CD: The Temperance Movement - The Temperance Movement
Wellicht ken je ze van een roadtrip door het zuidwesten van de VS of simpelweg van televisie; de ietwat aftandse, doorleefde kroegen waar op vrijdag- en zaterdagavonden de lokale bluesrock de toon zet. Neonlichten van drankmerken bekleden de muren en geven het donkere hol nog wat sfeer. Houten, gammele barkrukken flankeren de bar die versierd is met hoge taps. De spiegelwand erachter wordt grotendeels bedekt door krachtige destillaten van eigen bodem. Getatoeëerde arbeiders vieren het einde van een vermoeide werkweek. Vrouwen met een schel 'Southern' accent vechten om de aandacht van deze mannen en moeten wedijveren met een handjevol televisies die de sportprestaties van de afgelopen dagen samenvatten. In de hoek staat een eenvoudige verhoging waar later op de avond een aantal bebaarde mannen met John Deere-petjes en geruite overhemden in het weekend stoom komen afblazen en vuige maar troostende bluesrock uit de speakers laten schallen.
Wanneer je naar de debuutplaat van The Temperance Movement luistert met je ogen dicht, waan je je meteen in zo'n Amerikaanse kroeg op vrijdagavond. De vijf mannen van de band blijken de bebaarde kerels met de JD-petjes die op de verhoging losgaan en het publiek ophitsen met hun snerpende gitaarsolo's en opzwepende ritmes. Deze jongens lijken te zijn opgegroeid in "small town USA", waar Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers op de AM-radio van hun pick-up trucks vaak de revue passeerden.
'Only Friend' is de opener van de avond, waarin een traag en stoïcijns drumritme de rauwe vocalen van Phil Campbell en de twang-gitarenklanken begeleidt, melodieus en meeslepend vanaf de aftrap. In 'Ain't No Telling' lijkt het alsof The Black Crowes weer helemaal terug van weggeweest zijn. Met 'Pride' en 'Chinese Lanterns' laat het vijftal ook zien dat ze ballads niet schuwen en meeslepende liedjes die het goed doen bij een fles Jim Beam of Jack Daniels afleveren. 'Be Lucky' en vooral het hoogtepunt 'Midnight Black' leveren heerlijke broeierige, dampende bluesrock op waar je het publiek al zwierend en proostend op ziet losgaan. The Temperance Movement hebben een treffende soundtrack geschreven voor het leven in "Southern USA", gevuld met rock, twang en emotie. En wat blijkt nu, ze komen uit Londen, Engeland ... Wellicht dat 'Lovers and Fighters' daarom zoveel wegheeft van Rod Stewart?