Crouching Tiger, Hidden Dragon: Sword of Destiny
Wo Hu Cang Long, bij ons westerlingen beter bekend als Crouching Tiger, Hidden Dragon, was zestien jaar geleden best een dingetje. De Taiwanese film werd bekroond met liefst vier Oscars en betekende de Amerikaanse doorbraak voor regisseur Ang Lee. Netflix durfde het aan om de film nieuw leven in te blazen en kwam vandaag op de proppen met Crouching Tiger, Hidden Dragon: Sword of Destiny. Inderdaad, een volledige Engelse titel.
Wo Hu Cang Long kenmerkte zich door een aantal dingen. Er was de sterke muziek (Oscar), het prachtige productiedesign (Oscar) en enkele kenmerkende scènes. Vooral de zwevende mensen waren uniek, maar de cinematografie (Oscar) zweefde net zo mooi mee en vond het een hoogtepunt in de scène in het groene bos. Maar achter het visuele vertoon, was het script wellicht de grootste verrassing. Bij dit soort films blijft dat vaak achter, maar de mystieke kracht van het zwaard in combinatie met een verboden liefde, een moeilijke en trage liefde, een zoektocht naar (vrouwelijke) vrijheid en de gebruikelijke eer en traditie die bij martial arts komen kijken, zorgden ervoor dat de film twee uur lang enorm onderhoudend was.
Diezelfde basis wordt geprobeerd te herhalen in Crouching Tiger, Hidden Dragon: Sword of Destiny. Ang Lee maakte plaats op de regisseursstoel voor Woo-Ping Yuen, die in Wo Hu Cang Long verantwoordelijk was voor de choreografie van de actiescènes, dus daar hoeft het niet aan te liggen. De gevechten steken wederom prima in elkaar, maar ze zijn grootser en missen iets van de subtiliteit uit de eerste film – hoewel daar ook lang niet alles even genuanceerd was. Het meest stekend daarbij is de gegroeide invloed van CGI, dat vooral overkomt als onnodig.
Net als in de Taiwanese film is er weer de hebzucht naar het mystieke groene zwaard, een meisje dat dit zwaard probeert te stelen, maar stiekem iets heel anders wil dan alleen dat, en ook de verboden aantrekkingskracht, een moeilijke en trage liefde ontbreken niet. Het expressieve kleurgebruik is ook terug: de kleuren beginnen in een overdreven scherp contrast, om gaandeweg steeds fletser te worden. En ja, er is ook weer een klein gevecht tussen een twijg en een zwaard – een prima knipoog naar de eerste film.
Is dat dan erg? Op zich niet. Het zorgt er alleen wel voor dat er continu vergelijkingen getrokken worden tussen nieuw en oud. Op punten legt nieuw het dan toch af. Het beste voorbeeld is wellicht het gebruik van de Engelse taal. In het origineel werd voornamelijk Mandarijn gesproken, echter niet door acteurs die deze taal volledig beheersten. Vanuit de kenners volgde daarom lichte kritiek op de duidelijk hoorbare accenten. De overstap naar een volledig Engels gesproken film is vooral vanuit commercieel oogpunt begrijpelijk: zo wordt eenvoudiger een groter publiek bereikt. Echter zijn er ook in deze film weer verschillende accenten hoorbaar: Brits, Amerikaans en Aziatisch. Na een half uur stoort dat echter steeds minder en wordt Sword of Destiny gewoon een behoorlijke martial arts-film.
Pluspunt daarbij is de toevoeging van martial arts-held Donnie Yen. Samen met Michelle Yeoh, die terugkeert in haar rol als Yu Shu Lien, wordt de kar nu getrokken door twee ervaren acteurs die bovendien bedreven zijn in hun martial arts-kunstjes – hoewel het opvalt dat vooral Yeoh hier een meer teruggetrokken rol in heeft en Donnie Yen niet zijn beste prestatie ooit oplevert. De overige acteurs doen het zeer behoorlijk, maar de expressieve schoonheid en het gracieuze van Ziyi Zhang worden bijvoorbeeld wel gemist.
Op zichzelf staand is Crouching Tiger, Hidden Dragon: Sword of Destiny geen slechte film: het is eigenlijk een prima blockbuster, die net een beetje anders is. Maar omdat de film zelf een duidelijke parallel legt naar Wo Hu Cang Long is het onmogelijk geen vergelijkingen te trekken tussen nieuw en oud. Helaas kan er dan maar één conclusie zijn: nieuw is een herhaling van zetten, die net iets te pompeus is om het origineel oprecht eer aan te doen.