Doctor Who: Cold War

Peter Breuls

De reputatie van de klassieke Doctor Who is niet de beste: vooral de monsters, vaak mannen in lompe, rommelige pakken lijken soms een beetje ... nouja, belachelijk. Sullig. Niet heel erg cool.

Doctor Who: Cold War - poster

De Ice Warriors, die voor het eerst verschenen in 1967, zijn daar een goed voorbeeld van. Hun uiterlijk is grof en bulky, de handen zien eruit als die van Lego-mannetjes en ze praten in langzame, slissende zinnen. Vooral dat laatste is behoorlijk vervelend om aan te moeten horen. Mark Gatiss, schrijver van deze aflevering, heeft lange tijd bij Steven Moffat moeten zeuren om iets met de Ice Warriors te kunnen doen in New Who, want Moffat vond ze eigenlijk niet zo geschikt om bovengenoemde redenen. Maar Gatiss heeft een prima benadering gevonden.

Cold War is een goed voorbeeld van hoe je een oud Doctor Who-monster kunt herintroduceren en vernieuwen. Niet alleen zag deze Ice Warrior er beter uit in zijn moderne pak en zijn bijvoorbeeld de handen minder lomp, het is ook de eerste keer dat we zien wat er onder het pak zit. Hoe Skaldak er echt uitziet. Gedurende het grootste deel van de aflevering dacht ik dat de Warrior constant vaag of half in beeld zou blijven, gehuld in obscuriteit zodat niet duidelijk zou zijn hoe sullig dit monster eigenlijk is, maar wat uiteindelijk getoond werd zag er goed uit. Echt een beetje een Marsmannetje, maar dan stoer. Deze Ice Warrior was eigenlijk best wel badass. Zo eentje die je wel als bodyguard zou willen hebben. Iedereen die te dicht bij je komt rukt ie zijn kop van z'n romp. Hij past alleen niet naast je in de limo, denk ik, want daar is-ie dan weer te groot voor, maar ik dwaal af.

In hun eerste avontuur waren de Ice Warriors ook enigszins wetenschappelijk van aard. Intelligente wezens. Hun handen echter waren van rubber en wanneer ze die grijpers gebruikten om bijvoorbeeld een knop te bedienen zag je duidelijk hoe nep het eigenlijk was. Vanavond was te zien hoe je dit sterk kunt verbeteren; niet alleen had het Warrior-pak vingers, maar die tentakels die eruit kwamen toonden hoe toch wel slim dit pak stiekem is ontworpen. Dat de echte Mars-vingers nog veel creepier zijn is een mooi pluspunt. Het maakt ook nieuwsgierig naar hoe de armen eruit zien, en de rest van het lichaam. Is het een ielig wezentje, zoals de Daleks zijn in hun behuizing, of zijn het echte doorgetrainde soldaten? Met het wekken van die nieuwsgierigheid lijkt de deur voor een nieuw Ice Warrior-verhaal geopend.

Het verhaal vanavond was een echte submarine under siege, en da's helemaal geen slechte setting om een oud Who-monster nieuw leven in te blazen. Het maakt het een heel klassiek Doctor Who-verhaal. De TARDIS landt natuurlijk weer eens een keer gewoon random op de verkeerde plek; hoe Las Vegas en een Russische onderzeeër door elkaar worden gehaald is wellicht wat mysterieus, maar het is wel leuk. De Doctor en Clara, op dit moment blijkbaar al redelijk aan elkaar gewend als medereizigers, springen enthousiast de TARDIS uit om een feestje te vieren, maar komen terecht in een cruciaal moment van de Koude Oorlog. De Ice Warrior is op dit moment al geïntroduceerd; het probleem is voor de verandering niet pas ontstaan nadat de Doctor ten tonele verschijnt. Hij hoeft alleen nog even uit te leggen wat de Warrior precies is. Interessant wel, overigens, dat de naam Ice Warrior nog zo makkelijk wordt toegeschreven aan de Marsbewoner, aangezien dat gewoon een willekeurige naam is die één van de castleden in 1967 aan de, toen ook in ijs gevonden, ontdekking gaf. Net als bij de Silurians is de naam die wij voor de soort hebben niet de officiële, maar wel de naam die blijft hangen.

Doctor Who: Cold War - Ice Warrior

Maar goed, de Doctor geeft het beestje een naam, probeert de situatie te bedaren, wat natuurlijk niet lukt en ergens rond dat moment verdwijnt de TARDIS. Wat? Uit zichzelf? Hij legt later uit dat-ie het Hostile Action Displacement System opnieuw had ingeschakeld, een afweersysteem dat in dit millennium nog niet eerder bij naam genoemd was. Er wordt verder niet op ingegaan, maar wat moeten we aflezen uit dit gedrag van de TARDIS? We zagen vorige week al dat Clara de toegang tot de TARDIS ontzegd werd en Jenna-Louise Coleman heeft onlangs uitgelegd dat Clara en de TARDIS een beetje een moeilijke verstandhouding hebben, dus is deze gebeurtenis er eentje die we in die categorie moeten plaatsen?

De band tussen de Doctor en Clara is in ieder geval prima in orde. Zoals ik hierboven al zei leek het erop dat dit niet het derde avontuur van het tweetal (met déze Clara, dus) was, maar dat ze al een tijdje samen reizen en een hoop lol met elkaar hebben. Het heeft een beetje een Tenth Doctor en Rose-vibe en dat bevalt eigenlijk wel. De Doctor heeft een leuk maatje nodig en Clara is dat duidelijk wel aan het worden. Alleen zijn er nog voldoende momenten waarop Clara nog een beetje de newbie in het gezelschap is, zoals wanneer ze ontdekt dat ze Russisch spreekt. Overigens leuk dat Clara deze week uitgelegd kreeg dat de TARDIS aan vertalingen doet, een uitleg die vorige week eigenlijk een beetje miste. Over hoe het kan dat de Russen verstaan wat Skaldak zegt op het moment dat de TARDIS allang weg is, zullen we maar niet te moeilijk doen, evenals het niet vertaald zijn van de Russische labels op de apparatuur.

Cold War is eigenlijk gewoon een ouderwetse, klassieke Doctor Who-aflevering, en niet alleen door de keuze voor de Ice Warriors. Het is een klassiek avontuur van de Doctor en zijn companion die middenin een gevaarlijke situatie terecht komen, te maken krijgen met een alien en de wereld moeten redden. Het is klassiek in de stijl door de keuze voor een onderzeeër, het opgesloten gevoel, de dreiging van een zich verborgend houdend monster en klassiek in het feit dat de Doctor uiteindelijk gewoon weer met woorden probeert een bad guy op het goede pad te krijgen -- ook al lukt het eigenlijk niet echt. Het einde is wat vreemd, wanneer Skaldak dankzij het feit dat hij gered wordt besluit toch niet de Aarde te vernietigen, maar dat vreemde komt wellicht voort uit Gatiss' keuze om de Aarde in eerste instantie onder deze nucleaire dreiging te plaatsen. Slechts een klein smetje echter, op een verder prima aflevering.