CD: Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Toen Layne Staley in 2002, na het gebruiken van een fikse lading heroine en cocaine, besloot om te gaan hemelen waren veel fans van de legendarische band uit Seattle ervan overtuigd dat ze nooit meer iets van de groep zouden vernemen. Het waren namelijk de typerende stem van Staley en diens manier van tekstschrijven die de groep groot had gemaakt, met hits als 'Rooster', 'No Excuses' en 'Heaven Beside You' om er maar eens een paar uit het rijke oeuvre te noemen.
Tot grote verrassing van velen vond in 2005 een reunie plaats, die resulteerde in Black Gives Way to Blue, een album waarvan alleen in Amerika al meer dan een miljoen exemplaren werden verkocht. Alice In Chains bestond vanaf dat moment uit oud-gedienden Jerry Cantrell (zang en gitaar), Mike Inez (basgitaar) en Sean Kinney (drums) en Staley's plaats was overgenomen door William DuVall, een zanger wiens stemgeluid opvallend veel gelijkenissen vertoond met die van zijn beroemde voorganger. Wat dat betreft is er op The Devil Put Dinosaurs Here weinig verandering te melden. Met producer Nick Raskulinecz - bekend van zijn werk voor onder meer Ghost, Foo Fighters en Deftones - achter de knoppen, nam Alice In Chains in de Henson Recording Studios tussen 2011 en 2013 een twaalftal nieuwe nummers op, waarbij we duidelijk kunnen horen dat de mannen nog steeds niks aan kracht hebben ingeboet. Nadat fans van de groep in februari van dit jaar al op de Facebook-pagina van de groep mochten raden wat de titel van het nieuwe album zou gaan worden, is er nu dan eindelijk het nieuwe album The Devil Put Dinosaurs Here.
Alice In Chains liet haar fans naar de nieuwe titel raden op Facebook
The Devil Put Dinosaurs Here opent meteen stevig met het bijna zes minuten durende 'Hollow', waarin we meteen het kenmerkende geluid van de band herkennen. Alice In Chains maakt nog steeds grunge met stonermetal, met daarover een snufje punk en ouderwetse hardrock. Het nummer verscheen in december vorig jaar al op single en haalde zeer terecht de eerste plaats in de Billboard top 100. 'Pretty Done' laat duidelijk horen dat de groep haar metalroots trouw is gebleven, maar daar toch een eigen draai aan weten te geven, die tegelijkertijd vernieuwend als vertrouwd overkomt. Ook 'Stone' verscheen onlangs al op single en is zeker één van de sterkste nummers op dit album. Stevig baswerk en beukende drums worden aangevuld met een solide gitaarmuur van Cantrell en de mooie samenzang van Cantrell en DuVall, waarbij laatstgenoemde wederom aan Staley doet denken. De kracht van Alice In Chains zat vaak in ballade-achtige nummers en deze is ook terug te horen in het melancholische 'Voices', een liedje dat ook zo uit de pen van Layne Staley had kunnen rollen. Dan is het tijd voor het titelnummer. Sommigen zeggen wel eens dat je nooit een discussie aan moet gaan over politiek of religie. Alice In Chains gaat dat laatste onderwerp in het nummer 'The Devil Put Dinosaurs Here' in elk geval niet uit de weg.
I am wise and you don't know.
A cloud is my home.
Only some get in.
Got a 'maginary friend.
The devil put dinosaurs here.
Jesus don't like a queer.
The devil put dinosaurs here.
No problem with faith just fear.
'Lab Monkey', 'Low Ceiling', 'Beath On A Window' en 'Scalpel' klinken stuk voor stuk als liedjes, die ook zo op het legendarische album Dirt van Alice In Chains hadden kunnen staan. Maar dat is niet zo vreemd met Raskulinecz als producer, de man weet precies hoe deze band wil klinken. Met 'Phantom Limb' komen we dan aan bij het muzikale hoogtepunt op The Devil Put Dinosaurs Here. 'Phantom Limb' laat horen dat Cantrell nog steeds één van de beste gitaristen in het genre is en domineert dan ook met messcherpe gitaarriffs. Na het intense 'Hung On A Hook' zijn we met 'Choke' alweer toe aan het laatste liedje.
Alice In Chains (Foto: Johnny Buzzerio)
In een interview met het blad Rolling Stone zei Cantrell onlangs het volgende over het nieuwe album: “We made a unique record that’s completely different from anything we ever did. It encapsulates a period of time, like all records do. You see growth and that the band is moving ahead in new territory that we haven’t been to before, but we haven’t lost our identity.” Met die indentiteit zit het in elk geval wel goed op dit album. Dit is onmiskenbaar Alice In Chains zoals de fans hun het liefste horen.