Retro Review: The Terminator

Robbert Willegers

In de Retro Reviews kijken we terug op klassieke films die jaren geleden het witte doek glansrijk en vol glorie wisten te vullen. Met het aantal remakes, reboots en sequels de komende jaren is dé tijd aangebroken om eens terug te kijken naar de originele films. Zo hebben we alleen al dit jaar Jurassic World, Terminator en Star Wars waarbij komende jaren nog vervolgfilms op Alien, Independence Day en Indiana Jones in het vat zitten. Deze films trekken de komende tijd volle zalen. Maar laten we ook eens stilstaan bij het begin van deze franchises. Zoek de dvd of blu-ray eens op, of check of de film op Netflix staat en geniet weer eens retro-style. Omdat deze week een nieuw deel in de Terminator-franchise verschijnt, kijken we in deze special eens terug op het origineel uit 1984. 

Het origineel is in meerdere aspecten een klassieker. Het maakte van zowel Schwarzenegger als regisseur James Cameron heuse titanen in Hollywood. James Cameron regisseerde hierna grote producties als AliensTitanic en Avatar terwijl Schwarzenegger nog jaren de de facto actieheld mocht uithangen. Bovendien was dit natuurlijk de basis voor Terminator 2, die een revolutie op visual effects op gang bracht. Die film wil ik echter in een aparte special benoemen. Vandaag houden we het op het origineel. Het verhaal is haast kinderlijk eenvoudig. Machines uit de toekomst sturen een Terminator naar het verleden om Sarah Connor te vermoorden voordat ze haar zoon John kan baren. John Connor is namelijk de leider van het menselijk verzet tegen de machines en dit verzet heeft de machines bijna verslagen.

The Terminator Schwarzenegger

De eenvoud van het verhaal is gelijk de kracht van de film. De film duurt niet langer dan 100 minuten waarbij de actie de boventoon voert op de dialoog. Zelfs de expositie omtrent het tijdreizen vindt plaats tijdens een autoachtervolging en de toekomst wordt getoond in droomscènes of flashforwards van Kyle Reese. Bovendien is heel duidelijk wie de bad guy en wie de held is: Schwarzenegger steelt de show als ijskoude robot die maar één missie heeft: het doden van Sarah Connor. Aan de andere kant is daar Kyle Reese die je als kijker na de eerste confrontatie direct vertrouwt. Hij lijkt oprecht en begaan met Sarah Connor, die hier nog niet de sterke vrouw is zoals we haar uit latere versies van de francise kennen.

Iconisch is ook de soundtrack. Deze is geproduceerd door Brad Fiedel met een synthesizer. Meer 80's dan dit krijg je het niet snel. De momenten in de nachtclub en de autoachtervolging springen er hierbij uit. Maar natuurlijk de eerste contouren van de orginele theme, die met een paar simpele tonen de setting voor de film na 30 jaar nog steeds belichaamt. Niet te missen zijn ook de one-liners van Arnie. I'll be back is wat hij nu nog steeds moet roepen, maar ook 'Come with me if you want to live' vindt in deze film zijn oorsprong.

The Terminator pop Schwarzenegger

Tand des tijds

Het eindoordeel. En dit is een moeilijke. Ik neig zowel naar ja als nee. Het verhaal en de thema's blijven actueel. Bovendien is de franchise zover uitgebouwd dat het heerlijk is om hier de eerste bouwstenen te zien ontstaan. Cyberdyne wordt genoemd en de toekomst met Terminators lijkt nog heel ver weg. Maar het is in de film wel érg duidelijk te zien wanneer er een pop is gebruikt om het robothoofd van Arnie in beeld te brengen. Hoewel deze Terminator animatronic van wijlen Stan Winston schitterend is gemaakt, is er een te groot verschil met de andere shots van Schwarzenegger om écht overtuigend te zijn. Toch is het na al die jaren nog ouderwets genieten van deze wereld. 

Binnenkort bespreken we Terminator 2: Judgment Day en deze week vind je hier ook een review van Terminator: Genisys.