The Bling Ring
Sofia Coppola begon haar filmmakerscarrière met een flinke erfenis, als dochter van de gelauwerde regisseur Francis Ford Coppola. Ze ontwikkelde echter al snel een eigen stijl, die gekenmerkt wordt door sereniteit en een hoofdpersoon die een grote leegte in zijn of haar leven herbergt. In The Bling Ring, Coppola’s vijfde volledige speelfilm, komt de subtiliteit echter op het tweede plan en neemt de leegte de overhand.
De opzet is vrij eenvoudig: een groepje tieners komt erachter dat het niet al te lastig is in te breken bij enkele sterren. Men googlet het adres van de celebrity in kwestie, via de sociale media komt men erachter wanneer hij of zij even een weekendje in Parijs zit en dan kunnen de tieners aan de slag. Gebaseerd op feiten, want zo gemakkelijk gaat het in de transparante maatschappij waarin we tegenwoordig leven.
Hoe simpel dit ook moge lijken, het biedt wel degelijk ruimte voor een interessante film. De trailer deed een bombastische en langgerekte MTV-clip vermoeden: vlotte beelden, een knallende soundtrack en een gewetenloos groepje tieners. Coppola had de plot aan kunnen grijpen voor een film à la Spring Breakers. De visuele stijl schiet daarvoor echter tekort, de soundtrack vist net iets te vaak achter het net en The Bling Ring mist een kritische visie op de baldadige jeugd.
Dit laatste zou vergeven kunnen worden, want zoals tijdens de film al wordt aangehaald heeft Amerika een voorliefde voor Bonnie & Clyde-achtige verhalen. Met het beroven van A-list Hollywoodsterren had de glitter en glamour aangegrepen kunnen worden om de misdaden te romantiseren en zo min of meer begrip te kweken voor de tieners. Ook dit gebeurt echter niet: de scènes in de clubs overtuigen niet en er wordt nauwelijks iets van de flashy levensstijl van de celebs vertoond.
Anders dan het romantiseren van de daden biedt de plot veel ruimte om kritiek op de maatschappij te uiten. We leven allemaal wel heel transparant als je een woonadres eenvoudig kunt googelen en je vervolgens via Facebook kunt checken wanneer er ingebroken kan worden. De thematiek wordt nog wat interessanter als je daar de naar het nulpunt verschuivende normen en waarden van een groepje tieners bij pakt en ziet hoe simpel het is bij een zeer vermogend persoon in te breken, zonder de gevolgen ervan onder ogen te hoeven zien.
Helaas grijpt Coppola deze mogelijkheid niet aan om de film meer inhoud mee te geven. Het is een beetje als een aflevering van The Hills: er zijn woorden in overvloed en er wordt verschrikkelijk veel gesproken, maar nooit wordt er daadwerkelijk iets gezegd. Met The Bling Ring is het net zo, want je ziet de kansen om er een goede film van te maken voortdurend, maar ze worden niet benut. Toonaangevend is het overdreven spel van Emma Watson: misschien is het wel parodieus bedoeld en dat zou zomaar kunnen werken, maar de rest van de film bevestigt dit beeld dan weer niet.
The Bling Ring wordt daarmee niet meer dan een gewetenloze film die eigenlijk alleen wat zaken laat zien, zonder er wat mee te doen. Het is een gewetenloos geheel dat vergeet de plukjes potentie tot een samenhangend geheel te smeden, waarbij de plot enerzijds te weinig wordt geromantiseerd en anderzijds onvoldoende wordt veroordeeld. Coppola heeft zichzelf inmiddels wel bewezen, maar met het oppervlakkige The Bling Ring stelt ze helaas teleur.