Tales of Berseria

Zeg je JRPG, dan zullen veel mensen meteen denken aan Final Fantasy, dat al 30 jaar meegaat. Maar een JRPG-franchise dat er niet voor onder doet is de Tales Of-franchise. Dat bestaat alweer 22 jaar en heeft 16 titels. Daarnaast zijn er nog spinoffs, manga's en anime uitgekomen. Tales of Berseria is net in de winkels verschenen en we gaan kijken of het een aanwinst is.

Een typisch verhaal van Tales of begint met een hoofdrolspeler dat een sulletje is, maar uiteindelijk de held wordt. Die formule was in al die jaren eigenlijk nooit veranderd. In Tales of Berseria eindelijk eens wel. Velvet is de hoofrolspeelster en wil niets liever wil dan een normaal leven in haar eigen dorpje met haar broertje Laphicet en haar surrogaat-vader Artorius. Ze jaagt om geld te verdienen om te leven en medicijnen voor haar broertje te kopen, dat altijd ziek, zwak en misselijk is. Vechten leert ze van Artorius en dat gaat haar goed genoeg af om te overleven. De wereld is namelijk overspoeld met demonen wanneer het verhaal start. De zogenaamde daemonblight kwam jaren geleden en verandert gewone mensen in vijandige beesten met onmenselijke krachten.

In het verhaal zijn er dezelfde omstandigheden als de daemonblight begon. Artorius heeft in het geniep een plan om de demonen eindelijk terug te drijven. Niemand weet ervan, maar als Artorius en Laphicet op die nacht verdwijnen gaat Velvet hen zoeken. Eenmaal gevonden ziet ze een heel andere kant van Artorius, die Laphicet opoffert voor de ogen van Velvet. Terwijl ze een poging doet haar broer te redden hakt hij een arm bij haar af. Daar groeit een demonenarm uit waarmee ze de krachten van andere demonen kan absorberen. Kijk, dat is nog eens een ander begin van een Tales of-verhaal. De wraak die Velvet zoekt wordt dat eerste uur goed uitgelegd. Dat is een van de thema's in Tales of Berseria, want met het zooitje ongeregeld dat ze tegenkomt tijdens het avontuur komt wraak genoeg terug. We hebben de Japanse vechtersbaas Rokurou die half demoon is geworden om zo sterk genoeg te worden zijn oudere broer te verslaan; de piraat Eizen die zijn kapitein zoekt en de vijanden wil leren dat ze van hem af moeten blijven; de heks Magilou die haar gevluchte hulpje zoekt en Eleanor, een vijand die undercover in de gelederen zit om wraak op Velvet te nemen. De vele scènes die je tegenkomt zijn onderonsjes tussen de teamleden. Die skits zijn met dit bonte gezelschap soms echt hilarisch te noemen, zeker als de heks Magilou haar visie op onderwerpen er tussen door komt.

Om wraak te nemen op Artorius zal Velvet sterker moeten worden, want zijn plan heeft hem de held van het continent gemaakt. Hij is de opper-exorcist van een heel leger exorcisten die demonen verslaan om mensen de veiligheid te garanderen. Nu ze zelf half demoon is wordt het dus oppassen, maar ze krijgt hulp van Malaks. Dat zijn mensen die magie tot hun beschikking hebben en vaak met hun ziel verbonden worden met exorcisten. Het zijn slaven die misbruikt worden. Velvet leert Number Two kennen, die ze uiteindelijk Laphicet noemt, naar haar vermoorde broertje. Onschuldig, zonder eigen wil, leert hij langzaam zijn eigen wil terug te krijgen. De onderdrukking van Malaks komt vaak terug in het verhaal als thema. Een ding dat niet veranderd is in Tales of Berseria, is de altijd aanwezige grote plottwist. Ook hier is deze aanwezig, want dat hoort eigenlijk wel bij de franchise. Heb je het eenmaal uitgespeeld, dan is er ook New Game+. Dan speel je het spel opnieuw met wat nieuwe content erbij. Het grote voordeel: je kunt vechtbonussen kopen met al je gespaarde grade bonussen. Denk daarbij aan dubbele ervaringspunten, meer geld na gevechten te hebben gewonnen, al je geleerde vaardigheden uit je eerste run meenemen naar deze tweede run en meer. Niets nieuws in de serie, en altijd leuk om de extra ontsloten content door te gaan.

De gameplay van Tales of Berseria is vrij herkenbaar met enkele aanpassingen: er zijn dorpjes om wapens, uitrusting en drankjes te halen. Eenmaal uit een dorpje zie je vijanden rondlopen en als je tegen ze oploopt dan begint een gevecht. Doe je dat als ze je nog niet gezien hebben, dan krijg je nog extra voordelen. Loop je tegen twee vijanden tegelijk op, dan worden ze extra sterk en komen er versterkingen tijdens het gevecht. En met wat pech (of geluk als je het wil), is er de kans dat er een sterkere baas verschijnt nadat je de vijanden inclusief versterkingen verslagen hebt. Waarom zou je dat willen? Omdat zo'n baas enorm veel ervaring, geld en grade oplevert. En als bonus krijg je meer punten op je masteries van al je gebruikte wapens en uitrusting. Elk van deze heeft namelijk een vaardigheid, bijvoorbeeld 4% meer schade doen als je een aardespreuk gebruikt. Als je eenmaal genoeg ervaringspunten in zo'n item hebt krijg je deze altijd, ook als je het item niet draagt. Handig, want die mastery-punten schieten normaal niet zo hard op, maar als je een sterke baas verslaat vliegen de mastery-punten om je oren. Elke opeenvolgende keer wordt zo'n baas sterker, dus je kunt niet blijven grinden zonder risico.

