Boek: Fabio Genovesi - Vissen voeren
Fiorenzo woont in het Toscaanse Muglione. Als Fiorenzo op dertienjarige leeftijd zijn hand verliest bij een stom ongeluk met vuurwerk en niet veel later zijn moeder plotseling overlijdt in de rij van de bank, wordt de band met zijn vader dusdanig slecht dat Fiorenzo nauwelijks meer thuiskomt. Fiorenzo’s vader, die coach is van de plaatselijke fietsclub, komt bij toeval de jonge Mirko tegen. Mirko blijkt talent te hebben voor het wielrennen en de vader van Fiorenzo neemt Mirko in huis. Fiorenzo verhuist naar de berging van de viswinkel van zijn vader. Als hij dan ook nog de veel oudere Tiziana tegenkomt en verliefd wordt, staat zijn wereld op z’n kop.
Fabio Genovesi beheerst de kunst van het romanschrijven, dat blijkt al na de eerste paar pagina’s van Vissen voeren. Het verhaal speelt zich af op het Toscaanse platteland waar de economische crisis nog harder aan lijkt de komen dan in de rest van Europa. In het boek kijk je door de ogen van de jonge Fiorenzo, en ondanks dat je meteen al weet dat het boek duidelijk niet is geschreven door een negentienjarige jongen, weet Genovesi heel duidelijk weer te geven wat de jonge Fiorenzo voelt. Het boek leest erg makkelijk weg, als je eenmaal begonnen bent leg je het niet gauw meer aan de kant.
De combinatie van onderwerpen; wielrennen, vissen en het Toscaanse binnenland, lijken wat vreemd, maar uit het boek blijkt duidelijk dat dit de onderwerpen zijn waar Genovesi verstand van heeft. Genovesi was ooit wielrencoach en is in zijn vrije tijd sportvisser. Ondanks dat hij meer zal weten van vissen en wielrennen dan de gemiddelde lezer is het zeker niet lastig te volgen. De schrijfstijl van Genovesi heeft erg veel weg van die van Niccolo Ammaniti, liefhebbers van Amanniti zullen Vissen voeren dan ook zeker kunnen waarderen. Ondanks al deze positieve punten is het verhaal helaas op sommige punten wat lastig te volgen, Genovesi laat ons op een bepaald moment min of meer uit het niets opeens meekijken met Tiziana, dat geeft even een raar perspectief. Ondanks dit kleine minpuntje is Vissen voeren gewoon een erg fijn boek om te lezen en een fijne roman om even lekker in de zon bij weg te dromen.