White House Down
Het Witte Huis. U weet wel, dat gebouw dat aan stukken wordt geblazen door de aliens in Independence Day. Dat is natuurlijk niet waar de residentie van de Amerikaanse president het meest van bekend is, maar het is wel een referentie die wordt gemaakt in White House Down, een film die zijn regisseur gemeen heeft met eerder genoemd invasiedrama.
In White House Down gebeurt, in grote lijnen, hetzelfde als eerder deze zomer te zien was in Olympus Has Fallen: het Witte Huis wordt aangevallen door terroristen. Met zwaar geschut nemen ze bezit van het gebouw, worden aanwezigen neergeschoten of gegijzeld en is, natuurlijk, de president het doelwit.
Voordat het geweld lostbarst heeft John Cale (Channing Tatum) in datzelfde Witte Huis een sollicitatiegesprek bij de Secret Service. Zonder succes, maar met zijn dochter Emily (Joey King) aan zijn zijde kan hij nog wel mooi een rondleiding volgen door het gebouw waar hij graag in dienst was gegaan om de president veilig te houden. De jonge Emily is "helemaal fan" van politiek; ze heeft een eigen YouTube-kanaal, volgt nieuwsalerts op haar telefoon en weet de rondleider te verrassen met intelligente vragen. Maar dan slaat het noodlot toe; de aanval vindt plaats op een moment dat Emily even uit beeld is. Reden voor John om een veilige onderduikplek te ontvluchten en zijn dochter, en daarmee de actie, op te zoeken.
Het spreekt voor zich dat Tatum zich vervolgens van zijn beste actiekant kan laten zien als een vader die zijn dochter veilig wil stellen, maar intussen betrokken raakt bij het plan van de terroristen. Hij wordt persoonlijk verantwoordelijk voor het beschermen van president James Sawyer (Jamie Foxx), met wie hij gedurende een groot deel van de film de tijd doorbrengt.
De film probeert hierbij een buddy-format vast te stellen, van een president en zijn beveiliger die samen vechten tegen terroristen. Het werkt, op sommige momenten, maar helaas te vaak ook niet. De grappige momenten die voortvloeien uit de samenwerking tussen een politicus die de machtigste man op aarde is en een agent die hem moet veilighouden zijn zeldzaam en worden ondermijnd door de te sterke ongeloofwaardigheid die Foxx uitstraalt. Iets wat overigens niet direct Foxx' schuld is: het is nu eenmaal lastig te accepteren dat de president van de Verenigde Staten vanuit een rijdende limousine een raketwerper bedient. Maar het verhaal probeert makkelijk over dit soort vragen heen te glijden en zich te focussen op 'leuke' actie. En daardoor wordt de film helaas te makkelijk.
White House Down heeft namelijk een overvloed aan 'makkelijke' scènes, van die actiemomenten die zeggen: zo simpel is het. Dit gebeurt, want dat gebeurt en daardoor gebeurt ook nog eens dat. De film vertoont grote trekken van simpele popcornlogica, een kenmerk van actiefilms in de jaren 80 en 90, toen grote spektakelfilms meer focusten op grote gebaren en tweedimensionale personages dan tegenwoordig. White House Down lijkt daarom rechtstreeks uit de jaren 90 te komen; alsof Emmerich de film maakte in zijn hoogtijdagen en 'm tot dit jaar heeft laten liggen. Lekkere timing natuurlijk, zo op de hielen van Olympus Has Fallen, een volledig vergelijkbare film qua thema, verhaal en hoofdlijnen. In Olympus zijn de elementen van de plot echter niet zó eenvoudig achter elkaar geplakt, wat het een veel boeiender, zij het nog steeds simpel, verhaal maakt.
Nee, White House Down moet het niet hebben van diepgaande politieke motivaties, moeilijke onderlinge verhoudingen of complexe emoties. Goedkope, domme actie staat voorop, met wat aankleding in de vorm van een onzinnige hacker en een team overheidsspecialisten die de aanval proberen tegen te gaan. Het is jammer voor Foxx, die dit jaar nog zo'n mooie rol had in Django Unchained, en Joey King, die met rollen vorig jaar in The Dark Knight Rises en dit jaar The Conjuring goed op weg lijkt te zijn in Hollywood, maar hier met een prima acteerprestatie uit de toon valt. White House Down is een weggooiertje, wat prima zal zijn voor een groot publiek, maar de film weinig memorabel maakt.