Bloodborne

Hidetaka Miyazaki vindt met Bloodborne de Souls-serie opnieuw uit. Bloodborne leent veel ideeën en elementen van zijn voorgangers, maar ordent deze op unieke wijze. Het resultaat is de beste game die ik heb gespeeld sinds de originele Dark Souls.

Miyazaki, president van From Software en regisseur van de meeste Souls-games, begreep dat fans de Souls-formule en speelwijze doorhebben. Bloodborne breekt daarom met conventies en forceert spelers om de routines die ze in alle voorgaande games geleerd hebben overboord te gooien.

In de Souls-games dien je geduldig te zijn. Met schild vooruit observeer je de vijand vanaf een veilige afstand. Op deze manier leer je de aanvalspatronen van je tegenstander en kun je op een ideaal moment toeslaan, om vervolgens weer te vluchten voor gevaar. In Bloodborne dien je de vijand ook goed te observeren. Ditmaal doe je dat alleen niet vanaf een afstandje, maar vaak moet je zo oncomfortabel dicht bij de vijand staan dat je haast hun verrotte adem kunt ruiken. Dit doe je zónder schild in hand.

Een schild is dan ook niet nodig, want je personage is geen slome gepantserde krijger, maar een lenige jager. Je hebt nu beschikking over een razendsnelle sidestep, waarmee je gemakkelijk aanvallen kunt ontwijken. De focus op ontwijken in plaats van verdedigen is essentieel. De monsters waarmee je vecht zijn namelijk ook behoorlijk snel en ze vallen je meedogenloos aan. Vluchten of defensief spelen betekent vaak dat je overdonderd wordt door het geweld.

Het feit dat je dicht moet blijven wordt onderstreept door het 'regain'-systeem. Wanneer je geraakt wordt, heb je korte tijd de kans om je HP terug te winnen door de vijand terug te slaan. Aangezien healing-items beperkt zijn wil je dat ook. Deze nieuwe agressieve speelwijze gaat helaas ten koste van magie (al is het via 'arcane' nog in beperkte vorm aanwezig). Vechten heeft daarom misschien niet de variatie van andere Souls-games, maar het is ook nog nooit zo intens geweest. De stoere en transformerende 'trick' wapens maken ook veel goed.

Bloodborne speelt zich af in het mysterieuze en onheilspellende Yharnam: een stad bevolkt door op hol geslagen inwoners en andere misbaksels. Yharnam is een triomf op het gebied van level design. De speler verkent de doolhofachtige straten, beklimt torens, daalt af naar de riolen en ontdekt majestueuze kerken in deze verbonden en cohesieve wereld.

Het blijft ook niet bij Yharnam. Je beproeft ook bossen, grotten, ruïnes en uiteindelijk ook nachtmerries. Ik heb wellicht nog nooit zo'n cohesieve wereld verkend. De manier waarop alles verbonden wordt is verbazingwekkend en ingenieus. De wereld van Bloodborne is dus geweldig, al is hij misschien niet zo fantasievol als die van Dark Souls.

Enige spelbreker zijn de laadtijden. Soms heb je geen zin om naar de andere kant van de wereld te lopen. Je hebt dan ook de mogelijk om tussen geactiveerde 'lampen' te teleporteren. Het spel dwingt je alleen om eerst terug te keren naar de hub-zone om vervolgens via daar een nieuwe bestemming te kiezen. Dit is allemaal prima, ware het niet dat je uiteindelijk minutenlang naar laadschermen zit te kijken. Een patch is volgens Sony onderweg, maar ik betwijfel of ze laadtijden genoeg kunnen reduceren.

Niet alleen de wereld, maar ook de monsters die er rondlopen zijn fantastisch. De walgelijke beesten in Bloodborne zijn dermate verontrustend dat de game een horror-vibe krijgt. De baasgevechten verdienen ook een dikke pluim. Ze drijven niet alleen spelers tot het uiterste, maar hun design is zo goed dat ik me gedwongen voelde om tijdens het gevecht screenshots te maken met de Share-knop.

Bloodborne is net als zijn voorgangers haast een antithese van de moderne AAA-titel. Het is een game die je nooit vertelt waar je heen moet, er is ook geen kaart of minimap. Een game waarin spelers het verhaal zelf in elkaar moeten puzzelen. Een game die optionele gebieden en bazen achter gesloten deuren zet en vervolgens de sleutels op zeer obscure plekken in de wereld verstopt. From Software vertrouwt dat spelers het zelf vinden of dat ze bij de community hulp gaan vragen.

Dit alles zorgt ervoor dat Bloodborne een fascinerende en meespelende game is geworden. Dat is al een grote prestatie op zich, maar het feit dat het ook de Souls-formule opnieuw uitvindt en daarmee de serie weer vooruit stuwt is fantastisch. Ik wil tussen alle complimenten door wel nog even een minpunt noemen: de player versus player-systemen zijn deze keer te beperkt. Dat geldt ook voor de covenants die dat ondersteunen.

Conclusie
From Software heeft het opnieuw geflikt. Bloodborne is een stijlvolle en inventieve evolutie van de Souls-serie. Het is ironisch hoeveel lol je kunt hebben in een wereld vol verschrikkingen en leed. Vreemd is het niet, want Bloodborne is een game die tegen veel conventies en verwachtingen ingaat. Eén verwachting maakt het in ieder geval wél waar: het is inderdaad een topgame geworden.