Guacamelee 2

Guacamelee 2 is een zeldzaamheid: een sequel op een indie metroidvania game. Net als in het eerste deel dien je als de gespierde luchador Juan de wereld te redden. Is deze sequel meer een heerlijke guacamole dip of een teleurstellend lege piñata?

Wat gelijk opvalt aan Guacamelee 2 is dat het de teugels laat vieren. Het focust zich ook op wat de eerste game goed deed en laat de rest los. Je kunt dit tweede deel bijvoorbeeld eigenlijk geen metroidvania-game meer noemen. Er zijn nog steeds upgrades en ‘geheime’ kamers, maar die zijn allemaal amper meer verstopt. De focus ligt ook totaal niet meer op verkennen of op het terugkeren naar oude gebieden.

Nee, Guacamelee 2 is een snelle actie-game met hardcore platforming-elementen. Dit pakt uitstekend uit, want het metroidvania-gedeelte was juist de zwakke plek van het eerste deel. Het tempo van de game is dit keer veel hoger en de level design is daarop aangepast. De game is meer lineair, maar tegelijk mechanisch meer interessant geworden.

Allereerst komt het melee 2D-vechtsysteem dit keer beter uit de verf. Net als voorheen loop je door de wereld en wordt een kamer waar je in komt plotseling afgesloten. Hij gaat pas open als je al je skelet-achtige tegenstanders hebt vernietigd. Het grootste verschil ten opzichte van het eerste deel is dat je nu veel makkelijker combo's aan elkaar kunt rijgen waardoor het vechten een stuk vloeiender verloopt.

De game is ook niet bang om vaker kleine gimmicks toe te voegen aan de kamers waardoor gevechten minder rechttoe rechtaan zijn. In een van de kamers waarin je vecht dalen bijvoorbeeld bepaalde gedeeltes van de ondergrond in lava. Of in een andere kamer moet je vechten terwijl vijanden buiten jouw bereik je van een afstand snipen.

De game is in ieder geval niet bang om sneller meer van de speler te vragen. Dat geldt zeker ook voor het platformen, hetgeen wat je meestal aan het doen bent als je niet in een gevecht zit. De sequel heeft daarbij een aantal nieuwe mechanieken toegevoegd. Zo zijn er nieuwe zwevende objecten waar je Juan automatisch naar toe kunt slingeren. Verder heeft kip-vorm (Juan kan op elk moment in een kip transformeren) veel meer moves gekregen. Vaak word je plotseling gevraagd om obstakels in kip-vorm te overwinnen.

Net als in het eerste deel kun je ook op elk moment tussen twee dimensies wisselen. Sommige platformen zijn bijvoorbeeld alleen zichtbaar in een van de twee dimensies. Vaak moet je dan midden in je sprong van dimensie wisselen. Al deze mechanieken bij elkaar zorgen ervoor dat de game op dit vlak vrij hardcore is geworden. Persoonlijk juich ik die uitdaging alleen maar toe.

Qua verhaal is Gaucamelee 2 natuurlijk niet heel serieus. Juan reist naar een alternatieve tijdlijn, want een slechterik daar probeert een item te krijgen die alle tijdlijnen teniet gaat doen. Juan is na de eerste game een familie gestart en heeft een bierbuikje ontwikkeld. Logisch dus dat hij zijn krachten kwijt is geraakt en je die eerst opnieuw moet verdienen.

Belangrijker voor een game als Guacamelee is dat soort humor. Daar waar het eerste deel het vooral moest hebben van memes, leunt deel 2 veel meer op satire. Je verwacht het niet, maar je komt zomaar in grappige skits terecht waar JRPGs en microtransactions op de hak worden genomen. De humor heeft wat mij betreft dus ook een grote upgrade gekregen.

Het enige minpunt van Guacamelee 2 is dat de setting minder vers aanvoelt. Het Mexicaanse thema blijft leuk, maar het is minder verrassend en in het oog springend dan de eerste keer. Verder kun je de game ook met vier man tegelijk spelen, maar persoonlijk vind ik dat het spel zich daar helemaal niet goed voor leent.

Conclusie:
Guacamelee 2 is een verrassend scherpe sequel. Het is iets minder origineel, maar toch een stuk beter dan het eerste deel. Het ontdoet zich namelijk van de zwakke metroidvania-elementen en van de slappe humor van het eerste deel. Wat overblijft is een heerlijke actie-game met lastige platforming-secties waar je makkelijk van kunt genieten.