CD: Cathedral - The Last Spire

dekatophetspek

Cathedral is een Britse doommetalband, die in 1990 werd opgericht door Lee Dorrian (Napalm Death). Op The Last Spire mogen we nog eenmaal genieten van het kenmerkende extreem trage slepende deathmetal van dit Britse kwartet. 23 jaar was de groep toonaangevend binnen het genre en geeft nu de waterpijp aan Maarten.

Cathedral - The Last Spire

Op haar zwanenzang The Last Spire laat Cathedral zich weer duidelijk horen als een stel muzikanten, die de muziek van bands als Black Sabbath, Trouble en Saint Vitus met de paplepel ingegoten kregen. Op The Last Spire grijpt de band dan ook duidelijk terug naar het doomgeluid uit de begintijd van de groep. Na het intro 'Entrance to Hell', waarin we duidelijk knipogen horen naar Monty Python and the Holy Grail ("Bring Out The Dead!") gaat de groep meteen ouderwets los in het epische 12 minuten durende 'Pallbearer'. Gitarist Garry "Gaz" Jennings (Acid Reign) en bassist Scott Carlson (Death, Repulsion) gaan nog eenmaal ouderwets los op een track, die zeker tot het beste werk sinds het album Forest Of Equilibrium mag worden gerekend.

'Cathedral of the Damned' en 'Tower of Silence' zijn vervolgens wat meer uptempo nummers, waarbij we meer de doomkant van de Britten voorgeschoteld krijgen. Met 'Infestation Of Grey Death' komen we vervolgens bij één van de hoogtepunten op dit verrassende album aan. Door het gebruik van fuzz- en wahwah-pedalen laat het nummer zich beluisteren als een surrealistische nachtmerrie, waaruit niet te ontsnappen valt. Dit is doommetal zoals de liefhebbers het graag horen, bombastisch, zwaar en zwart als de nacht. Op één of andere wijze moet ik bij het nummer ook aan The Beatles denken, al valt niet geheel aan te duiden waarom.

'An Observation' verrast de luisteraar met onverwachte breaks en huilende violen, die ons wel een beetje doen denken aan het werk van My Dying Bride. Mistroostigheid werd zelden beter op een plaat vastgelegd als op The Last Spire van Cathedral. Des te verrassender is de break, waarna het nummer uitbarst in een heftige mix van spacende krautrock en psychedelische stonerrock. Het nummer straalt de liefde van Dorrian en de zijnen voor de harde muziek van de jaren zeventig uit. Na het vervreemdende intermezzo 'The Last Laugh', waar Dorrian nog eenmalig laat merken, dat hij degene is die het laatst lacht wat betreft Cathedral, zijn we alweer toegekomen aan het laatste hoofdstuk, van deze muzikale grafrede van Cathedral. Bij 'This Body, Thy Tomb' horen we nogmaals hoe Cathedral in al die jaren een begrip is geworden in de metalwereld. Een prachtige afsluiter waarbij we het karkas van Cathedral zijn zeemansgraf horen krijgen, in een stuk psychedelische deathmetal van de allerhoogste plank.

Cathedral

Met The Last Spire nemen we afscheid van een band die aantoonde dat het in de metal niet altijd op snelheid aankwam en dat ook langzamere muziek als zeer heftig kan worden ervaren. Black Sabbath mag dan binnenkort terugkeren met een nieuwe plaat, de heren zullen er nog een behoorlijke kluif aan krijgen om deze zwanenzang van Cathedral te kunnen overtreffen. Zwaar verplichte kost voor eenieder die de zwaarmoedigere kant van de metal een warm hart toedragen.