijnlijk door veel mensen vergeten 'Fairytales & Firesides' van Divers & Submarines, een album dat werd uitgebracht voor de grote successen. Het is duidelijk dat vanavond de reis kriskras langs flink wat andere albums zal gaan dan Runaway. Niet dat het uitmaakt, want Mike heeft genoeg te bieden. 

Waar vanavond ook heel veel ruimte voor blijkt te zijn is humor. De meeste nummers worden, zoals we gewend zijn, ingeleid door een verhaal. Sommige verhalen zijn inmiddels bekend, zoals hoe het succes van 'Let Her Go' allemaal begon in Nederland, die ene avond dat Passenger ingepland stond om die andere grote singer-songwriter te supporten ("Some guy called Ed Sheeran, I don't know if you heard about him?"). Een indrukwekkender verhaal wordt er verteld over  'To Be Free'. De grootouders van Rosenberg krijgen een plek, maar ook zijn eigen vader. Die grootouders moesten door oorlog hun verwoeste thuis verlaten en uiteindelijk door naar de VS. Hun zoon volgde en ging op zoek naar zichzelf. Overeenkomst tussen deze twee en zichzelf? "We are all feathers on the ocean breeze". Vanuit dit ietwat zware thema wordt de koers doorgezet naar een vrolijkere anekdote aan de hand van een cover. Simon & Garfunkel's 'The Sound of Silence' krijgt een complete makeover. Die was overigens zo goed gelukt dat Rosenberg vertelt over een jongen van vijftien á zestien jaar die na een optreden naar hem toekwam om te vertellen hoe vet hij het nieuwe Passenger-nummer wel niet vond. "If you see a guy in his late twenties who still thinks that the song was written by me, please let him believe that", vertelt Mike met een grote lach op zijn gezicht die ingeruild wordt voor een plaatsvervangende schaamte voor het feit dat hij een van de grootste klassiekers op zijn naam heeft gezet bij iemand.

Nog zo'n klassieker zit er verwerkt in de toegift, namelijk Bruce Springsteen's 'Dancing in the Dark'. Tussen deze twee nummers zit nog een mix van gloedjenieuw, in de vorm van 'Suzanne', en natuurlijk niet te vergeten het compleet gestoorde 'I Hate', waarin tegenwoordig een nieuw vers is verwerkt en Donald Trump een prominente rol heeft gekregen. Een hoogtepunt in de set van Passenger blijft toch altijd het afsluiten met 'Scare Away The Dark'. Daaruit blijkt namelijk dat er hier een grote groep zich heeft verzameld die al eerder naar een show van de Brit zijn geweest, aangezien het koortje dat wordt ingezet om de toegift in te luiden toch wel veel weg heeft van dat in de Ziggo Dome bijna twee jaar geleden. Ondanks dat het gedurende de avond in de vorm van een aantal uitglijders die worden gedempt met wat "strong Appelsap" duidelijk wordt dat Mike last van keelpijn heeft, is het enthousiasme uiteindelijk de winnaar. Want een avond Amsterdam platspelen, dat is iets waar je Passenger altijd voor wakker mag maken.