CD: LCD Soundsystem - American Dream

LCD Soundsysteem is terug! De band nam in 2011 afscheid, maar vorig jaar kwam er plots weer een nieuwe tour en kondigden ze ook een nieuw album aan. Dit vierde studioalbum, genaamd American Dream, verscheen afgelopen maand. Kan de band, net als destijds, weer het nodige stof doen opwaaien?

Van succes kan nu al gesproken worden. American  Dream was nog maar net uit of het stond al nummer 1 in de Amerikaanse Billboard. Aangezien dat nog niet eerder gebeurde, is dit album, commercieel gezien, al een voltreffer. Frontman James Murphy zegt zelf de inspiratie voor dit album veelal te hebben gehaald uit David Bowie’s Berlin Trilogy. Dat ligt er, bijvoorbeeld, in ‘Change Yr Mind’ inderdaad dik bovenop. Het is goed plagiaat zullen we maar zeggen. Overigens, Murphy’s samenwerking met Bowie in diens laatste jaren voor zijn dood, deed hem ertoe bewegen LCD Soundsysteem een nieuw leven in te blazen. Het afsluitende nummer ‘Black Screen’ is dan ook een ode aan het icoon.

Het album valt te omschrijven als een mix van minimale ambient, synthpop en new wave. Dat allemaal verpakt in een beladen sfeer met duistere teksten die veel gaan over emoties als angst en depressie. Eerlijk gezegd, heel bijzonder begint de cd niet. ‘Oh Baby’ is best wel een simpel en herkenbaar popdeuntje met al even herkenbare klanken van een Moog-orgel. Van een andersoortige Moog wordt verderop het album gebruikt gemaakt op de titeltrack. Dat is al een veel interessanter nummer. Het doet veel denken aan de sound van Death of a Ladies Man, het album dat Leonard Cohen met Phil Spector opnam. Wellicht ook geen toeval, want Murphy had het idee om Cohen met gesproken woord het album te laten afsluiten. Helaas overleed de Canadese dichter/muzikant.

Dat bovengenoemde twee songs totaal verschillende invalshoeken hebben is geen uitzondering, het hele album is zo. Dat is best knap te noemen. Zo zet de band je continue op een ander been, en krijg je moeilijk vat op het album. Dat heeft zijn charme, maar is tegelijkertijd ook de makke van de cd. Het contrast tussen nummers is soms best groot en zo lijkt de cd wat stuurloos. Ook hadden de nummers wat korter gemogen. Ze worden op den duur wat eentonig, omdat ze meestal maar een of twee thema’s bevatten. Het negen minuten durende ‘How Do You Sleep?’ is daar wel een goed voorbeeld van. Dit geldt overigens ook voor het afsluitende hommage aan Bowie. Dat had in plaats van twaalf minuten ook wel zes kunnen duren.

Halverwege de cd komt er wel weer wat meer pit in, zoals we dat van het oude werk kennen. ‘Tonite’ is lekker opzwepend, en doet aan de begintijd van Daft Punk denken. Het daaropvolgende ‘Call The Police’ geeft weer blijk van de punkhouding en is een goede portie Industrial rock. Dan is er ook nog ‘Emotional Haircut’. Een nummer dat wat weg heeft van U2’s ‘Bullet The Blue Sky’. Het is alleen een stuk rauwer, omdat de gitaren en zang veel hysterischer klinken.

Van American Dream kun je zeggen dat het boordenvol ideeën zit, maar dat niet alles even goed uit de verf komt. Hierdoor krijg je bij deze comeback een wat tweeslachtig gevoel. Dus, in zekere zin, weet deze verdienstelijke band inderdaad weer stof te doen opwaaien.