Call Girl

Terwijl politici voorafgaand aan de Zweedse verkiezingen van 1976 propaganderen over vrijheid en gelijkheid voor vrouwen, speelt zich achter de schermen een akelig tafereel af. Daar worden vrouwen namelijk geprostitueerd door een heuse hoerenmadam, waarbij ook minderjarigen uitgebuit worden. Regisseur Mikael Marcimain maakte hier een op waarheden gebaseerde politieke thriller van, het type film dat de laatste tijd steeds populairder wordt: kijk maar eens naar het succesvolle Argo of Zero Dark Thirty. Het lijkt erop dat ook Zweden goed met dit genre uit de voeten kan.

Call Girl is gebaseerd op ‘Bordellhärvan’, een Zweeds strafrechtelijk onderzoek dat in 1977 leidde tot het Geijer-schandaal. Bij dit schandaal werd de Zweedse minister van Justitie beticht van bepaalde activiteiten die een mogelijk nadelig effect hadden op de nationale veiligheid. Het proces van het onderzoek verliep echter bijzonder stroef, mede door de afwezigheid van getuigen en belastende verklaringen. Anno 2013 krijgt ook de rest van de wereld een kijkje in deze wrange beslommeringen.

Kleine subplots zorgen hierbij voor houvast en bieden de mogelijkheid van Call Girl een zwaar en meeslepend drama te maken. Denk maar aan het aanscherpen van een wet die verkrachtingen goedkeurt, mits er geen grof geweld gebruikt wordt, en die incest niet langer strafbaar stelt. Regisseur Mikael Marcimain kiest hierbij voor een politieke misdaadthriller die op uiterlijk gebied kalm is en die de spanning vooral onderhuids plaats laat vinden.

Enerzijds is dit te loven. Ondanks de disclaimer, die stelt dat bepaalde zaken gedramatiseerd kunnen zijn ten behoeve van het medium film, worden er geen extreem kritische vragen gesteld en eenvoudige oplossingen worden gezocht noch geboden. Veel meer wordt doeltreffend iets onbehaaglijks aan de kaak gesteld, waarbij de gebruikte parabool – de politieke propaganda over vrijheid en gelijkheid voor vrouwen tegenover prostitutie – een krachtige stijlfiguur blijkt. Langzaam schemert hierbij door hoe diepgeworteld het probleem daadwerkelijk is.

Anderzijds wordt met het kalme vertoon en rustige scenario de emotie minder geraakt en is het vooral de rationele wrangheid die overheerst. Ondanks een prima acteerdebuut van Sofia Karemyr als hoofdrolspeelster Iris, wordt het verhaal enigszins afstandelijk gebracht en zie je het als kijker aan, in plaats van dat je het drama beleeft. Deze aanpak kan werken en in Call Girl werkt het ook niet slecht, maar het houdt de film tegen een échte topper te worden. Vooral ook omdat Iris een gekweld persoon lijkt te zijn, maar het verhaal  daarachter wordt niet duidelijk gemaakt.

Het blijft echter 140 minuten lang boeiend, met dank aan de samenhang en logische vertelstructuur van het scenario. Tevens bewijzen de Zweden met hun puike productiedesign dat niet alleen Amerikanen en Engelsen een goede jaren ’70-sfeer kunnen bewerkstelligen. De aankleding straalt authenticiteit uit, de jaren ’70-popmuziek zorgt af en toe voor een licht ironische ondertoon en de korrelige fotografie van Hoyte van Hoytema, die deze ook al bij de politieke thriller Tinker Tailor Soldier Spy verzorgde, dragen alle bij aan een geloofwaardige ambiance.

Met Call Girl levert regisseur Mikael Marcimain daarmee een prima politieke misdaadthriller af. Hierbij wordt de kijker wellicht iets te weinig betrokken en meer uitgediepte personages hadden in dit drama zeker niet misstaan. Belangrijker is echter dat de film uitstekend is gemaakt, er geleund kan worden op een sterk scenario en dat de film nimmer verveelt. Nog belangrijker is echter dat Call Girl een statement maakt en laat zien waar de echte macht daadwerkelijk ligt. Hoe wrang dat ook moge zijn.