Puppeteer

Sony is goed bezig. Naast grote blockbusters geven ze hun ontwikkelaars de laatste jaren de ruimte om kleinere, vaak creatieve, games te ontwikkelen. Puppeteer is een voorbeeld daarvan. Deze ongelofelijk charmante platformer van de hand van Sony's Japan Studio is de antithese van de gemiddelde EA-game. Kudo's voor Sony dus, het is alleen jammer dat de game uiteindelijk niet echt kan imponeren.

De laatste jaren is de platformer, een van de oudste genres in gaming, als een feniks uit zijn as herrezen. Mario was een aantal jaar de enige overgebleven serieuze platformer. Andere genre-genoten werden meer actie-titels of hybriden. Het waren indie-ontwikkelaars, die zichzelf op PSN, XBLA en Steam manifesteerden, die met nieuwe ideeën kwamen en het genre weer relevant maakten.

Via iets als Rayman Origins vond de platformer ook zijn weg terug naar de retail-markt. En nu komt Sony dus met Puppeteer. Opvallend is het feit dat hedendaagse platformers behoorlijk stilistisch zijn. Ze hebben een aansprekend, vaak cartoony, uiterlijk. Zelfs binnen die grafische originaliteit springt Puppeteer er boven uit.

Schooltoneelstuk
Het spel doet er alles aan om de esthetiek van een amateuristisch schooltoneelstuk na te bootsen. Achtergronddecor wordt zichtbaar met touwen en paaltjes omhooggehouden. Bij een wisseling van setting worden hele levels voor je ogen in elkaar gezet. Toneelgordijnen hangen permanent aan de zijkanten en dalen aan het eind van een level. De personages lijken van hout te zijn gemaakt en dragen vastgenaaide lappen stof.

De game is ook van zichzelf bewust en speelt met het feit dat het een toneelstuk is. Het publiek reageert bijvoorbeeld op je acties. De verteller, een man met een diepe stem praat het toneelstuk aan elkaar, doorbreekt gereld de vierde wand en heeft zelfs actief dialoog met de personages. Deze game is alles bij elkaar zelfs charmanter dan Robert Downey Jr.

Tegen de maan aan plassen
Puppeteer vertelt een knotsgek verhaal, zoals alleen Japanners die kunnen verzinnen. Het gaat over Kutaro, een jongen wiens ziel is gesloten door de Moon Bear King. Deze kwaadaardige beer heeft de troon op de maan gestolen en kinderzieltjes fungeren als benzine voor hem. Het doel van Kutaro is dan ook om zijn ziel terug te winnen, daarbij krijgt hij zowel hulp als tegenstand van bizarre personages. De maan is overigens niet de maan zoals wij die kennen. Deze heeft een zee, bossen en...Mexicaanse dorpjes.

In het verhaal schuilt het eerste probleem van deze game. Elk level begint en eindigt met een vrij lange cut-scene. Midden in levels moet je ook af en toe ook even naar dialogen luisteren. Dit werkt misschien goed voor Square Enix-games, maar bij een platformer haalt het je best wel uit de game. De cut-scenes zijn grappig, daar niet van, maar Puppeteer slaat echt door in dit departement. 

Het platformen zelf is vrij basic en doet vooral aan LittleBigPlanet denken. Al zijn de controls in Puppeteer lang niet zo 'zweverig'. De innovatie zit hem in Calibrus, de magische schaar van Kutaro. Hiermee kun je je letterlijk door de omgeving heen knippen. Zie je rookpluimpjes uit een schoorsteen komen? Zet de schaar erin en knip jezelf naar een hoger gelegen platform.

Je speelt nog een paar vaardigheden vrij, zoals bommen en een kopstoot. Maar na een aantal werelden ontwikkelt het spel zich niet verder in het gameplay-departement. Daarbij is de game vrij makkelijk, waardoor ik me op gegeven moment toch een beetje ging vervelen. Er zitten ook quick time-events in, dat zegt genoeg.

Verlies je hoofd niet
Kutaro heeft een uitwisselbaar hoofd. Hij kan er drie tegelijk meenemen. De hoofden functioneren als levens, als je door een vijand wordt geraakt raak je er eentje kwijt. In elk level zitten weer nieuwe hoofden verstopt. Je kunt die hoofden op specifieke plaatsen gebruiken (Kutaro doet dan een dansje) om onder andere mini-games vrij te spelen.

Ook dit aspect stelt teleur. Het is leuk om hoofden te verzamelen en ze zien er grappig uit, maar je hebt er verder niet veel aan. Ik had liever gezien dat elk hoofd (à la Kirby) Kutaro nieuwe vaardigheden zou geven. Het is gewoon allemaal net iets te oppervlakkig. Misschien dat de doelgroep van deze game kinderen is, maar de game voelt als een gemiste kans voor de wat meer ervaren gamer.

Conclusie
Puppeteer is misschien wel de mooiste platformer ooit. De manier waarop het de toneelstuk-esthetiek tot leven brengt is heel bijzonder. Dat is dan ook het enige wat je jaren later van deze game zult onthouden. Het platformen is namelijk lang niet van hetzelfde niveau. Puppeteer is een hele mooie dame, maar ze praat alleen maar over schoenen.

Exclusief voor PlayStation 3.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.