CD: Het Zesde Metaal - Calais

Het vierde album van Het Zesde Metaal is inmiddels ook verkrijgbaar in Nederland. Goed nieuws dus voor de liefhebbers van deze Belgische dialectmuziekband die inmiddels al sinds 2005 aan de weg timmert. Het is hoog tijd dat ook een breder publiek hier kennis maakt met dit eigenzinnige gezelschap. Dat kan dus nu met Calais.

Dialectmuziek is misschien wel een wat oneerbiedige term. Daarmee gooi je tal van mensen die in hun eigen streektaal zingen op een hoop, van Carnaval tot Skik. Het Zesde Metaal vertolkt de teksten weliswaar in onvervalst West-Vlaams, zo uit de contreien van Wevelgem waar frontman Wannes Capelle (zang/gitaar) is geboren. De muziek is echter ongewoon modern. Dat wil zeggen dat met de toevoeging van vibrafoon, diverse steelgitaren en piano er een enorme sfeervolle sound ontstaat. De band weet ook creatief om te gaan met de gebruikelijke popakkoorden. Dan zijn de teksten ook nog eens van een mooi theatraal niveau waardoor het bijna avantgardistisch wordt.

‘En ik weet je kamer heeft geen muren, maar het gaat echt niet lang meer duren. We komen op krachten in Calais, en morgen gaan we samen op het strand dromen van de overkant.’ (Uit titeltrack ‘Calais’). Een dergelijke zinsnede is ware poëzie en klinkt in het Westvlaams onbehaaglijk melancholiek. De teksten van Capelle en zijn bassist Robin Aerts zijn stof voor filosofen, zelfs wanneer het met harde woorden wordt gesteld. ‘Er wordt frequenter ontweken dan er wordt gebotst. Er wordt nog altijd meer gedronken dan er wordt gekotst. Het is nog niet allemaal naar de wuppe [naar de klote]. Doe maar voort. (Uit ‘Naar De Wuppe’). Het theatrale in muziek en teksten komt vooral door de achtergrond van Capelle. Deze acteur, en een bij onze zuiderburen bekend gezicht in theater en op tv, is in feite de aanjager en meest vaste waarde van de band. Overigens is de bezetting dit keer ongewijzigd gebleven ten opzichte van de voorafgaande plaat (in dit geval, Nie Voe Kinders uit 2014).

De cd opent meteen al intens en sfeervol met ‘Liefde’, waar een mooie elektro beat en roffelend drumwerk het nummer dragen en opbouwen naar een bombastisch geheel. Sfeer is zeker wat Het Zesde Metaal in al haar facetten weet neer te zetten. De band houdt het klein op gruwelijk mooie ballads als ‘Monster’ en ‘Onderbemand', waarbij zowel de akoestische als de steelgitaar een hoofdrol spelen, of op ‘Paradis’ dat haast als minimalistische ambient klinkt. Groter wordt het als songs gaandeweg met arrangementen worden aangekleed, zoals bij de opener. ‘De Vrede (Weet Je Nog?)’ is zo’n nummer dat in kracht toeneemt, maar ook de titeltrack ‘Calais’, dat tegen het eind steeds verder losbarst met wederom mooi drumwerk. ‘Naar de Wuppe’ is daartegenover weer een zeer funky nummer, mede door de baslijn, en ‘Nie Gezond’ kent, ten opzichte van de behoorlijke dosis melancholie op Calais, een redelijk vrolijk popdeuntje. Het afsluitende ‘Achter Zoveel Jaar’ is vergelijkbaar met ‘Liefde’, alleen is de hoofdrol dit keer weggelegd voor de piano. Dan is de koek na een minuut of veertig op. Dat is aan de ene kant wat kort, want je snakt naar meer, maar aan de andere kant lang genoeg om wellicht niet in de melancholie te blijven hangen. Voor het eerste is er wel een oplossing. Dat is de cd meteen nog maar een keer luisteren, en dat verveelt niet. Dit typeert dan weer de betere cd’s, en daar mag vanaf nu Calais zeker tot worden gerekend.

Calais is magistraal meeslepend en heeft je van begin tot het eind in haar greep. Daarvoor mag Het Zesde Metaal zich zeker op de borst kloppen. Het zijn prachtig bezongen universele emoties in het West-Vlaams. Ga er maar eens goed voor zitten!

Binnenkort zijn de heren in Nederland te zien:

11 april Paradiso, Amsterdam; 14 april Muziekgieterij, Maastricht, 15 april Ekko, Utrecht en 13 mei Gebouw T, Bergen Op Zoom.

Natuurlijk, hebben ze ook extra punten gescoord, omdat FOK! een interview met ze mag doen!