Painkiller: Hell and Damnation

In 2004 kwam developer People Can Fly met de game Painkiller. Een redelijk simpele Quake/Doom-achtige game. De oude Painkiller was een straigh-up shooter. Geen complexe verhaallijnen, geen verdieping in personages maar gewoon rondrennen en schieten op alles wat beweegt. De game had een schaarse community aan fans en in de loop der jaren hebben enkele andere developers geprobeerd om de gamereeks nieuw leven in te blazen. The Farm 51 besloot ook een gok te wagen met Painkiller: Hell & Damnation. Kan het bedrijf dit spel terugbrengen naar oude glorie met Painkiller: Hell & Damnation of moeten we maar de oude Painkiller uit de kast halen?

Blood, blood, BLOOOOOD
Laten we positief beginnen: de game ziet er ontzettend goed uit. Zodra je de game opstart, krijg je een cutscene te zien en mijn hoop voor een toffe game steeg lichtjes. Animaties zagen er mooi uit, omgevingen waren netjes afgewerkt en ook het wezen dat je in het begin tegenkomt zag er angstaanjagend uit. Zodra het filmpje is afgelopen begint de game dan echt en ook hier merk je dat het team goed zijn best heeft gedaan om de makeover compleet te maken. Gelijk al komen er hordes monsters op je af die je mag afslachten en dat afslachten ziet er goed uit. Bloed spettert in het rond, half verminkte zombies proberen je nog aan te vallen en kleine rotwezens sluipen naar je toe. 

Het valt alleen op dat de game je steeds in kleine stukjes laat vorderen. Het eerste level is al niet groot, maar je moet steeds bepaalde area's opruimen voordat je door mag naar een volgende. Die area's zijn niet bepaald groot en heel erg lineair waardoor je het gevoel hebt dat je aan je handje door de levels wordt geleid. Ik wil zelf routes kunnen bedenken, gore beesten van achter besluipen en dan neermaaien met mijn kettingzaaggun, maar helaas. Zodra je ook maar één stap in een gebied zet, weten alle wezens gelijk waar je zit en komen met hordes op je af. Dan is het een kwestie van veel rondrennen, veel schieten en vooral niet stilstaan.

Big ass bosses
Gedurende het spel kom je enkele keren eindbazen tegen en ik moet zeggen: dit zijn echte eindbazen. Geen duivel van één meter tachtig die je probeert neer te sabelen. Nee, gelijk monsters van drie flatgebouwen hoog die je proberen neer te stampen. Helaas is het al snel duidelijk bij elke eindbaas wat je moet doen om deze te verslaan, waarna het een kwestie wordt van vooral veel geduld hebben. Knallen, op en neer rennen, opnieuw knallen en dit kun je dan enkele keren herhalen. De AI van monsters/zombies/wezens is sowieso niet iets om over naar huis te schrijven. Het gros komt doelloos op je af rennen zonder enige strategie waarbij jij gewoon al schieten van hen wegrent of springt. Je hoeft geen tacticus te zijn om deze game te spelen, twee handen om te rennen en schieten is genoeg.

Dit rondrennen en schieten op alles wat beweegt is an sich wel leuk als je iets tussendoor wilt spelen. Echter begint de game na een tijdje ontzettend repeterend te worden. Level inlopen, monsters komen op je af, je rent rond en schiet alles neer en je gaat weer door. Het gaat ontzetend vervelen. En net op het moment dat je alles beu begint te worden, is het spel al afgelopen. Normaliter is dat precies goed qua timing, maar ik was al klaar na zes en een half uur op een gemiddelde moeilijkheidsgraad. En dan heb ik het ook nog rustig aan gedaan; alle gebieden compleet verkennen, rustig aan monsters knallen. Als je de game op in turbo-modus zou spelen (zeg: na tien blikjes energydrank en twee sloten koffie) dan is de game uit te spelen in vier/vijf uur. En dat is toch wel belachelijk kort voor een game van twintig euro.

Conclusie
Fans die hoopten dat deze game net zo goed zou zijn als de originele game komen van een koude kermis thuis. The Farm 51 heeft met Painkiller: Hell & Damnation bereikt wat ze wilden bereiken: de game een graphische makover geven. De game ziet er namelijk prima uit. Het is alleen jammer dat de rest zo ontzettend tegenvalt. Een verhaallijn van zes/zeven uur, waardeloze AI en repeterende gameplay zorgen ervoor dat de game gewoon niet interessant blijft.

Beschikbaar PlayStation 3 en Xbox 360 vanaf januari 2013. Gespeeld op Windows

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.