Atelier Lydie & Suelle: The Alchemists and the Mysterious Paintings

Je hebt van die feelgood games die ondanks alles toch een leuke ervaring opleveren. Atelier is zo'n feelgood serie. Ten opzichte van de hedendaagse RPG's blinkt de serie van Gust niet uit in graphics of verhaal. De gameserie heeft ook al in geen jaren een enorme verandering in gameplay gezien. En toch blijf ik elk deel weer spelen. Waarom lees je hieronder.

Atelier  Lydie & Suelle: The  Alchemists  and  the  Mysterious  Paintings is naast een hele mond vol het laatste deel van de Mysterious-trilogie. Dit keer zijn er weer nieuwe hoofdrolspelers. De twee zussen Lydie en Suelle zijn al bezig als alchemist in een winkel. Ze ontdekken een schilderij in de kelder waarmee ze naar een andere wereld kunnen reizen. En daar vinden ze hoge kwaliteit materialen om hun alchemie naar een nieuw niveau te tillen. De meiden denken beiden meteen hetzelfde: ze willen de beste en beroemdste winkel van het land worden. Natuurlijk gaat dat niet zo makkelijk. De verhaallijnen en personages van de eerdere delen komen bij elkaar om zo de trilogie af te sluiten.

In de game ben je, zoals alle andere delen, vooral bezig met het verzamelen van materialen, het praten met mensen en het maken van nieuwe wapens, kleding en drankjes om je te helpen in de gevechten. De gevechten in Atelier  Lydie & Suelle zijn nog steeds turnbased. De materialen die je gaat zoeken zijn planten, mineralen en andere vloeistoffen of onderdelen van verslagen beestachtige vijanden. Het enige dat er dit keer helemaal verdwenen is, is het tijds-aspect. Je kunt nu echt op je dode gemak spelen. Door aan opdrachten van klanten te voldoen gaat de populariteit van je winkel omhoog en kom je weer verder in het verhaal. Het is wat anders dan nadenken over wat je op een ingame dag gaat doen, maar dat had naast de nadelen toch ook zijn charmes.

De gevechten pakken wat op van wat oudere delen in de serie. Je hebt weer een team waarin vechtersbazen en ondersteunende mensen zijn te vinden. Denk aan de mensen die zelfs in hun beurt nog een drankje kunnen brouwen om bijvoorbeeld te ontsnappen of om iemand te genezen. Voor de rest is er niets anders, het is wachten op je beurt, kijken welk beest eerst zou gaan aanvallen en taktisch je keuze maken wie je gaat aanvallen, of wie van je team je gaat versterken of genezen met een drankje zodat hij die onvermijdelijke klap toch kan opvangen. De gevechten mogen eens aangepast worden, want heel veel diepgaande taktiek komt er niet bij kijken, helaas.

De alchemie in Atelier Lydie & Suelle gaat wederom om recepten vinden, verdienen of uitproberen en materialen zoeken. Elk materiaal heeft weer allerlei variabele attributen waardoor je eindproduct beter of zelfs anders kan worden. Als je gaat brouwen dan zie je elk materiaal als een blokje. Je plaatst de Tetris-achtige blokjes in een grid om het zo passend te krijgen. Hier zijn dan weer allerlei bonussen erbij te krijgen. Het grid bestaat namelijk uit kleuren en als je die kan matchen met het kleur blokje dan verbeter je je eindproduct. Er zit meer diepgang in het brouwen dan in het vechten. Ik blijf het leuk puzzelen vinden om toch bijvoorbeeld weer net een betere bom te maken, die meer schade doet of vijanden bevriest.

Is alles pais en vree in en met Atelier Lydie & Suelle? Nee, Firis Mistlud en Sophie Neuenmuller, twee hoofdrolspelers uit de eerdere delen, zijn wel in te lijven in je team, maar bijvoorbeeld ex-hoofdrolspeler Plachta dan weer niet. Van de 'oude' personages zijn er enkele DLC gemaakt, een beetje jammer als je het mij vraagt. Een ander kostuum als DLC, prima, maar dit soort praktijken heeft zo'n serie toch niet nodig.

Grafisch is ontwikkelaar Gust nog lang niet zo ver als andere games. Op de PlayStation 4 Pro verwacht je met zulke graphics wel 60fps. Nee, het is er niet. Het ziet er allemaal vrolijk uit, maar technisch gezien is het niet je-van-het. Juist met de schilderijen en de werelden die erachter zitten had Gust eens hele andere gebieden kunnen maken dan het standaard bos, vuurwereld en ijswereld. Helaas, van die kans hebben ze amper gebruikgemaakt. In de stad zijn er nog steeds laadtijden als je een ander stukje stad in loopt, en de onzichtbare muren zijn er ook nog steeds. Als de ontwikkelaar dan al niet veel in gameplay verandert, dan hoop je als speler dat ze de techniek onder de spreekwoordelijke motorkap aanpakken.

Verhaaltechnisch is Atelier Lydie & Suelle: The Alchemists and the Mysterious Paintings een waardige afsluiting van de trilogie. Het blijft een feelgood serie, en daar is het goed in, maar de tijd gaat ondertussen ook verder in gameland. Hopelijk gaat ontwikkelaar Gust er dit keer eens goed voor zitten om de serie een nieuwe impuls te geven. Kijk je namelijk door verouderde technieken zoals de graphics, de onnodige laadschermen en dat soort dingen heen dan heb je een RPG waar een diepgaande en leuke item-creatie in zit. De gevechten zijn typisch RPG, ook hier mag wat meer diepgang in gestopt worden om meer uitdagingen te geven. Op het einde heb je zeker wel de betere items en wat meer taktiek nodig om te winnen, maar tussendoor is het redelijk op de automatische piloot vechten. Gust brengt vrij rap nieuwe delen uit, maar eens wat meer tijd nemen om er echt iets mee te doen lijkt me beter. Voor de fans van de serie is het weer een typische Atelier-game, maar dit deel gaat wederom geen nieuwe mensen over de streep trekken.