Sebastien Loeb Rally Evo

Hard werken, dat is Sebastien Loeb Rally Evo. Met zwetende handen werkt ik mijn eerste race af, terwijl ik naar de commando’s van mijn bijrijder luister. Ik eindig mijn eerste paar races als laatste, en ik vraag mij af waarom. Het kan niet aan mij liggen, ik race tenslotte de klinkers uit de straat in Dirt Rally en Project Cars. Toch lukte het maar niet om een race op een normale manier in de top drie te eindigen.

Ik faalde aan alle kanten. Als een echte kerel sloeg ik natuurlijk de tutorial over en begon meteen met racen. En man man man, ondanks dat je ook in deze game de tijd kan terugspoelen zodat je kleine stuurfoutjes kunt herstellen, lukte het mij niet om een bocht fatsoenlijk te nemen. Alle auto’s waar ik achter het stuur kroop voelden aan als betonblokken op wielen. Hard door de bocht, zacht door de bocht, kruipend door de bocht, het maakte allemaal niets uit. Mijn auto moest en zou perse zichzelf om een boom vouwen of eindigen in een greppel. Mijn bloed begon langzaam te koken en het commentaar van mijn bijrijder op de bank begon steeds sarcastischer te worden.

Terug dus naar de tekentafel. Met het schaamrood op de kaken startte ik maar de tutorial. Alleen het tegengestelde gebeurde. De tutorial deed mijn zelfvertrouwen nog verder wegzakken, want een van de eerste oefeningen is het manoeuvreren om pilonnetjes heen. En uiteraard vlogen alle pilonnen, net zoals mijn auto, alle kanten op. Na een half uur, tien teiltjes zweet en 80 rondjes verder lukte het mij om eindelijk een fatsoenlijk rondje te rijden. Helaas was ik er nog steeds niet over uit of het nou aan mij lag, of dat de auto’s gewoon niet te besturen zijn. Uit totale paniek besloot ik maar om mijn PS Vita aan te zetten in de hoop dat dat een uitkomst zou bieden. Uiteraard werd het daar niet beter van. Want wie verzint er nou dat gas geven en remmen door middel van de voorste touchpad moet gebeuren. Ik mis dan nog een duim om te kunnen sturen.

Langzaamaan begon alles mij te irriteren. De lange laadtijden van races, de slecht geanimeerde boompjes, het publiek dat continu dezelfde handgebaren maakt. Maar ook belangrijke zaken, zoals de pacenotes die niet snel genoeg achter elkaar kwamen en de continue uitleg van Loeb wat je allemaal wel niet kunt doen tot aan een falende framerate. Frustratie ten top. Dat alles is prima te vergeven, maar het werd een opeenstapeling van problemen en dan ga je je overal aan ergeren.

Dus ik moest een zonde begaan die elke racefan eigelijk niet wil instellen in zijn racegame: de Drive Style op Rookie zetten. Met als gevolg dat ABS, BAS en ESP volledig door de computer werden ingevuld. Een schande, en ik wilde bijna mijzelf gaan krassen met mijn veel te scherpe Japanse Albert Heijn-mes. Maar al snel merkte ik dat ik nu ineens wel fatsoenlijk de bocht kon nemen. Om niet helemaal als mietje over te komen, liet ik het A.I. niveau zoals het al stond. Maar dit alles zorgde er wel voor dat ik eindelijk een beetje lol kreeg in de game. Een gevoel dat ik nog niet had gekregen, terwijl ik al een paar uurtjes achter de rug had.

Nu de auto’s eindelijk een beetje te besturen zijn, moet er natuurlijk flink geracet worden. In de Loeb Experience kun je een behoorlijk aantal races naspelen die Loeb in zijn indrukwekkende carrière heeft gereden. De auto’s zijn bijna allemaal Citroën’s, en de game bevat veel meer auto’s, dus dat geeft geen beeld van welke auto’s er allemaal in de game zitten. In de Career-modus zijn er verschillende klassen (die ook weer opgesplitst zijn), waarbij je alleen kan meedoen als je een auto bezit. Alle klassen zijn in principe open en kunnen kriskras door elkaar worden gespeeld. Waar het allemaal om draait is zo snel mogelijk uitgenodigd worden door meneer Loeb zelf om aan zijn races mee te doen. Dit gebeurt pas nadat je genoeg Reputation points hebt gekregen, die je weer krijgt door races te winnen. Niet iets wat andere racegames anders doen.

De races zelf zijn lang, erg lang. Races van vijf tot zeven minuten zijn geen uitzondering. Dat vergt zeker wat inspanning van de coureur, maar geeft je wel het gevoel dat je ook daadwerkelijk echte stages na racet. Helaas blijft het bij het gevoel, want ik heb heel wat rally’s gezien, maar deze tracks herken ik niet. Wat wel voor developer Milestone spreekt is de afwisseling tussen verschillende ondergronden. Ondanks dat mijn auto half bestuurd werd door de computer, voelde ik toch nog verschil tussen asfalt en loszittend zand. En dat is iets wat andere rallygames vaak nalaten.

Ik weet niet wat ik met Sebastien Loeb Rally Evo aan moet. De game wil een simulatiegame zijn, maar het geluid laat het afweten. Of mijn auto in een laag of hoog toerental rijdt, het geluid van de motor blijft hetzelfde. De bijrijder is op de smalle weggetjes van levensbelang, maar stuurt mij soms de verkeerde kant op. De bomen langs de weg zijn soms flinterdun, maar toch sterk genoeg dat je er vast in kunt zitten. De besturing is volledig te finetunen, maar het voelt meer aan als de belasting invullen en hopen dat je dit keer alles goed hebt ingevuld dan dat je er lol aan beleeft. En dan helpen lange laadtijden zeker niet mee.

Het is dus jammer dat Milestone, ondanks dat zij de game een jaar hebben uitgesteld om hem op te poetsen, net weer niet de eindstreep haalt om een goede racegame neer te zetten. Nu is het motor noch vis. En dan kun je een prachtige singleplayer neerzetten, die uiteindelijk het eindcijfer redt, maar het biedt niet het plezier om de game over een paar maanden nog een keer uit de kast te pakken. Hard werken is prima, maar als dat alleen maar tot frustratie leidt zonder einge voldoening, dan ga ik liever punniken. De game is een icoon zoals Sebastien Loeb niet waardig en Loeb verdient beter.