A Pixel Story

Het is een discussie die al vele keren gevoerd is: zijn games die ‘pixel graphics’ gebruiken vooral het resultaat van luiheid of hebben ze daadwerkelijk een doel en maken ze de games beter? Platformer A Pixel Story valt ongetwijfeld in de laatste categorie.

A Pixel Story is namelijk een speciaal geval, de game heeft geen duidelijke grafische stijl, met de hele simpele reden dat er meerdere zijn. A Pixel Story neemt je als het ware mee door de grafische geschiedenis van de gamewereld. Je speelt als het balletje van één van de eerste games ooit gemaakt, Pong. Door een ‘freak accident’ kom je buiten de game terecht, gaan er vele dingen mis in ‘het systeem’ en het balletje heeft opeens ledematen ontwikkeld. Aan jou de taak om het kwaad dat de servers is binnengedrongen terug te dwingen.

Ondanks de titel hoef je dan ook niet zo’n denderend verhaal te verwachten. Er is sprake van een kleine dosis humor bij conversaties met je robotvriend Search en andere NPC’s, hoewel het lang niet altijd even uit de verf komt. Programmeurs zullen de technische humor wellicht wel weten te waarderen. Veel belangrijker is dat het verhaal je meeneemt door verschillende ‘generaties’ om het systeem in ere te kunnen herstellen. Na iedere generatie krijgt de game meer pixels (van 8-bit naar moderne graphics) en ziet het er weer scherper uit. Een origineel principe, en het werkt.

Het is gelukkig niet de enige gimmick die de game onderscheidt van de gewone platformer. Ook teleportatie is een fenomeen in het universum van A Pixel Story. In het begin van de game krijg je een prachtige rode magische hoed die je op iedere plaats achter kan laten. Met een druk op de knop teleporteer je direct naar de plaats waar je je hoofdeksel hebt achter gelaten. Het momentum dat je had tijdens teleportatie behoud je, à la het principe dat we kennen van de Portal-games. Het levert aardige puzzels op waardoor het vaak een combinatie van strategie en vaardigheid is om enkele obstakels te kunnen verslaan. De game geeft je daarbij meer dan voldoende uitdaging, hoewel het wel erg dicht staat op een simpele trial and error-game.

Dat komt vooral naar voren in enkele challenge rooms. Iedere map heeft één of meerdere van deze kamers die je kunt ontgrendelen met verzamelde munten. En heilige stront, wat zijn ze lastig. Sommige levels zullen niet misstaan tussen de moeilijkere levels van bijvoorbeeld Super Meat Boy. Tel daarbij op dat A Pixel Story een hele aardige besturing heeft, maar niet de responsiviteit bevat van eerdergenoemde platformer. Het gebeurt wel eens dat je doodgaat door een tekortkoming van de game, en niet van jezelf. Het zorgt ervoor dat deze levels voornamelijk geschikt zijn voor de masochisten onder ons, en dat is een gemiste kans.

Met vier verschillende generaties en minimaal acht uur aan content voor het uitspelen van het verhaal heeft A Pixel Story echter wel een hoop te bieden. Buiten de eerdergenoemde munten en challenge rooms loont het ook om af en toe de wereld te verkennen en zo op geheime locaties met nieuwe collectibles te komen. Voor het bescheiden prijskaartje van €12 is dat ruim voldoende.