La passante du Sans-Souci

Marco (Marco-van-Hoof)

Max Baumstein (Michel Piccoli) is de oprichter en voorzitter van Internationale Solidariteit, een belangwekkende mensenrechtenorganisatie. Tijdens een gesprek met Federico Lego (Mathieu Carrière), de ambassadeur van Paraguay, schiet Baumstein hem dood. Hij geeft zichzelf onmiddellijk aan. Aan zijn vrouw Lina (Romy Schneider) en later tijdens het proces vertelt Baumstein het verhaal van zijn jeugd in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog. Het is 1933 en Max wordt in Berlijn opgevoed door Elsa (eveneens gespeeld door Romy Schneider) en Michel Wiener (Helmut Griem) nadat zijn vader door de nazi's voor zijn ogen is vermoord. Al snel vindt Michel Wiener het te link en hij stuurt Elsa en Max naar Parijs. Daar komt Elsa in aanraking met Lego, die toen Ruppert von Leggaert heette en een nazi-officier was.

Dvd-hoes

In oude westerns heeft de held een witte, en de slechterik een zwarte hoed. Zo is het onderscheid tussen goed en kwaad in één oogopslag duidelijk. Dit gebrek aan nuance is, in mindere mate, ook aanwezig in het oorlogsdrama La passante du Sans-Souci (uit 1982), dat overigens verteltechnisch wel prima wordt uitgewerkt. Max is een rustig en vriendelijk jochie dat mooi viool kan spelen, Michel Wiener de goede intellectueel die via publicaties wil waarschuwen voor het gevaar van het fascisme en Elsa Wiener de mooie zangeres die niet zonder haar man Michel kan. Uiteraard heeft Ruppert von Leggaert een uitermate onbetrouwbare kop. Gelukkig voor het verhaal is er ook nog champagnehandelaar Maurice, gespeeld door Gérard Klein. Maurice wordt door Michel in de trein naar Parijs opgezadeld met de taak om geld te brengen naar Elsa en Max en blijft hen helpen omdat hij langzaamaan verliefd wordt op Elsa. Van de gruweldaden van de nazi's wil hij niets weten, deels uit opportunisme, maar deels ook naïviteit. Alsof hij zich niet kan voorstellen dat mensen tot zulke daden in staat zijn.

Lina en Max

Het is in het acteerwerk terug te zien dat de rol van Maurice de interessantste is: de grootsheid van actrice Schneider is duidelijk, maar ze kan niet al haar talent laten zien omdat zowel Lina als Elsa relatief afhankelijke vrouwen zijn waar weinig initiatief vanuit gaat. Vooral Lina dient als weinig meer dan de liefdevolle verzorgster van Max. Desalniettemin kreeg zowel zij als Klein een nominatie voor een César (de Franse Oscar). De muziek kreeg terecht ook een César-nominatie (en het geluid kreeg de prijs). Hoewel op sommige momenten iets te sentimenteel, wordt de muziek goed gedoseerd ingezet. Zo is het bijvoorbeeld heel fijn dat er niet gekozen is om in de moordscène muziek te laten klinken, waardoor de moord onverwachter en het fragment onthutsender wordt.

Sc?ne met Romy Schneider

Tijdens de opnameperiode van de film overleed het zoontje van hoofdrolspeelster Romy Schneider op 14-jarige leeftijd in de zomer van 1981 door een ongeval. De opnamen werden een paar maanden uitgesteld. Schneider kwam de schok van het verlies van haar zoontje nooit meer te boven, werd depressief, dronk veel en stierf in mei 1982 aan een hartaanval. De film is opgedragen aan hem en aan zijn vader, Schneiders ex-man Harry Meyen, die zichzelf in 1979 van het leven had beroofd. Dat La passante du Sans-Souci vooral de filmgeschiedenis ingegaan is als de laatste film van Sissi-actrice Romy Schneider is gezien deze situatie niet verwonderlijk. Maar de film verdient wel iets meer dat dat. Want hoewel hij soms wat te sentimenteel en zwart-wit is, is de film een goed opgebouwde vertelling die ondanks het al vaker vertelde type verhaal - over hoe het fascisme levens verpest en bepaalt - zeer onderhoudend is.

Elsa en Michel

Extra's op de dvd zijn er amper. Er is alleen een aantal trailers te vinden. Allereerst natuurlijk die van La passante du Sans-Souci. Tevens is er een trailer te vinden van de film La piscine. Deze film stamt uit 1969 en met eveneens Romy Schneider in de hoofdrol. Voorts zijn er van nog twee Franse films trailers te bekijken. Dit zijn L'année des méduses (1984) en La vie est un long fleuve tranquille (voor het eerst vertoond in 1988).