Hotline Miami

Een ode aan de jaren tachtig, zo zou je Hotline Miami het beste kunnen omschrijven aan iedereen die zich afvraagt wat het nou precies voor spel is.

Want als je zou uitleggen dat het een mix van de betere tweedimensionale Grand Theft Auto is, maar dan teruggebracht naar de kern, plus invloeden vanuit de Metal Gear-reeks en een te wazige soundtrack, dan verlies je al het gros van je publiek.

Maar dat is Hotline Miami wel. Je speelt als een naamloze huurmoordenaar die z'n geheugen kwijtgeraakt is. Je ontmoet een stel vreemde vogels met dierenmaskers op, die je helpen herinneren hoe je die mensen hebt leren kennen. En daar begint de game, en het terugkijken op een warrige periode in de jaren tachtig. Ieder level begint met een telefoontje dat je de opdracht geeft om een compleet arbitraire opdracht uit te voeren – maar het komt altijd neer op mannetjes neermaaien.

Die arbitraire opdrachten zijn natuurlijk verzonnen om de afwezige politie niet op de hielen te krijgen en geeft een extra laag context aan het level dat je speelt. Opmerkelijk, want die context is vaak flinterdun, maar het is net dat beetje extra waardoor de levels niet repetitief aanvoelen. Omdat Hotline Miami een distillaat van gameplaymechanieken is, is er dus ook weinig waarmee je uit de voeten kunt. En toch is er meer dan zat, want het ligt er maar net aan hoe je de dingen gebruikt.

Kijk, een geweer gebruik je meestal om te schieten, maar je kunt er ook mee gooien. Een deur open je meestal wanneer je ergens naar binnen wil, maar je kunt hem ook tegen iemand aan beuken en diegene bewusteloos op de grond laten vallen. Waarna je of z'n keel doorsnijdt of hem een paar ferme tikken op het hoofd geeft, waardoor z'n levensenergie langzaam uit z'n lichaam, via jouw handen, op de vloer terechtkomt. Het is gewelddadig en al dat bloed maakt het er niet frisser op.

In je killing spree is het belangrijk dat je rekening houdt met twee dingen: snelheid en voorzichtigheid. Dat klinkt tegenstrijdig, maar in de praktijk werkt dat prima. Eerst moet je de map een beetje verkennen en een route uitstippelen. Af en toe wacht je even uit het zicht van de vijanden, maar kort daarna moet je als een gek door het level rennen, rondzwaaiend met een samoeraizwaard of schieten met een mitrailleur. In de hoop dat je niet geraakt wordt.

Want net als je vijanden, kun jij ook zo op de grond in een plas bloed belanden. Eén, en soms twéé kogels zijn voldoende om je onder de zoden te stoppen. Een flinke klap van iemands vuist of een messensteek: idem dito. Je moet dus snel handelen en met het onverwachte rekening houden. De AI in Hotline Miami is wat kunstmatige intelligentie betreft van een behoorijk niveau. Ze reageren iedere keer op je wanneer ze je zien of horen en rennen soms als een kip zonder kop door het level.

De PlayStation 3- en Vita-versie zijn verzorgd door het Nederlandse Abstraction Games. Ze hebben van een duidelijk voor pc ontwikkelde game een fantastische port gemaakt. Hotline Miami voelde stiekem al aan als een twin-stick shooter en dat is precies wat Abstraction Games ervan gemaakt heeft. De besturing voelt prettig aan, mits je niet eerder op pc gespeeld hebt. Ben je een echte consolegamer, dan ondervind je daar geen hinder aan.

Tijdens het spelen is er echter nog één belangrijker element dat je begeleidt in je spel: de muziek. De trippy, psychedelische, typisch jaren tachtig maar-toch-ook-niet-want-het-klinkt-nog-best-modern-muziek waar je iedereen over hoort. Het is fantastisch. Net als de graphics. Het ziet er redelijk 8-bit uit, maar is natuurlijk veel meer dan dat. Full HD, spacey colour scheme to the max tovert het op je beeldscherm. Bovendien is het spel best gedetailleerd in het laten zien van de moorden.

En dan het einde. Het einde doet iets speciaals met je. Maar dat begrijp je alleen wanneer je over hordes aan lijken hebt gestapt en, kleine spoiler, al die tijd nog steeds geen idee hebt waar je nou precies mee bezig bent. Het zet je aan het denken over wat je nu precies gedaan hebt – en voor wie, maar dat is minder relevant. Ga het spelen en kom erachter.

Gespeeld op PlayStation 3, ook verkrijgbaar op PlayStation Vita en pc.