Tales of Xillia

De Tales of-franchise is helemaal terug. Nadat Tales of Vesperia is het Westen flopte was Namco Bandai gelijk afgeknapt. De vier daaropvolgende Tales-games waren exclusief voor Japan. Ze zijn een paar jaar laat, maar een paar van die games worden nu eindelijk hier uitgebracht. Tales of Xillia is daarvan het belangrijkst.

Na het relatief onsuccesvolle Vesperia ging de serie op een lager pitje werken. Tales of Hearts (DS) en Tales of Graces (Wii) waren geen hoogtepunten in de franchise. Met Tales of Xillia kwam het team weer met een ambitieuze game. Verwacht weer een episch verhaal die tientallen uren in beslag neemt en knotsgekke, maar ook erg sympathieke personages.

De eerste nieuwigheid heeft met het verhaal te maken. Je kunt voor het eerst uit twee hoofdpersonages kiezen. Jude, de slimme geneeskunde-student die zichzelf nog moet ontdekken of de stoïcijnse Milla, de godin van de 'spirits' (de natuur). Het doel van de twee is om een wapen te vernietigen die gevaarlijk is voor zowel de mensheid als de spirits.

Soap
Ze raken daarbij verwikkeld in een politieke strijd tussen twee landen. Wat volgt is oorlog, verraad en verrassende twists. Bovendien is niet alles wat het lijkt. Het is een typische JRPG-soapverhaal, zoals we dat al een tijdje niet meer hebben gehad. Welk personage je kiest maakt overigens amper uit, 95% van het verhaal komt precies overheen. Alleen als de groep heel af en toe opsplitst, krijg je andere scenes te zien.

De Tales of-franchise is conservatiever dan de stereotypische republikeinse Amerikaan. Daar waar Final Fantasy zichzelf met elk nieuw deel opnieuw uitvindt klampt Tales of zich al decennia stevig vast aan een formule. Verhalen toucheren dezelfde thema's, party's bestaan uit dezelfde types en de gameplay voelt altijd vertrouwd aan. Het is wel echt een goede formule, en ook eentje waar fans zoals ik van zijn gaan houden.

Het beste aan Xillia zijn de personages en het dialoog. Er zitten wel wat anime-clichés tussen, maar over het algemeen zijn de gesprekken grappig, slim en opvallend volwassen. Met name Alvin, een ongure huursoldaat, zal je bijblijven. Pas tegen het eind ontdek je of hij nou een gouden hart heeft of gewoon ontzettend egoïstisch is.

Vechtpartners
Dat wil overigens niet zeggen dat de serie volledig stilstaat. Elk deel heeft zo zijn eigen quirks, variaties en innovaties. Tales of Xillia voegt een extra laagje strategie aan het gevechtsysteem door je de mogelijkheid te geven met een ander personage te linken. Elke partner heeft zo unieke vaardigheden en je kunt een tegenstander met zijn tweeën omsingelen. Als een metertje vol is kun je artes, je magische aanvallen, ook met je partner combineren.

Dit maakt het vechtsysteem nog actievoller dan voorheen, maar dus ook tactischer. Normale gevechten duren vaak niet langer dan twintig seconden, terwijl baasgevechten spectaculaire conflicten zijn. Op hogere moeilijkheidsgraden heeft erop los bashen geen zin. Je moet de zwaktes van vijanden ontdekken en met de juiste partner aan de slag gaan.

Recycling
Xillia heeft net als Graces geen typische overworld-kaart. Je loopt gewoon door aan elkaar gekoppelde semi-open gebieden. Hier merk je al dat deze game niet al een te groot budget heeft. Steden en dorpjes zien en goed uit, maar je loopruimte is zeer beperkt. Je krijgt nooit het gevoel dat je door een grote en bevolkte wereld loopt. Fenmont, een stad waar het altijd nacht is en verlicht wordt door lichtgevende bomen, noem ik even apart als een hoogtepunt.

De gebieden waar vijanden rondlopen zien er bijna allemaal exact hetzelfde uit. Af en toe verandert er een kleurtje om aan te geven dat je in het woestijn of in een bos zit, maar geometrisch zijn ze zowat hetzelfde. Kwalijker is het feit dat dit ook voor de vijanden geldt.

In JRPGs is het zowat een traditie om vijanden later in het spel te recyclen door ze een ander kleurtje te geven. Laat ik het zo zeggen, Tales of Xillia gebruikt alle kleuren van de regenboog. Na een paar uurtjes heb je zowat alle vijanden in het spel ontmoet. Hierdoor wordt het vechten sneller dan gewenst een beetje vervelend.

Conclusie
Tales of Xillia is een kwalitatieve JRPG- verhaalgedreven-avontuur. Het voegt net genoeg nieuws toe om de franchise vers te houden. De game is alleen ook iets te milieuvriendelijk, het hergebruikt ontzettend veel gebieden en vijanden. Xillia mag dan geen hoog budget hebben, het heeft dankzijde memorabele cast een kloppend hart.

Exclusief voor PlayStation 3.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.