Star Trek: The Game

In 2009 deed J.J. Abrams iets bijzonders. Hij kwam met een reboot van Star Trek. Geen nieuwe verhaallijn in het Star Trek-universum, maar terug naar Kirk en Spock en wel naar het allereerste begin. Binnenkort krijgt de reboot een opvolger en vooruitlopend komt Digital Extremes met een videogame op basis van deze reboot. Zien we J.J. Abrams’ ideeën terug in Star Trek: The Game?

Het verhaal van het spel gaat verder op de verhaallijn van de film uit 2009. De Vulcans zijn op zoek naar een nieuwe thuisplaneet. Tijdens hun zoektocht gebeuren er een hoop bijzondere, rare en nare dingen. Uiteraard schieten Kirk, Spock en de rest van de Enterprise-bemanning te hulp om de boel op te lossen.

Emotieloos
Jammer genoeg houdt hier elke vergelijking met de reboot op. Nee toch niet. De stemmen zijn ingesproken door de acteurs uit de film. Verder is alle nieuwe magie die Abrams in de film heeft gestopt ongetwijfeld wel aanwezig, alleen niet in het spel. De speelbare hoofdpersonen Kirk en Spock zien er ongeveer hetzelfde uit als Chris Pine en Zachary Quinto. Het jammere aan deze game is dat ze compleet emotieloos zijn in zowel beeld als geluid. Het is alsof je naar de Muppets zit te kijken.

Hetzelfde kan worden gezegd van de omgevingen. Ze zijn zo flets en nietzeggend als je maar kunt verzinnen. Op zich zit er wel potentieel in de wereld van het spel, maar veel omgevingen komen terug en terug en terug. Het lijkt wel op zo’n wedstrijd waarbij ontwikkelaars binnen twee dagen een compleet spel moeten maken. Geen tijd voor details, het spel moet af.

Als het kijk- en luisterplezier allesbehalve uitblinkt, dan moet de gameplay wel goed zijn. Althans dat zou je verwachten. Nee, ook hier slaat Star Trek: The Game de plank compleet mis. Van het begin tot het eind weet het spel absoluut niet te boeien. Het is lineairder dan mijn geodriehoek en van uitdaging is geen sprake. Lopen, schieten, weer wat lopen en weer wat schieten. Oh ja, je kunt ook achter de honderdduizend dozen en hekjes schuilen zodat je niet geraakt wordt.

Waar de gameplay op zich prima potentie bezit, komt dit niet goed uit de verf. Het werkt namelijk met iets wat de makers a-synchrone co-op noemen. Je speelt met Kirk of Spock. Hierbij versterken de personages elkaar in de gameplay. Zo kun je bijvoorbeeld met Spocks tricorder een tegenstander scannen zodat Kirk precies weet waar de zwakke plekken zitten om op de schieten. Hartstikke leuk, maar compleet overbodig. Een beetje heen en weer lopen, wat ontwijken en je hebt geen zwakke plek nodig.

Hé, waar is mijn partner?
Als je niet met een vriend of vriendin samenspeelt, kom je er ook nog eens achter dat de AI ronduit debiel is. Je kunt bijvoorbeeld als Kirk voor een deur staat die hij onmogelijk alleen open krijgt de hulp van Spock inroepen. Meer dan eens is het voorgekomen dat Spock helemaal niet komt als je hem nodig hebt. Het gebeurt dan maar al te vaak dat het personage tegen een kast of een muur op staat te lopen. Je zult dan terug moeten lopen, wachten totdat je metgezel naast je staat en het opnieuw proberen. Ook in de gevechten heb je geen fluit aan de AI. Als de vijanden echt te dichtbij komen, zal hij schieten, maar over het algemeen blijft hij op grote afstand staan nietsdoen totdat je hem daadwerkelijk bij je roept.

Bij de deuren moet je vaak puzzels oplossen om ze open te krijgen. Ook hier blinkt het spel uit in gebrek aan uitdaging. De puzzels zijn zonder enig probleem stuk voor stuk op te lossen door mijn nichtje van acht. Zoek de overeenstemmende geluidsgolven, zoek de juiste objecten bij elkaar. Een potje Sesamtraat-memory op de zondagmiddag is interessanter.

Zo veel bugs
Er is eigenlijk maar één ding, hoe onbedoeld ook, dat de game leuk maakt en dat zijn de bugs. Het zijn er zo veel dat de animatiefilm A Bug’s Life er jaloers op is. Vijanden die blijven staan, dozen die na een ontploffing aan het plafond blijven hangen. Het heeft wat weg van de gemiddelde Leslie Nielsen- en Mel Brooks-film. Waar het spel in bijna alles tenenkrommend frustreert, zijn het de bugs die meer dan eens een grinnik en soms zelf een harde lach ontlokken. Het is overduidelijk nooit de bedoeling geweest, maar lachwekkend is het spel zeker.

Dan is er tot slot nog iets dat mij als Star Trek-fan echt van het hart moet. Het Star Trek-universum staat bol van toffe vijanden waar je echt wat mee kunt als maker van films, series of videogames. De allesopslokkende Borg, de wraakzuchtige en gewelddadige Klingons of Romulans, de ruimteboef Kahn. Zelfs species 8472 was cool. Wat krijgen we van de makers bij dit spel? The Gorn. Een stel dinosauriërs die niets meer te bieden hebben dan grote tanden en klauwen. Als je van alle Star Trek-baddies deze kiest, dan wil je gewoon echt geen toffe game de wereld in brengen.

Conclusie
Het is bijna bewonderenswaardig dat er door een toch gerenommeerde studio zo’n slechte game wordt geproduceerd. Alles aan de game zegt haastklus. Van het begin tot het eind is er niets dat het spel boeiend maakt en de gameplay biedt nog minder uitdaging dan een potje boter, kaas en eieren. Als je enige wapenfeit is dat de bugs zo groot in aantal zijn dat ze gewoonweg grappig worden, dan weet je als gamer al genoeg. Disc terug in het doosje, heel ver weg verbergen in de kast en nooit meer aan denken.

Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar op PlayStation 3 en Windows.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.