CD: Pet Shop Boys - Super
Zo'n drie jaar na hun indrukwekkende plaat Electric verscheen begin deze maand Super, het gloednieuwe album van het Britse electropop-duo Pet Shop Boys. Op Super, de tweede plaat van het duo die op het eigen platenlabel x2 is uitgebracht, nemen de mannen van de Pet Shop Boys ons mee op een avontuurlijke reis door hun eigen muzikale geschiedenis.
Na het enigszins teleurstellende album Elysium maakten Neil Tennant en Chris Lowe in 2013 een soort van comeback met het uitermate swingende album Electric. Deze muzikale koers wordt gelukkig voortgezet op Super, het dertiende studioalbum van het Britse duo dat dit jaar alweer 35 jaar meeloopt in de wereld van de dancemuziek. Dat is op zich ook niet echt verrassend te noemen aangezien Super het tweede deel vormt van een trilogie.
Voor de opnames van hun nieuwe plaat gingen de mannen van de Pet Shop Boys naar Los Angeles om aldaar met de zeer ervaren producer Stuart Price, die ook bij hun vorige plaat Electric achter de knoppen en schuiven zat, een twaalftal uiterst dansbare tracks op de gevoelige band vast te leggen. Price werkte eerder al met artiesten zoals New Order, Kylie Minogue, Take That, The Killers, Scissor Sisters, Seal en Keane en weet als geen ander hoe je een fijn stuk synthpop moet laten klinken. Het resulteerde dan ook in een zeer solide album waarmee de mannen bewijzen dat ze nog steeds de ongekroonde koningen van de EDM zijn.
In Nederland hebben de mannen al jaren geen singlehit meer weten te scoren, maar met Super heeft de band wel hun meest succesvolle album in Nederland uitgebracht sinds het album Actually uit 1987. Zo kwam de plaat in Duitsland op nummer 3 binnen in de albumcharts en staat de plaat na een week al op de 13e plaats in de Nederlandse album top 100. Met Super heeft het duo een zeer veelzijdige plaat afgeleverd. Zo opent het album meteen goed met het nummer 'Happiness', waarmee de heren Tennant en Lowe hun muzikale reis beginnen. "It's a long way to happiness. A long way to go. But I'm going to get there, boy. The only way I know".
Pet Shop Boys
In het haast biografische 'The Pop Kids', een track die ook al als single werd uitgebracht, blikken de mannen terug op de jaren negentig, een tijdperk dat de band Pet Shop Boys nog op menig dansfeest te horen was. Het nummer doet eigenlijk nog het meest denken aan een soort van mashup van zowel Pet Shop Boys als New Order, maar dan met tracks die nog niemand kent. Een verdomd catchy liedje dat meteen in je hoofd blijft zitten, iets wat trouwens wel bij meer tracks op dit album voorkomt. Dat het duo na 35 jaar nog steeds verrassend en vernieuwend uit de kast weet te komen bewijzen ze met het eigenzinnige 'Twenty-Something' waarin we zelfs een heuse dancehall-beat terug kunnen horen.
'Groovy' is vervolgens een nummer dat zijn titel alle eer aandoet en dat klinkt alsof het een oud nummer in een nieuw jasje is, met het zo herkenbare Pet Shop Boys-geluid. Dan is het tijd voor het meest duistere nummer op de plaat. 'The Dictator Decides' is een nummer dat ons wel wat aan het geluid van de zogenaamde new romance-muziek uit de tachtiger jaren doet denken. De langzaam opbouwende track is met een lengte van bijna 5 minuten ook het langste nummer op deze fijne plaat en doet bij vlagen wel wat denken aan de wereldhit 'It's A Sin'.
Met 'Pazzo!' zijn we dan alweer aangekomen bij het laatste nummer van kant A van de op wit vinyl geperste elpee. Een avontuurlijke grotendeels instrumentale dance-track waarin de Pet Shop Boys van allerlei verschillende stijlen een eigenzinnig nummer weten te brouwen, waarmee weer menig dansvloer gevuld kan worden. Dat geldt ook zeker voor de eerste drie tracks van de B-kant van de plaat. Zo opent kant B meteen weer ijzersterk met het swingende 'Inner Sanctum', een nummer dat eerder al als voorproefje voor dit album te downloaden was. Een track die zowel vernieuwend als herkenbaar klinkt voor fans van het duo.
'Undertow' doet vervolgens kwa sfeer wel wat denken aan Madonna ten tijde van haar album Music, wat op zich weer te verklaren valt als je weet dat ook dat album werd geproduceerd door Stuart Price. Wederom een fijn stuk dansmuziek waarbij je onmogelijk stil kunt blijven zitten. Na 'Undertow' is het even tot rust komen bij het dromerige 'Sad Robot World', waarvoor Neil Tennant en Chris Lowe zich duidelijk lieten inspireren door de ambient klanken van Kraftwerk en Brian Eno. Ook 'Say It To Me' is weer zo'n typisch pet Shop Boys-liedje wat meteen onder je huid weet te kruipen, met zo'n herkenbare melodielijn die meteen in je kop blijft hangen.
Dan zijn we met 'Burn' alweer toegekomen aan het voorlaatste liedje van de plaat en horen we weer zo'n track voorbijkomen die naar onze mening ook zo op single zou kunnen worden uitgebracht. Een track waarbij je het gevoel krijgt alsof je naar een vette clubmix zit te luisteren en dat ook wel weer de sfeer uitademt van New Order in hun beste jaren. Met 'Into Thin Air' arriveren we vervolgens op de eindbestemming van de avontuurlijke melomane reis door meer dan drie decennia electronische popmuziek. Fans van de Pet Shop Boys hoeven we uiteraard niet te overtuigen van alle kwaliteiten van dit nimmer vervelende album, maar ook iedereen die wel benieuwd is naar hoe de mannen zo'n 32 jaar na hun wereldhit 'West End Girls' klinken kunnen we zeker aanraden om deze fijne superschijf eens een luisterbeurt te geven.