Before Midnight

Before Sunrise en Before Sunset waren romantische komedies die wars waren van de typische Hollywoodiaanse romcomclichés en ondanks dat het grootste gedeelte van de film dialoog besloeg, wisten ze bij nagenoeg iedereen altijd de juiste snaar te raken. De schare fans werd in tweeën gesplitst toen bekend werd dat het tweeluik een trilogie zou worden: de ene groep wilde nog meer van hetzelfde, de andere groep vond dat er niet getornd moest worden aan iets wat al zo goed was. 

De eerste twee films konden namelijk best getypeerd worden als magisch. De chemie tussen hoofdrolspelers Ethan Hawke en Julie Delpy was ongeëvenaard. Zij wisten de gesprekken die ze voerden continu boeiend te houden met hun verliefde blikken die zo verschrikkelijk herkenbaar aanvoelden, juist door de gesprekken die ze voerden. Natuurlijk deed de inhoud van de dialogen - over zichzelf, ambitie, de toekomst en het leven - zijn werk en waren de romantiek en humor niet eerder zo treffend in beeld gebracht, maar in deze films kun je het zonder overtuigende hoofdrolspelers wel vergeten. 

In Before Midnight wordt het ideaalbeeld van deze haast perfecte liefde echter op de proef gesteld. Al vlug wordt duidelijk dat Jesse en Céline bij elkaar gebleven zijn, iets wat na het fantastische einde van Before Sunset ook bijna niet anders kon. Het draait echter niet langer alleen om Jesse en Céline. Naarmate men ouder wordt, komen er immers altijd een paar beren op de weg die de uitgestippelde route komen verstoren. In het geval van Jesse en Céline is de grootste beer de tweeling die ze hebben gekregen. 

Jesse heeft ook nog zijn kind uit zijn vorige huwelijk, want in Before Sunset kwamen we te weten dat hij getrouwd was en een zoontje had. In de openingsscène lijkt alles precies zoals het was in de twee eerdere films, totdat Jesse’s zoon ter sprake komt. Céline vat het aftasten van Jesse over mogelijkheden om de verloren tijd met zijn zoon goed te maken, om meer een vader voor hem te kunnen zijn, verkeerd op. Het lijkt op een tijdbom die zojuist is aangestoken – een grapje voor als je de film gezien hebt. 

Liefde is immers geen koek en ei. Voor relaties moet je tegenwoordig je best doen. De tijd dat trouwen daadwerkelijk eeuwige trouw betekende, is al lang vervlogen. Misschien dat het daarom extra mooi is dat Jesse en Céline niet getrouwd zijn, maar nog wel samen zijn. Zelfs zonder de huwelijkse geloften zijn ze bereid voor elkaar te vechten, hoe moeilijk dat soms ook is en hoe heftig de ruzies soms ook zijn. Dit komt het mooist tot uiting tijdens de scène dat Jesse en Céline met hun vrienden aan tafel zitten: verschillende kanten van en opvattingen over relaties worden belicht, waarbij de twijfel en onzekerheid over zichzelf en hun relatie overduidelijk in de ogen van Jesse en Céline terug te zien is. 

Wat dat betreft is Before Midnight niet de betoverende, romantische film die Sunrise en Sunset wel waren. Het is de realiteitscheck en de volwassenwordingsfase van de relatie die volgt op de verliefdheidsfase, waarin alles nog rooskleurig was. Before Midnight gaat veel meer over de zorgen waarmee je op 40-jarige leeftijd geconfronteerd wordt. De onzekerheid over het ouderschap. De geruststelling die je partner kan bieden op de vragen die je hebt, tegenover de angst om je partner te verliezen. 

Ook de manier waarop het koppel veranderd is van een idealistisch naar een hypothetisch stel, dat de te geven antwoorden goed overweegt omdat ze nu ook aan kinderen en andere belangrijke zaken moeten denken, is zeer treffend. Net als vrijwel iedere gemiddelde veertiger zijn Jesse en Céline in een sleur belandt. Céline weet de woorden van Jesse keer op keer te vervormen of dramatiseren, Jesse doet bijna alles af met een grapje. Het stel irriteert elkaar vaak, maar bijna net zo vaak komt de chemie tussen de twee weer naar boven, voordat er weer een irritatie om de hoek komt kijken. Het is net een echte relatie. 

Wat dat betreft kan het einde ook op twee manieren worden geïnterpreteerd. Enerzijds is er die tikkende tijdbom die af lijkt te moeten gaan, anderzijds is er de eeuwige romanticus die steeds weer zijn grapjes blijft maken en die zijn grote liefde uiteindelijk toch weer voor zich probeert te winnen. En dat lijkt toch steeds weer te werken. Before Midnight gaat misschien ook na afloop voor twee kampen zorgen: de magie van de eerste twee delen ontbreekt, maar het verhaal is volwassener geworden, samen met de hoofdrolspelers. Als er geen vervolg meer komt, is dit het perfecte einde van een drieluik over echte liefde.