Digimon Story: Cyber Sleuth

Digimon is een franchise die op games-gebied nooit echt zijn potentie heeft gerealiseerd. Zonde, want Shin Megami Tensei en Pokémon hebben bewezen dat een RPG waar je monsters kunt verzamelen erg leuk kan zijn. Cyber Sleuth is de eerste Digimon-game die die games enigszins benadert.

Digimon Story: Cyber Sleuth is een game die qua verhaal los staat van alle anime die er van Digimon is geweest. De game speelt zich af in de toekomst, waar internet inmiddels een soort geavanceerde virtual reality omgeving is geworden. Internet is geen internet zonder hackers en in dit geval gebruiken ze digimon, die alleen in op het internet leven, om allerlei ondeugende dingen te doen.

Aiba, het personage waarmee je speelt (je kunt kiezen of het een jongen of een meisje is) wordt het slachtoffer van de 'Eden Syndrome', een virtual reality-ziekte die je in een coma dwingt. Vreemd genoeg behoudt Aiba wel de digitale avatar waarmee hij/zij online was en kan zichzelf zelfs in de echte wereld manifesteren.

Aiba komt per toeval in contact met een sexy detective genaamd Kyoko en samen worden ze een team die hackers bestrijdt terwijl ze een oplossing zoeken voor de mysterie achter de Eden Syndrome. Omdat Aiba eigenlijk nu alleen digitaal is kan hij/zij zo apparaten 'induiken' en problemen oplossen met zijn/haar eigen digimon. Het verhaal is zoals je begrijpt een beetje warrig en gecompliceerd. Het komt ook lange tijd niet echt van de grond, pas halverwege wordt het interessant. Het is dus uiteindelijk degelijk, maar het blaast je nooit weg.

De digimon is wat deze game leuk maakt om te spelen. Aiba kan net als de hackers in de digitale wereld ook digimon oproepen om te vechten. Dat vechten gebeurt via een vrij simpel turn-based systeem. Digimon bestaan uit drie verschillende types (data, virus and vaccine) en zijn ook verbonden aan een element (water, vuur, gras, etc). De bekende steen-papier-schaar driehoek die we vaak in andere JRPGs zien is dus hier ook van kracht. De diepgang komt niet van het vechtsysteem zelf, maar van het maken van een team.

Digimon trainen en verzamelen is voorspelbaar verslavend. Elke keer dat je vecht worden de digimon waartegen je knokt gescand. Als je ze voor de 100% hebt gescand kun je ze via de DigiLab creëren. Het is waarschijnlijker dat je vooral je collectie uitbreidt door je digimon te laten evolueren. En precies in dit aspect kan enorm veel tijd gestoken worden. Digimon evolueren niet lineair, zolang je aan bepaalde voorwaarden voldoet heb je telkens een paar opties. Je kunt je digimon ook de-evolueren, dan kun je de tegenovergestelde richting opgaan. In principe kun je dus, als je maar gek genoeg bent, van 1 digimon alle 242 digimon in het spel maken.

Dat doe je natuurlijk niet, omdat je digimon alleen een beperkt aantal skills leren, maar het illustreert de vrijheid die je hebt. Het is net als in Shin Megami Tensei erg verslavend om een ultiem team met de perfecte skills te smeden. Zeker omdat deze game dat toegankelijk maakt. Er zijn bijvoorbeeld digitale boerderijen waar je de digimon in specifieke stats kunt laten trainen. Iedereen met maar ook een beetje OCD kan hier dus absoluut zijn of haar ei kwijt.

Qua productiewaardes lijkt het geld ook vooral naar de digimon te zijn gegaan. Alle 242 digimon hebben een eigen unieke skill (dit zijn trouwens skills die je niet kunt doorgeven) die tijdens gevechten allemaal een uitgebreide unieke animatie hebben. Het geeft de digimon toch een stukje broodnodige persoonlijkheid. Het is ook leuk dat je digimon-team in dungeons achter je aanloopt, net als in Pokémon.

In andere aspecten merk je toch wel dat het een Vita-game is zonder een echt hoog budget. De game speelt zich af in Tokyo. Je kunt allerlei beroemde gebieden van de stad zoals Akihabara en Shinjuku bezoeken. Deze gebieden zijn alleen extreem afgebakend. Je kunt ook nergens een gebouw of winkel in en ze zitten vol met statische NPCs. De dungeons zijn helaas ook heel beperkt. Ze zien er allemaal hetzelfde uit en zijn ontzettend lineair. Iets meer open gebieden en complexere dungeons hadden de game goed gedaan.

Cyber Sleuth is gelukkig wel een volwaardig JRPG. Dit is geen game waar je zo in twintig uurtjes doorheen bent. Je bent ongeveer vijftig uur bezig voor je de credits ziet. Daarna heb je nog allerlei extreem moeilijke speciale opdrachten die echt een ultiem team van je vragen. Met de post-game content zit het dus ook goed. Persoonlijk was ik erg verrast hoe compleet de game voelt.

Conclusie
Digimon Story: Cyber Sleuth treedt enigszins in de sporen van Pokémon en Shin Megami Tensei. Eindelijk is het ook leuk om digimon te verzamelen en te trainen om uiteindelijk een uniek team te smeden. Zelfs voor mensen die de Digimon-franchise niet echt een warm hart toedragen is dit een hele degelijke JRPG die je heel lang zoet houdt.

Pluspunten
Minpunten
  • Digimon verzamelen en trainen is leuk en verslavend
  • Veel diepgang in het maken van een ultiem team
  • Voelt als een complete en volwaardige JRPG
  • Dungeons zijn te simpel en lineair
  • Tokyo is te afgebakend
  • Het duurt lang voor het verhaal echt van de grond komt
Gespeeld op PS4, ook verkrijgbaar voor PS Vita.