Toki Tori 2

Het is een oude wijsheid dat je binnen beperkingen pas echt kunt laten zien hoe creatief je bent. Dat geldt ook – misschien wel júist – voor gamedesign. Toki Tori 2 is daar in elk geval de belichaming van, aangezien je heel het spel met twee handelingen mag voltooien.

Toki Tori is een kuikentje. Zo’n dertien jaar geleden maakten we voor het eerst kennis met deze vrolijke vriend op de Gameboy Color, toen het spel gemaakt werd door Two Tribes en uitgegeven door Capcom. De Amersfoortse ontwikkelaar combineerde destijds op een eigenwijze manier platformelementen met puzzelgameplay; opmerkelijk aan de platformelementen was dat Toki Tori niet kon springen en je dus altijd en overal omheen moest navigeren. Met breinbrekers als gevolg.

Waar onze gele verenhoop in het eerste deel nog een duidelijke missie had en op zoek moest gaan naar zijn familie, is dat in het tweede deel minder duidelijk. Er is zeker sprake van een verhaallijn, maar daar merk je heel weinig van. De verhalende elementen worden op dezelfde wijze geïntroduceerd en door het spel getoond als de nieuwe mogelijkheden die Toki Tori – en dus de speler – ontdekt. Je komt het tegen en begrijpt het, zo simpel is het.

In het geval van het verhaal zie je her en der een zwarte substantie uit de grond schieten. Helemaal in het begin gebeurt dat al en kun je het nog omzeilen, maar later zorgt het voor blokkades. Je moet dus een andere route vinden. Het eiland dat je verkent is opgebouwd in tweedimensionale lagen en je kunt tussen die lagen navigeren door gebruik te maken van speciale poortjes. Soms zijn er meerdere poortjes per level, waardoor je nog een reden hebt om terug te komen.

De twee grootste verschillen met het eerste deel zitten hem ten eerste in het ontdekken van dat eiland. Je krijgt niet een vierkant level aangeboden, maar moet kiezen tussen verschillende paden, terwijl je enkel van links naar rechts beweegt, en andersom. Daarnaast maakt het kuikentje geen gebruik van wapens en dergelijke. Daarvoor in de plaats heeft Toki Tori twee vaardigheden: fluiten en stompen. Met die vaardigheden kan hij een hoop dieren en omgevingselementen beïnvloeden.

Door de opmerkelijk goede opbouw van het spel met al zijn levels, de afwezigheid van wapens en de introductie van zijn twee nieuwe vaardigheden, is het helemaal niet erg dat er haast geen sprake is van het verhaal. Het geeft je enkel een einddoel – in Toki Tori 2 draait het ontzettend om de reis daar naar toe, om de ervaringen die je onderweg beleeft. Dat is knap gedaan in een markt waar spelers schreeuwen om meeslepende epossen die zorgen voor diepgaande ervaringen.

Maar Toki Tori 2 heeft geen groot epos nodig om voor een diepgaande ervaring te zorgen. Vanaf het moment dat je het spel opstart, word je direct de wereld in gezogen. Dat heeft het te danken aan het toegankelijke karakter en de gestroomlijnde voortgang in progressie, zowel voor het introduceren van nieuwe gameplayelementen als de manier waarop je weet hoe je als speler met deze game om kunt gaan. Het zijn de beperkingen van de twee acties die de ervaring zo diep maakt.

Door te fluiten roep je de bijzondere wezens van het eiland naar je toe en door te stompen op de grond jaag je hen juist weg. Elke puzzel in het spel is met deze basis op te lossen. Later krijg je te maken met meer omgevingselementen, zoals een vogel die een toon aanslaat wanneer jij dat doet (en je dieren op afstand kunt roepen) of een magisch teleporteerveld waarmee je binnen een seconde op een andere plek in het level bent. Maar de sterke basis blijft onveranderd.

Bovendien oogt Toki Tori 2 ook af. Het kleurrijke spel ziet er haarscherp uit en de animaties lopen allemaal vloeiend. Daarnaast wisselt het naadloos thema’s af die voor de nodige variatie zorgen. Tel daarbij op dat het spel een gigantisch sterke basis heeft en zijn kracht écht in de beperkingen van het fluiten en stompen zit, en je hebt één van de beste platformpuzzelspellen ooit gemaakt. Dat maakt van Toki Tori 2 een spel dat iedereen tof vindt een les in gamedesign die iedereen begrijpt.