Resonance
Nostalgie kan fijne herinneringen naar boven halen, maar evengoed de harde waarheid verbloemen. Wij, als gamers, praten graag over de goeie ouwe tijd toen games nog eerlijk en goed waren. Maar vaak vallen de games van toen toch tegen in het harde, moderne daglicht. Maar er zijn genres en stijlen die de tand des tijds doorstaan hebben. Het adventure-genre is hier één van. Resonance, een indiegame die net op Steam is uitgebracht, speelt in op de nostalgie door de stijl van de oude Sierra en LucasArts-games te emuleren, compleet met pixelart en een interface die 100% gebaseerd is op muisklikken. Gelukkig heeft Resonance meer te bieden dan alleen nostalgie, en kan het een oprecht goede game genoemd worden die ook interessant is voor mensen die te laat geboren zijn om de hoogtijdagen van het adventure-genre mee te maken.
Resonance is een modern sciencefictionverhaal over een gevaarlijke technologie die de potentie heeft om de wereld te verbeteren, maar ook gebruikt kan worden als massavernietigingswapen. Vier personages, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, raken betrokken bij een aanslag waarbij een geleerde om het leven komt. In het begin van het spel speel je kort met elk personage, maar al snel kun je schakelen tussen de vier personages om puzzels op te lossen en het mysterie te ontrafelen. De korte introducties geven een goed beeld van de vier personages en betrekken de speler gelijk in het verhaal. Ze functioneren ook als een tutorial.
Naast voorwerpen die personages in hun bodemloze broekzakken stoppen kent Resonance namelijk nog een ander soort inventaris: geheugen. Twee soorten geheugen, zelfs: het short-term memory (STM) en long-term memory (LTM). Belangrijke gesprekken en details worden automatisch opgeslagen in LTM en kunnen opgeroepen worden in andere conversaties om meer te weten te komen, of als geheugensteuntje. Het short-term memory is iets omslachtiger: voorwerpen in de omgeving die je niet kunt oppakken kunnen gesleept worden naar STM, voornamelijk om in conversaties op te roepen. Dit systeem wordt echter zo weinig gebruikt, en in de tweede helft van het spel totaal niet meer. Een meer gestroomlijnde aanpak, waarbij belangrijke details automatisch opgeslagen worden in STM, had de game ten goede gekomen, aangezien het systeem nooit echt goed wordt gebruikt in puzzels.
Hoewel Resonance simpele puzzels bevat zoals het combineren van voorwerpen zitten er ook echte breinkrakers tussen, waarvan sommigen optioneel zijn. De gevreesde pixel hunt, het systematische scannen van de achtergrond voor dat miniscule voorwerp dat je nodig hebt om verder te komen, komt gelukkig zelden tot niet voor in Resonance. De puzzels zijn doorgaans intelligent ontworpen en gaan meer uit van inzicht dan willekeurige combinaties van voorwerpen. Sommige puzzels kunnen zelfs op meerdere manieren opgelost worden. Een dagboek kan bijvoorbeeld geopend worden door de combinatie te achterhalen, of gewoon geforceerd worden. Dit wordt echter niet gewaardeerd door één van de personages, aangezien het dagboek emotionele waarde heeft. De beschikking over meerdere speelbare personages wordt goed benut, hoewel het uitwisselen van voorwerpen soms voor onnodig werk zorgt, met veel heen-en-weer lopen. Met het oplossen van een puzzel geeft Resonance toch vaak een bevredigend 'aha!'-gevoel, een teken van een intelligente puzzel.
Hoewel het verhaal de boel op gang brengt, zijn het de personages die de speler betrekken in de wereld. Het zijn niet de meest diepe personages aller tijden, maar ze hebben geloofwaardige motivaties en worden voorzien van uitstekende stemmen, waaronder die van Bastion-verteller Logan Cunningham. De bloeiende relatie tussen wetenschapper Edd en zuster Anna, de constante afgunst van detective Bennet jegens journalist “noem me geen blogger” Ray - het geeft het spel hart en charme, evengoed als de old-school pixelart. En net als je denkt dat je weet hoe de vork in de steel zit komt het spel met een zeer sterke twist die onmogelijk is aan te zien komen.
Conclusie:
Je hoeft geen roze bril op te hebben om Resonance te kunnen waarderen. Het interessante verhaal en de intelligente puzzels voelen absoluut niet ouderwets aan. Maar wel eerlijk.
