Daniël Arends - Carte Blanche

Daan de Witte (daan1601)

Op 21 november bracht Daniël Arends zijn succesvolle theatershow naar Rotterdam, naar het Oude Luxor-theater. Hij speelt die avond open kaart, dus de titel Carte Blanche spreekt boekdelen. In de show kijkt Arends terug op zijn snelle weg naar de beroemdheid en wat hem dat allemaal heeft gebracht. Ook werpt hij een vlijmscherpe blik op de huidige mens, waarbij zoals gewoonlijk niemand bespaard blijft.

Allereerst breekt Arends de heiligste regel van theater, namelijk dat de artiest niet gezien mag worden voordat hij het podium betreedt. "Ik ben even wat kwijt", klinkt het wat gehaast. "Neejoh, ga maar lekker verder waar je mee bezig was, ik moet het alleen even vinden; app maar rustig door. Check je Facebook nog even". De eerste steken onder de riem zijn al uitgedeeld, want direct wordt duidelijk welk deel van het publiek afhankelijk is van de techniek van tegenwoordig. Een klein deel blijft namelijk rustig naar het kleine schermpje van de telefoon kijken, en mist hierdoor misschien wel het grappigste gedeelte van de hele show. De grappen volgen elkaar in hoog tempo op, en het kopstuk volgt in de vorm van een gesprek wat Arends voor de show met een "nazi-opa" voerde over of hij wel aan de verwachtingen kan voldoen van het publiek. "Vriend, het zijn jouw fucking verwachtingen waaraan ik me zogenaamd aan moet voldoen". De toon is gezet en de lichten kunnen uit.

De blik op de samenleving wordt nog verder uitgebreid tot een verregaande nabeschouwing van feiten die onlangs hebben plaatsgevonden. Enkele stereotypes worden onder de loep genomen en door het mes van Arends keihard gefileerd. Onder andere dames van rond de 30 met een kortgeknipt kapsel en mannen met een motorrijbewijs ontkomen niet aan de visie van de caberatier. Maar zoals het een echte caberatier betaamd wordt het verhaal ook persoonlijk. De analyse van de hype die tattoo's tegenwoordig zijn is er een die wel degelijk mensen aan het denken kan zetten. "Hoe kun je na een dag zo extreem anders denken over een kwestie die je misschien gister nog zeer aan het twijfelen bracht?", vraagt Arends hardop, naar aanleiding van een vriend die van de een op de andere dag een tattoo liet zetten.

Echter, na een kleine drie kwartier start de cabaretier een verhaal dat terugdateert tot zijn kindertijd. Een liefdesverhaal, dat middenin abrupt beëindigd wordt. Arends heeft er geen zin meer in. Geen zin meer om het verhaal verder te vertellen. Geen zin meer om te doen alsof. Om verhalen te vertellen. Wat een erg sterk punt in de show lijkt te worden stevent af op een lichte teleurstelling, simpelweg omdat het gevoel dat Arends het echt meent te lang blijft hangen. Het publiek reageert hierop gemengd en weet zich eigenlijk geen vorm te geven. Vanaf dat punt probeert Arends nog stukje bij beetje te redden wat er te redden valt, maar het schip is dan al redelijk aan het zinken. Wanneer dan de verblindende lampen die op het podium stonden te verstoffen een verblindend licht afgeven, symboliseert dat misschien wel het lege gevoel waarmee het publiek de zaal verlaat.