Inside Out
In Amerika was het al een grote hit en nu is de film ook eindelijk in Nederland te zien; de vijftiende Pixar-film! Regisseur Pete Docter, bekend van klassiekers als Up, Monsters, Inc. en Toy Story, staat aan het roer van deze ingenieuze creatie.
In Inside Out volgen we de wezentjes in het hoofd van puber Riley, die voor haar emotionele reacties zorgen. Zo zijn Joy, Sadness, Disgust, Fear en Anger (Vreugde, Verdriet, Afkeer, Angst en Woede) een hecht team die elk zo hun taak hebben in het hoofdkwartier dat zich bevindt in het centrum van het hoofd van Riley. Echter, wanneer het gezin van Riley verhuist kan het team de schommelingen niet goed aan en gaat er van alles mis wat betreft de herinneringen van Riley. Sadness begint steeds meer 'kernherinneringen' van Riley aan te raken en wanneer dit uitdraait op een gevecht, worden de twee uit het hoofdkwartier geslingerd door de herinneringsbuis. Aan Joy en Sadness de taak om terug te komen bij het hoofdkwartier en orde op zaken te stellen.
Pixar staat in de meeste gevallen garant voor kwaliteit. Dit zagen we al vele malen in hun eerdere films. Inside Out loopt dan ook weer over van de creativiteit. De emoties die tot personage worden omgetoverd, de wereld die zich in een hoofd kan bevinden, hoe er omgegaan wordt in dat hoofd met bepaalde situaties. Alles is aanwezig om het verhaal zo geloofwaardig te maken dat het haast eng wordt. De kijker zal zich zeker nog wel een paar keer achter de oren krabben of er nou echt niet een kern van waarheid in het verhaal zit.
De stemmencast is ook weer erg goed bij elkaar gezocht. Amy Poehler blijkt perfect te zijn als de altijd optimistische Joy, die van elke situatie een vrolijke situatie probeert te maken. En zelfs als dit niet lukt, doet het personage altijd haar best de zon weer te laten schijnen in het hoofd van Riley. Ook Sadness, met het diepe vrouwelijke stemgeluid, is erg goed geselecteerd. Phyllis Smith, vooral bekend van The Office, laat het personage werkelijk tot leven komen door kleine afwisselingen die nou juist het verschil maken. Anger, neergezet door Lewis Black, brengt een stemgeluid op het scherm dat nog het meest laat denken aan een chagrijnige New Yorker die constant pech heeft. Het personage van Anger brengt dan ook heel veel humor in de film, door de extreme reacties op sommige situaties. Ook het bijrolletje van de denkbeeldige vriend van Riley, Bing Bong, die zich nog steeds bevindt in Riley's hoofd, maar steeds meer vergeten raakt, is een slimme zet. Het brengt nog meer emotie in de film en zorgt voor een bijverhaal zoals we die al eerder zagen in Toy Story 2 (Jesse, 'When Somebody Loved Me') en Up (de Carl en Ellie-verhaallijn).
En dan het script, dat is er weer een zoals we die van Pixar gewend zijn. Het is er namelijk zo een, dat er voor zorgt dat zowel kinderen als volwassenen zich prima kunnen vermaken met de film. Sommige grappen zijn dan ook specifiek gericht op het wat oudere publiek, en sommige grappen weer specifiek op de wat makkelijkere humor van de kids. De afwisseling hiervan brengt een frisse wind door de film die steeds vaker in andere genres verloren raakt. Animatie is er het perfecte genre voor en laat dat ook steeds vaker blijken, niet alleen bij Pixar-films. Zo zaten er in de animatiefilms van Dreamworks (Shrek, How To Train Your Dragon) ook al subtiele afwisselingen die er steeds vaker voor zorgen dat ook volwassenen met een grote lach op het gezicht de bioscoop verlaten. Dit is dan ook een trend die zeker doorgezet moet worden, en zo te merken in filmland ook daadwerkelijk verder doorgezet wordt.
Inside Out is een feest voor alle generaties, jong en oud. De frisse wind die door het Pixar-departement gewaaid lijkt te hebben zorgt ervoor dat deze original hoog zal eindigen op het lijstje van beste animatiefilms allertijden. Het is een regelrechte voltreffer, en dat er genoten van gaat worden door een groot publiek, is een understatement. Opnieuw hoedje af voor de knappe koppen bij Pixar.