CD: Young Galaxy - Ultramarine
Young Galaxy bestaat al een behoorlijke tijd (sinds 2005) en brak in 2011 door bij een groter publiek na de release van hun derde plaat: Shapeshifting. Hierop lieten Stephen Ramsay (vocalen/gitaar), Catherine McCandless (vocalen/keyboards) en Stephen Kamp (basgitaar/vocalen) een mengeling van electro-pop en shoegaze horen. Shapeshifting kreeg mede vorm door hun samenwerking met de Zweedse producer Dan Lissvik die de plaat, nadat de opnames plaats hadden gevonden in Montreal, in Göteborg bewerkte. Via Skype hield Lissvik de band maandenlang op de hoogte van de vorderingen. Een minder spontaan en dynamisch proces dan gewenst waarschijnlijk en daarom trok het drietal ditmaal naar Zweden om de nieuwe plaat 'Ultramarine' in Zweden op te nemen in de studio van Lissvik, waarna hij ook weer aan de slag kon voor de productie.
Over het algemeen gaat Young Galaxy verder waar het gebleven was na Shapeshifting, maar dan sta je als band wel voor een keuze om welke richting dan op. Het werd in elk geval geen rigoreuze stijlbreuk. Ook lijken ze niet voor het donkere pad gekozen te hebben om meer richting shoegaze te komen. Het trio koos voor het verlichte pad en bewoog zich richting de lichtvoetigere synthpop. Ze nemen her en der weleens een spannend zijweggetje voor de afwisseling, maar het grootste gedeelte van de plaat kent eenzelfde tempo en sfeer. Het zijn de kleinere details die de verschillen moeten maken dan. Die details zijn echter niet genoeg om de stempel eenheidsworst volledig te ontwijken. Het is niet zo dat al het materiaal een kloon is, maar wat meer variatie, tempowisselingen en minder repeterende elementen had de plaat goed gedaan. Ook de vocalen van McCandless zijn veelal galmende, blikkerig en spokerig. Op veel momenten mooi en toepasselijk, maar een trucje kan ook te vaak herhaald worden. Je voelt hierdoor minder emotie of bezieling. Die kenmerken komen in 'This Fire' wel naar voren waardoor de track ook zijn kop boven het maaiveld uitsteekt.
Wellicht komt de lichte teleurstelling mede doordat de spannendste track de opener is waardoor een hoge verwachting wordt gecreëerd. Op 'Pretty Boy' is er een symbiose tussen spanning, electronica, tempo, Sinead O'Connor-achtige vocalen en melodie. Die samenwerking valt op de rest van de plaat uiteen. 'Fall For You' is hoekig en spacy, alsof je je in een ouderwets Nintendo Space Invaders-videospel bevindt. 'New Summer' klinkt weer even wat melodieuzer en lijkt alsof het zweeft. Ook het Twin Peaks-tintje doet de track goed, waaruit blijkt dat de band misschien toch voor het donkere pad had moeten kiezen om hun kracht op te zoeken. In een track als 'Fever' merk je dat er iets mist, het eentonige, repeterende deuntje en de fluctuerende oeh, oh, whoho-klanken krijgen de track niet van de grond en al snel slaat de verveling toe.
De band gaf aan met de oversteek naar Zweden een vrijer gevoel te hebben tijdens de opnames en hierdoor meer risico durven te nemen. Toch vind ik Shapeshifting spannender en diverser klinken dan deze opvolger helaas. Terug naar Montreal dus!