The Hunger Games: Mockingjay - Part 2

Het is de reeks die een trend neerzette om Young Adult-boeken te gaan verfilmen. In 2008 kwam het eerste boek uit en vier jaar later introduceerde de film de dan nog onbekende actrice Jennifer Lawrence. Zij werd voorgesteld als Katniss Everdeen, later bekend als 'het meisje in vuur en vlam'. Nu, meer dan vier jaar later en drie films verder, komt er een einde aan de reeks die iedereen toch net iets meer wist te waarderen dan Twilight, Divergent of The Maze Runner.

Regisseur Francis Lawrence brengt met het tweede deel van Mockingjay, een verhaal dat misschien wel twee films verdiende, het finalestuk, waarin Katniss een aantal keuzes zal moeten gaan nemen die haar toekomst zullen veranderen. De oorlog tegen het Capitool gaat onverminderd door en het is dan ook aan haar om de rol als Spotgaai door te zetten. Of niet? President van het Dertiende District Alma Coin wil dat ze haar rol gaat neerleggen en zich op het herstel gaat focussen. Wanneer ze dit weigert en mee wil doen aan het gevecht, neemt Katniss het heft in eigen handen en strijdt onverminderd door, met de vraag in haar hoofd: zal het genoeg zijn om President Snow voor eens en altijd het zwijgen op te leggen?

Allereerst zijn de special effects nog een stukje beter dan ze al waren in het eerste deel van dit tweedelig slotstuk. De hovercrafts zien er gelikt uit en de explosies zijn indrukwekkend op beeld gebracht. Wel had er nagedacht kunnen worden over het camerawerk, dat is opnieuw op sommige punten schuddend, iets wat als erg storend over kan komen. Gedurende de gehele serie hebben kijkers dit al opgemerkt en er al vaker over geklaagd, maar de makers lijken daarmee geen moment rekening zijn gaan houden. 

Een ander struikelblok is het constante gevecht van Peeta, iets wat op een gegeven moment niet meer werkt in het verhaal. Personagemotivatie is over het algemeen een probleem voor deze laatste film, want sommige zetten die de hoofdpersonen doen zijn opmerkelijk te noemen en soms zelf onlogisch. Doordat de twee laatste films achter elkaar zijn opgenomen is er een hoge mate van continuïteit, maar daarvoor heeft logica plaats moeten maken. Dit zorgt er uiteindelijk ook voor dat het niet aanvoelt als een afsluiting, zoals die wel eerder te zien waren bij langer lopende filmseries als Harry Potter en The Lord of the Rings. Het voelt simpelweg niet af en dat is jammer, het bronmateriaal biedt daar immers genoeg bodem voor.

Wel is er uitstekend acteerwerk te vinden in de film. Hoe onwennig ze nog leek in de wereld van Hollywood toen de eerste film uitkwam, is nu haast niet meer in te denken; Jennifer Lawrence is tegenwoordig een van de meest gewilde actrices en weet met deze laatste film te bewijzen wat voor een doorgang ze heeft gemaakt in de vier films. Ontroerend, aangrijpend; dat zijn maar een paar woorden die gebruikt kunnen worden om haar te omschrijven wanneer ze een gebroken Katniss neerzet. Kapot door oorlog en de constante dreiging voor haar familie en voor haarzelf. Ook Julianne Moore weet weer kwaliteit af te leveren met een rol die gezien kan worden als een simpele bijrol. Dat blijkt voor haar geen reden te zijn om gas terug te nemen. Ze zet een ijskoud personage neer met een brekend hart. Donald Sutherland leek ook opgezadeld te worden met een gelimiteerde rol als President Snow, maar krijgt in dit slotstuk een sleutelrol. Het schouwspel dat zich afspeelt tussen hem en Lawrence is een genot om naar te kijken, en voelt aan een uitstekend spel blufpoker.

Alhoewel er dus voor het gevoel geen echte afsluiting is en er een hoop verhaallijnen schijnbaar open worden gehouden, is het acteerwerk een zeer aangename ervaring. De special effects worden op het juiste moment ingezet en vormen daarmee toch nog een fijn geheel. Niet voldoen aan de verwachtingen, maar dit zo weten te verpakken dat er toch nog goed gekeken naar kan worden, het lijkt wel iets dat past bij dit soort Young Adult-verfilmingen. Dat er tranen zullen vloeien bij het publiek dat de film hoopt te bereiken, is een understatement. Echter, als er meer was bereikt dan alleen dat publiek zou de reeks misschien wel definitief zijn plekje veroverd hebben in de harten van aanzienlijk meer mensen. Nu blijf het steken op een gemiddeld niveau en waren "the odds" dus niet volledig "in our favor".