Kid

Hoe ga je om met een leven zonder vader? Hoe ga je om met een leven zonder geld? Hoe beeld je dit uit vanuit het perspectief van een kind? De Vlaamse regisseuse Fien Troch heeft hier met Kid haar visie op losgelaten en dit levert een sterk staaltje arthousecinema op, waar je als kijker echter wel voor open dient te staan. 

Qua plot valt de film best te vergelijken met het succesvolle Beasts of the Southern Wild, maar daarmee houdt de overeenkomst ook direct op. Geen contemplatieve voice-over van een zesjarig meisje dat zichzelf moet zien te redden, geen muziek die de beelden doet opleven. Fien Troch kiest voor een vrijwel tegenovergestelde benadering dan de Oscarpretendent en deze aanpak pakt erg goed uit. 

Een belangrijk weetje is dat Troch zelf moeite heeft met het onder woorden brengen van haar gevoelens en emoties. De film is vanuit dat oogpunt gemaakt, want hoeveel anders zou dat zijn bij een 7-jarig jochie als Kid? Het zal vast en zeker weinig schelen. Woorden vloeien daarom maar schaars, waar de beelden en muziek juist dat gevoel van onbehagen van de situatie weten te vertalen naar het grote doek. 

Kid laat zich in de film zien als een jongetje dat lastig om lijkt te kunnen gaan met het schuitje waarin hij met zijn moeder en zijn oudere broertje vaart. Zijn vader is nergens te bekennen en schulden worden afgelost door het onvrijwillig afstaan van enkele materiële bezittingen. Kid rebelleert, steelt snoep uit de supermarkt en choqueert zijn familie. Natuurlijk speelt Kid ook met zijn vriendjes en omdat de kinderen deels mochten improviseren van Troch, levert dit herkenbare en grappige momenten op.

Toch overheerst de droevige ondertoon. De grappige en speelse momenten zijn dan wel herkenbaar, maar ze staan als een symbolische contradictie haast lijnrecht tegenover de elegante rust en een overwegend naargeestige sfeer. Zo heeft Kid nog veel meer mooie symboliek die in dienst staat van de drang te ontsnappen aan de treurige situatie.

Heel belangrijk hierbij zijn de beklemmende muziek, waarbij een ode aan de synthesizer uit de jaren 80 een geweldige vondst is, en de fraaie en serene cinematografie. Het gebruik van slow motionbeelden, die lang uitgerekt worden, zorgt voor een extra harde en bevreemdende klap die de kijker aan het denken zet. 

Door deze wat kunstzinnige benadering gaat Kid niet iedereen liggen. De prima acteerprestatie van de jonge Bent Simons zal daar weinig verandering in aanbrengen: de enorme rust doet, ten tijde van grote blockbusters en snelle miljoenenfranchises, nu eenmaal niet iedereen hetzelfde. Als je echter openstaat voor pure, Belgische klasse en juist geen behoefte hebt aan opbeurende cinema, dan is Kid een absolute aanrader.