Het vechtsysteem is vloeiend te noemen. Het is met gemak het snelste systeem van Tales of zonder dat je vingers in de knoop komen. Je mag vier mensen actief in het gevecht betrekken, maar door met de D-pad een personage te selecteren en omhoog of omlaag te drukken wissel je ze tijdens het gevecht makkelijk in voor een ander personage. Aanvallen of spreuken stel je in een grid in. Dit keer kun je niet alleen aangeven welke actie gekoppeld is aan een van de vier beschikbare actieknoppen, maar ook wat een opeenvolgende ingedrukte toets moet gaan doen. Dat mag je tot 4 opeenvolgende acties doen, dus zo maak je 256 verschillende actie-combinaties mogelijk. Na zo'n combo van 4 acties kun je deze verlengen als je minimaal drie break souls hebt. Dan mag je nog eens vier keer los zonder de combo te onderbreken. En ja, je kunt dit doen tot je break souls weer tot twee zijn gedaald. Deze souls verdien je door vijanden in een toestand te krijgen, bijvoorbeeld stunnen. Als je op het allerlaatst een aanval mijdt heb je ook de kans er een te krijgen. Door de break souls word je gemotiveerd actief deel te nemen. Er zijn andere manieren om snel je souls die je nog wel hebt op te laden om zo een combo te starten, of om te zorgen dat een aanval een grotere kans heeft iets bij de vijand te doen zodat jij een extra break soul krijgt.

Mystic Arts zijn de finishers van een combo. Ben je het echt zat, is je soul-meter vol en heb je genoeg break souls om in ieder geval 8 aanvallen te doen? Dan mag je deze na de combo inzetten. Zijn die van meerdere personages klaargezet, dan kun je deze zelfs achter elkaar doen, met een schouderknop en je dpad om te kiezen welk personage de volgende moet doen, ook die buiten het actieve team zijn. Vechten gaat eigenlijk altijd soepel, maar er is soms een kleine freeze te zien als er een mystic moet worden ingeladen of als de supersterke baas binnen komt zeilen. Dat stoort dan ook die voor de rest soepele actie op je scherm.

Over het scherm gesproken, hier komen we aan bij het grootste minpunt van Tales of Berseria. Bandai Namco zit nog steeds vastgeroest in de PlayStation 3-tijd. Ja, het is Full HD en draait met 60fps, daar is alles mee gezegd. De cut-scenes zijn ook nog prima, al mag daar nog synchronisatie-slag over om gelijk te lopen met de beeldopbouw van je scherm. Maar de ingame graphics zijn overduidelijk niet vooruitgegaan sinds Tales of Zestiria. Natuurlijk is de game in Japan ook op PlayStation 3 uit, maar als de rest van de wereld alleen de PlayStation 4- of pc-versie kan kopen zou dat leidend moeten zijn, niet het minste platform van het stel. Je zou verwachten dat ze juist zouden proberen te laten zien wat PS3-gebruikers moeten missen. Nu is de gameplay 99% van de tijd soepel op PlayStation 4, maar er is zoveel meer mogelijk in bijvoorbeeld omgevingen, dat laten games als Sword Art Online zien, die wel van de extra kracht gebruik maken om de omgevingen een grafische boost te geven, of Persona 5 waarin er zoveel details in de arena te vinden is tijdens de gevechten.

Naast vechten zijn er weer allerlei optionele minigames om Tales-coins te verdienen. Hiermee koop je kostuums zodat je je teamleden wat kunt aanpassen. Nodig? Nee, maar ach, voor de liefhebber is het grappig. De arena waarin je op je skills wordt getest is een stuk toffer en na het verhaal te hebben uitgespeeld komt er nog een extra dungeon vrij. Over de dungeons gesproken: ze zijn recht toe, recht aan. Verwacht geen hersenbrekers, enorm lastige doolhoven of andere systemen om je puzzelvaardigheden op de proef te stellen. Tales of Hearts had dat bijvoorbeeld wat beter voor elkaar. Als de verhaalbazen ook elk wat variatie in aanpak zouden nodig hebben konden we daar nog punten voor variatie geven, maar ook daar: recht toe, recht aan. En voor een Final Fantasy XIV-speler als ik die met zoveel toffe mechanics bij bazen heeft gezien, is dit ronduit saai.

Tales of Berseria is zeker beter dan zijn voorloper Tales of Zestiria, met een voor de verandering sterk hoofdpersonage en leuke skits. Het gevechtsysteem is snel en makkelijk onder de knie te krijgen. Misschien dat het voor nieuwkomers erg veel informatie is als je nog nooit een Tales of hebt gespeeld, maar al doende leer je het snel. Het is alleen jammer dat de makers het spel grafisch laten achterblijven, zelfs jaren na de introductie van PlayStation 4. Ze tweaken hun vechtsysteem met elk nieuw deel, maar de rest van gameplay en graphics lijken niet die aandacht te krijgen. Nu maar hopen dat de hoge pief achter Tales of, Hideo Baba, zijn woorden na komt en dat de volgende nog aan te kondigen Tales-game echt uit hun comfortzone is. De serie blijft trouw aan de fans, maar we zijn ondertussen een consolegeneratie verder. Het verhaal en het echt sublieme vechtsysteem redden deze titel, maar Bandai Namco moet echt gaan werken aan overige zaken. Andere games laten zien dat Tales of ook een generatie verder moet evolueren in gameplay, variatie en graphics.