Hotline Miami

De wandeling terug naar de auto is een waas. Ik vraag me af of ik dit allemaal echt heb gedaan. De vloer is bezaaid met lijken, de kamers lijken door een blinde met bloed te zijn geverfd en kogelhulzen, messen en andere wapens liggen verstrooid op de vloer. Aan het 'einde' van Hotline Miami deed de hoofdpersoon precies wat ik een paar tellen voor hem deed: een peuk opsteken en rustig bijkomen van de slachtpartij.

Kill with Skill
Hotline Miami is een game over moord. Niet alleen het bruut en genadeloos aflachten van de dertien-in-een-dozijn in het wit geklede maffiosi die je in de weg staan, maar ook wat daarna gebeurt. Je aanschouwt de totale chaos die je achter je laat, keert terug naar je ranzige appartement en gaat slapen. Even later is er weer een cryptische boodschap op het antwoordaparaat die je vertelt dat er nog meer mensen dood moeten. Waarom is niet bekend en je staat er niet bij stil. Je loopt naar de auto en je gaat op weg.

De gameplay is zo snel en soepel, de besturing zo instinctief dat je niet echt stilstaat bij wat je doet; er is geen tijd om na te denken. Je loopt een kamer in, met een varkensmasker op je kop, rent op de eerste gast af, slaat hem tegen de grond, pakt zijn knuppel en mept gauw de volgende voor zijn kop. Dan loop je terug naar de eerste, die nog op de grond ligt, om hem letterlijk de hersens in te slaan. Dit gebeurt allemaal in ongeveer twee seconden. Het top-down perspectief geeft het geheel een GTA 1-look, maar het geweld is vele malen intenser. Pas aan het einde van de missie, als de pompende retrobeats ineens worden vervangen door een lichtelijk psychedelisch ambiant achtergrondmuziekje, is er tijd voor zelfreflectie.

De souplesse van de gameplay staat in sterk contrast met het overdadige geweld. Omdat het spel zo makkelijk is om te besturen is het vooral een puzzel. Alleen is elk puzzelstukje een man met een wapen en is jouw wapen in zijn ingewanden de oplossing. Aan de ene kant wil je het tempo erin houden en van kamer naar kamer rennen om iedereen zo snel mogelijk af te slachten, maar aan de andere kant is een methodische aanpak meestal succesvoller. Jij bent niet de enige die snel is, de vijanden zullen je ook binnen een split-second van kant maken, vooral als ze geweren hebben. Deze gasten lijken allemaal fanatieke NRA-leden. Je kunt wel verder zien dan de vijanden, dus het is nooit zo dat je wordt afgemaakt door iemand die je onmogelijk had kunnen zien.

Pijn is fijn
Repetitie is gegarandeerd. Vele malen sterven is het devies, á la Dark Souls. Zo leer je de layout van het level kennen en waar de vijanden zich bevinden. De r-knop, om opnieuw te beginnen, is gelukkig altijd binnen handbereik en het duurt nog geen seconde voordat je een nieuwe poging kunt wagen. Bij mij stond de teller aan het eind van de game op 500, maar ik had wel zo'n 1.400 mensen omgelegd. Niet de beste K:D ratio, doch positief!

Op een gegeven moment zit je in het ritme. Een kamer binnenstormen, zo efficiënt mogelijk moorden, volgende kamer in, je maakt een foutje, gaat dood, drukt op r, overnieuw. Maar dan is er net die kleine afwijking die je scherp houdt: een vijand die meestal op zijn plek blijft staan loopt ineens een onverwachte richting op. Of die gozer die eerst geen geweer had heeft er nu wel één. Binnen een seconde je tactiek aanpassen, door bijvoorbeeld snel je wapen tegen zijn gezicht te gooien om hem tijdelijk uit te schakelen, geeft toch een bepaalde kick.

Het is moeilijk om de gameplayervaring van Hotline Miami te beschrijven. Het is zo snel, zo rauw, zo gewelddadig, zo fout en toch zo goed, je moet het ervaren. Het is genadeloos moeilijk, maar zelden frustrerend. Een uitzondering hierop zijn de eindbazen, waarvan er gelukkig weinig zijn, maar die allemaal 'oneerlijk' zijn. Je kunt ze alleen met bepaalde wapens op een bepaalde manier raken. Het is pure trial & error. Hier is de neiging naar old-school moeilijkheid iets te ver doorgeslagen.

Het over-de-top geweld wordt vergezeld door een waanzinnige jaren 80-stijl soundtrack die perfect zou passen in een Michael Mann-film, trippy neonkleuren en rare hallucinaties. Aan de ene kant een verheerlijking van geweld (in games), aan de andere kant een vraagstuk: waarom spelen we dit soort games? Is moord als entertainment, als 'puzzel' niet ontzettend wrang? De game is niet belerend of zwaar qua behandeling van het thema, maar durft wel vragen aan de speler te stellen.

Conclusie 
Wat het antwoord voor de speler ook moge zijn, Hotline Miami is simpelweg een fantastische game om te spelen en te horen. Dat de game je ook aan het denken zet over moord als onschuldig vermaak is mooi meegenomen.