À L'aveugle

À l’aveugle is een heerlijk ouderwets aandoende politiefilm van de Franse regisseur Xavier Palud. Het was dan eigenlijk ook wel een verrassing te noemen toen in de aftiteling de naam van Luc Besson voorbijkwam. Bij de naam Besson denken we namelijk al snel aan flitsende actie zoals in de succesvolle reeksen Taxi en the Transporter. In À l’aveugle zijn dergelijke fratsen echter ver te zoeken.

In À l’aveugle draait het om de norse rechercheur Lassalle (Jacques Gamblin). De enige met wie hij kan praten over zijn vrouw, die twee jaar eerder bij een auto-ongeluk om het leven kwam, is zijn trouwe hond Raoul. Nadat een jonge vrouw op gruwelijke wijze wordt vermoord bijt de speurneus zich als een pitbull vast in de zaak. Zijn verdachte blijkt de blinde ex-militair Narvik (Lambert Wilson) te zijn, die piano's stemt. Samen met zijn partner Héloïse (Raphaëlle Agogué) ontdekt Lasalle al snel dat ze in een dodelijk kat-en-muisspel terecht zijn gekomen.

À l’aveugle ademt een beetje de sfeer uit van de klassieke Franse filmnoir, waarin zoals immer de hoofdrol wordt opgeeist door een antiheld. Het scenario van Éric Besnard (Babylon A.D.), gebaseerd op een verhaal van Luc Besson, staat wel stijf van de clichés. Zo trekt Lasalle zich weinig aan van zijn autoriteiten, heeft hij moeite met de relatie van zijn homoseksuele zoon en heeft hij een stille aanbidder in de vorm van een aantrekkelijke vrouwelijke collega. Gamblin weet de rol, met zijn doorleefde gerimpelde kop, op overtuigende wijze te brengen.

Ondanks dat het verhaal ontzettend voorspelbaar lijkt te zijn, heeft de film een aantal vreemde wendingen in petto voor de kijker. Het camerawerk van Michel Amathieu (Paris, je t'aime,  Lullaby for Pi) weet het middelmatige verhaal behoorlijk op te tillen met zijn prachtig geschoten beelden, waarbij hij duidelijk geïnspireerd lijkt door de klassieke filmnoir. In tegenstelling tot de meeste moderne Franse films, die over het scherm denderen als een op hol geslagen locomotief, moet À l’aveugle het hebben van een langzame opbouw, waarbij de personages meer diepgang krijgen en overtuigend overkomen.

À l’aveugle is een aanrader voor eenieder die de Franse cinema en/of het filmnoir-genre wel kan waarderen.