CD: Black Sabbath - 13

Het is haast niet te bevatten maar het was dit jaar alweer 35 jaar geleden dat de laatste studioplaat van Black Sabbath met Ozzy Osbourne als zanger verscheen. Niet dat er na het vertrek van Ozzy niks meer gebeurde in de legendarische metalband. Black Sabbath maakte een aantal prima elpees met Ronnie James Dio, maar toch was dit niet meer dezelfde band, die ooit groot was geworden met klassiekers als 'Paranoid', 'Sweet leaf' en 'Iron Man', om maar een paar van de vele hits uit hun rijke oeuvre te noemen. Fans van het eerste uur hoopten altijd dat Ozzy ooit terug zou keren aan het roer van Black Sabbath om nieuw materiaal op te nemen, een gedachte die nog eens versterkt werd toen in 1998 het live-album Reunion verscheen. Met 13 is eindelijk de wens van velen in vervulling gegaan.

Al vanaf de eerste tonen van 'End of Beginning' horen we meteen dat de oudjes niks aan kracht hebben ingeleverd. Voor 13 doken gitarist Tony Iommi, bassist Geezer Butler en zanger Ozzy Osbourne, samen met sessiedrummer Brad Wilk - ook bekend van zijn werk voor zowel Rage Against the Machine als Audioslave - de studio in om onder bezielende leiding van producer Rick Rubin een achttal nieuwe tracks op te nemen. Sinds zijn werk met Johnny Cash lijkt alles wat de man aangeraakt heeft in goud te veranderen, zo zorgde Rubin recentelijk nog voor een zuccesvolle terugkeer van de band ZZ Top, met haar nieuwe album La Futura.

Is this the end of the beginning?
Or the beginning of the end?
Losing control or are you winning?
Is your life real or just pretend?

Op 13 horen we een vernieuwend maar tegelijkertijd ook zeer authentiek geluid van de Britse heavy metalband. 'End of Beginning' doet namelijk wel wat denken aan het liedje 'Black Sabbath'. Mede door de kenmerkende gitaarriffs van Iommi nodigt de plaat direct uit om de volumeknop net iets verder dan normaal te zetten. Dat geldt ook zeker voor het tweede nummer dat al eerder als single verscheen. 'God is Dead' is een uitgelezen thema, dat absoluut bij Black Sabbath past. De eeuwige strijd tussen goed en kwaad wordt door Black Sabbath in een zeer indrukwekkende muzikale vorm gegoten, met als resultaat een dik negen minuten durend stuk doommetal van uitzonderlijk hoog niveau. Black Sabbath vormt al jarenlang een zeer vruchtzame kweekvijver voor ontelbaar veel bands, maar zijn zelf ook nog lang niet versleten.

The blood runs free, the rain turns red.
Give me the wine, you keep the bread.
The voices echo in my head.
Is God alive or is God dead?

Dat Black Sabbath zichzelf niet aan het herhalen is horen we bij 'Loner', een liedje dat onmiskenbaar Black Sabbath is maar dat toch ook wel een vernieuwend geluid laat horen met verraseende tempowisselingen en vreemde breaks. Het ingetogen 'Zeitgeist' doet wel wat denken aan de tijd van Planet Caravan en laat de wat gevoeligere kant van de mannen op leeftijd horen. Bij 'Age of Reason' is het gelukkig weer tijd voor een fikse portie doom. Dit is Black Sabbath, met de voor haar doen zo kenmerkende slepende doommetal, zoals de fans die zo graag horen. Net als bij het openingsnummer is ook 'Live Forever' een nummer waarin leven en dood een grote rol speelt. Zo horen we Ozzy zingen dat hij niet voor eeuwig wil leven, maar tegelijkertijd ook bang is om te sterven.

Bij 'Damage Soul' horen we dan eindelijk dat de mannen toch een dagje ouder zijn geworden. 'Damage Soul' laat zich namelijk beluisteren als een ouderwets stuk bluesmuziek, waarbij zelfs de mondharmonica niet ontbreekt. Met 'Dear Father' komen we vervolgens alweer toe aan het laatste nummer van deze zeer indrukwekkende cd. 'Dear Father' is ook alweer zo'n typische Black Sabbath-kraker die langzaam tot bloei komt, om vervolgens in een climax met veel gedonder en een kerkklok te eindigen. Inderdaad, 'Dear Father' eindigt waar 'Black Sabbath' ooit mee begon en zo is de cirkel weer helemaal rond.

13 van Black Sabbath is een album die bij eenieder, die van de betere hardrock en heavy metal kan genieten, zeker niet in de collectie mag ontbreken. Echte fans gaan overigens voor de Deluxe Edition, die naast de reguliere tracks ook nog een drietal bonustracks heeft. Als dit album niet in vele eindejaarslijstjes terug zal keren vreet ik mijn pet op. Met 13 heeft de groep, in de categorie 'Beste Plaat van het Jaar', de lat behoorlijk hoog gelegd voor de rest van de muziekwereld. Voor Black Sabbath is 13 in elk geval wel een geluksgetal.