Boek: Sterf Twee Keer - Tess Gerritsen

Tel een lugubere moord, een badass rechercheur en een slimme, doch sexy patholoog-anatoom bij elkaar op en je krijgt … Inderdaad, een boek uit de Rizzoli & Isles-serie van Tess Gerritsen. Begin deze maand verscheen Sterf twee keer, het elfde boek in de bekende boekserie.

Sterf twee keer vertelt het verhaal van een Afrikaans avontuur dat verandert in een nachtmerrie. Millie Jacobson en haar partner Richard vertrekken naar Botswana om daar met een aantal andere avonturiers te leren hoe het is om in de wildernis te leven. Al snel komt de wildernis wel heel dichtbij en blijken luipaarden en hyena’s niet het enige gevaar dat dreigt. Zes jaar later komen rechercheur Jane Rizzoli van de politie van Boston en patholoog-anatoom Maura Isles op een huiveringwekkende plaats delict. Een jager die tevens preparateur is, is vermoord in zijn eigen huis, ondersteboven opgehangen aan het plafond en ontdaan van zijn ingewanden. Is dit zomaar een morbide moord of zit er meer achter? En wat is de link met de gebeurtenissen in Botswana?

Perspectief

Het boek begint vanuit het perspectief van Millie Jacobson. Een fantastisch begin, want al na één hoofdstuk wil je het boek niet meer wegleggen totdat ie uit is. En dat alles door het simpele zinnetje “Dan begint een vrouw te gillen." Misschien ietwat standaard, maar toch erg effectief. Boven aan de hoofdstukken staat 'Boston' of 'Botswana' geschreven, wat een fijne pijler is voor de lezer. Zo weet je meteen waar je bent qua tijd en locatie. Opvallend is dat de hoofdstukken over Millie geschreven zijn vanuit het personage, terwijl de hoofdstukken over Jane en Maura gaan óver de personages. Je zou denken dat deze wisseling van vertelperspectieven vervelend is, maar eigenlijk maakt dat verschil het lezen van het boek juist fijner. Het is nog een stukje onderscheid in plaats, tijd en personages dat verwarring bij de lezer voorkomt.

Beelden boetseren

De manier waarop Gerritsen Botswana beschrijft is overigens bewonderenswaardig. Door haar beschrijvingen voelt het bijna alsof je zelf in een tentje in de bush bush kampeert. De omgeving, de geur, de hitte van zonnestralen op je huid: alles wat ze schrijft voelt levensecht. Neem nou de eerste zinnen van het boek:

“Door de schuine invalshoek van het prille zonlicht zie ik het meteen, subtiel als een watermerk, afgedrukt op een kaal stukje grond. Later op de dag, als de Afrikaanse zon heet en fel boven onze hoofden staat, zou het me ontgaan zijn, maar vroeg op de ochtend hebben zelfs de kleinste randjes en kuiltjes een schaduw, en als ik uit onze tent kruip, valt de pootafdruk me meteen op.”

Zelfs dergelijke kleine details worden prachtig beschreven, waardoor je een heel duidelijk beeld kunt vormen van de scène die wordt beschreven. Gerritsen besteedt echter minder aandacht aan het creëren van een dergelijk beeld van Boston. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook logisch, aangezien je Botswana bekijkt vanuit de ogen van een stadsmeisje dat voor het eerst in de wildernis is, terwijl je in Boston enkel een buitenstaander bent.

Liefde, haat en alwetendheid

Het prachtig beschrijven van omgevingen is niet het enige talent van Gerritsen – ook het neerzetten van sterke personages doet ze goed. Haar 
personages zijn menselijk, met herkenbare familiedrama’s, angsten en onzekerheden, waardoor je je als lezer makkelijk in hen kunt inleven. Het maakt niet uit of je een vaste Rizzoli & Isles-lezer bent of een newbie, je voelt je meteen verbonden met de personages.

Daarnaast geeft Gerritsen precies genoeg achtergrondinformatie om de nieuwe lezer het gevoel te geven alles te weten, zonder bij de vaste lezer die irritante ‘dat weet ik al’-gedachte op te roepen. Zo komt Janes gezin niet heel veel voor in dit boek, maar lees je wel genoeg over ze om te weten dat Jane en Gabriel nog steeds bij elkaar zijn en dat dochter Regina het goed maakt. Dergelijke factoren zorgen ervoor dat Sterf twee keer prima los gelezen kan worden, maar ook een goede toevoeging is aan de boekenreeks.

Minuscule minpunten

Er is weinig slechts te zeggen over Sterf twee keer. Oké, dat het jammer is dat je meteen al weet dat er een verband is tussen de moordzaak in Boston en de gebeurtenissen in Botswana – je leest niet voor niets op de achterkant van het boek dat Jane naar Afrika afreist. En kom op, een schrijfster als Tess Gerritsen schrijft geen zinloze verhaallijnen in haar verhaal. Maar aan de andere kant geven de gebeurtenissen in Botswana een extra dimensie aan het boek, omdat de personages en gebeurtenissen op een geweldige manier met elkaar verbonden zijn.

Wat ook als minpunt gezien kan worden, is dat onze our favourite tough girl Jane Rizzoli in dit boek een beetje softer lijkt dan normaal. Maar net als mensen kunnen personages veranderen. Dat is iets wat je als vaste lezer moet accepteren. En als je nog nooit een Rizzoli & Isles-boek hebt gelezen, zal het je niet eens opvallen.

Deel 12, alstublieft

De minpunten van Sterf twee keer kunnen bijna geen minpunten genoemd worden en wegen in geen geval op tegen de pluspunten. Het boek heeft een sterk plot met een fantastische spanningsopbouw en onverwachte verhaalwendingen. Tel daar Gerritsens fijne schrijfstijl, de sfeerbeschrijvingen en de zeer goed uitgewerkte hoofdpersonen bij op en je hebt een boek dat gelezen móét worden. Het is bijna een misdaad om dat niet te doen.